ΑΕΚ

Ο Αλμέιδα και το όνειρο του Μελισσανίδη για την ΑΕΚ

14.02.24 | 10:25

Η αλήθεια είναι ότι η ΑΕΚ της σύγχρονης εποχής όχι απλώς δυσκολεύτηκε, αλλά… τα είδε όλα στο κομμάτι με τους προπονητές που επέλεγε, μέχρι να φτάσει στα ασφαλή χέρια του Ματίας Αλμέιδα.

Για χρόνια η μία λάθος επιλογή διαδεχόταν την άλλη, το ένα λάθος διορθωνόταν με ένα άλλο λάθος και η «κιτρινόμαυρη» μέρα της Μαρμότας επαναλαμβανόταν βασανιστικά με εναλλασσόμενα πρόσωπα στην άκρη του πάγκου.

Προσπαθούσε να πιστέψει ότι πέτυχε τον εκλεκτό

Στα χρόνια της… υπομονής, δεν ήταν λίγες οι φορές που η ΑΕΚ προσπαθούσε από μόνη της να «παραμυθιαστεί» από ένα κομμάτι της πραγματικότητας (π.χ. ένα καλό αποτέλεσμα ή δύο) και να πιστέψει μια εικονική πραγματικότητα. Αυτό το «βρήκαμε τον νέο Μπάγεβιτς» που ακούστηκε αρκετές φορές στο παρελθόν για προπονητές που αν ακούσεις τα ονόματα τους σήμερα θα σε πιάσει… σύγκρυο, ήταν ένα σύμπτωμα της γενικότερης απελπισίας.

Και όταν βρεθείς σε μια γενικευμένη απελπισία πάντα από κάπου θέλεις να πιαστείς. Έστω κι αν ξέρεις ότι το κλαδάκι που θα πιαστείς αργά ή γρήγορα (γρήγορα τις περισσότερες φορές) θα κοπεί. Άλλαζε απλά το όνομα του «κλαδιού». Άλλες φορές το έλεγαν Καρέρα, άλλες Χιμένεθ, άλλες… Καρντόσο, ακόμα και Γιαννίκη. Κανένας εξ αυτών (και άλλων πολλών) δεν ήρθε ως αναγκαίο κακό. Όλοι ήρθαν και στον περίγυρο του club υπήρχε η αίσθηση της «καλύτερης δυνατής λύσης».

Προπονητές διεκπεραιωτές και… 300 αλλαγές σχεδίου

Στο μεταξύ, στο -μεγάλο- διάστημα που συνέβαιναν όλα αυτά η ΑΕΚ προπονούνταν από προπονητές διεκπεραιωτές, σχεδόν ακυβέρνητη σε ότι αφορά το ποδοσφαιρικό τμήμα και κάποιες σημαντικές αποφάσεις που αφορούσαν την ποδοσφαιρική της μοίρα παίρνονταν από τους ανθρώπους του συλλόγου. Προσπαθούσαν κι αυτοί να βοηθήσουν κάπως την κατάσταση παίρνοντας πρωτοβουλίες όμως ήταν ανέφικτο να στηθεί κάτι υγιές γιατί αυτό που συνέβαινε ήταν μια ποδοσφαιρική Βαβέλ με εναλλασσόμενα πλάνα.

Τέσσερα διαφορετικά στιλ παιχνιδιού σε δύο χρόνια

Ο Καρντόσο ήρθε για να κάνει την ΑΕΚ να παίξει… tiki-taka, ο Χιμένεθ για να την κάνει να παίζει για το μηδέν πίσω με την ελπίδα να κερδίζει 1-0, ο Καρέρα δήλωσε στην παρουσίασή του ότι θέλει να φτιάξει μια ομάδα χαμελαίοντα χωρίς σταθερό σχέδιο και ο Γιαννίκης για να παίξει άμεσο ποδόσφαιρο χωρίς μεγάλη κατοχή της μπάλας, αλλά με κλεψίματα ψηλά και άμεσες επιθέσεις απέναντι σε ανοργάνωτες άμυνες.

Τέσσερα διαφορετικά στιλ παιχνιδιού σε δύο χρόνια! Απίστευτο κι όμως αληθινό. Και το χειρότερο; Υπήρχε μια ομάδα που περιφερόταν χωρίς κανένα αγωνιστικό στιλ και έμαθε να ζει για να βγάλει την υποχρέωση της Κυριακής μήπως πάει «αρτιμελής» στην επόμενη Κυριακή. Μια ομάδα που δεν χαιρόταν το ποδόσφαιρο, με ένα χαλασμένο κοινό που δεν της έλεγε μπράβο όταν κέρδιζε και που γινόταν το «έλα να δεις» όταν έχανε.

Μέχρι που ήρθε ο Αλμέιδα στην ΑΕΚ…

Η άφιξη του Αλμέιδα στην Ελλάδα άλλαξε όλη την κατάσταση και ξόρκισε όλους τους «δαίμονες» που είχαν… κατσικωθεί για χρόνια στο προπονητικό κέντρο των Σπάτων. Ξεπέρασε τους σκοπέλους στο πρώτο διάστημα που ήρθαν κάποια αρνητικά αποτελέσματα, κέρδισε χρόνο και έκανε το πιο βασικό: Κατάφερε να κάνει χαρούμενη μια ομάδα που είχε διαγνωστεί με κατάθλιψη και δεν μπορούσε με τίποτα να θεραπευτεί.

Η κατάκτηση του νταμπλ μετά από 45 χρόνια τον εδραίωσε, όμως όσοι ξέρουν, ζουν και αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει στον σύλλογο ξέρουν ότι ο Αλμέιδα θα ήταν πετυχημένος και χωρίς αυτό, γιατί κατάφερε να αλλάξει πράγματα που έδειχναν να είναι… τσιμεντωμένα για χρόνια. Πλέον, η ΑΕΚ ξέρει ότι έχει κάποιον που κέρδισε την εμπιστοσύνη της, προκειμένου να σκέφτεται για αυτή. Να κάνει «κουμάντο», να παίρνει αποφάσεις, να διαχειρίζεται πρόσωπα και καταστάσεις.

Πλέον, όλο το «κιτρινόμαυρο» περιβάλλον θυμήθηκε ξανά πως η σωστή συνταγή για να προχωρήσει μπροστά η ομάδα είναι ο δρόμος του… προπονητοκεντρισμού η οποία είχε μείνει ξεχασμένη στις εποχές που η ΑΕΚ έχανε, ο Μπάγεβιτς έκανε λάθη και ο κόσμος φώναζε «Ντούσαν-Ντούσαν».

Η συνύπαρξη με τον Μελισσανίδη

Τα χρόνια που η ΑΕΚ αποτύγχανε, ένα μεγάλο (ίσως το συντριπτικά μεγαλύτερο) μέρος της αιτίας ήταν η δυσκολία του να βρει έναν καλό προπονητή που θα εμπιστευτεί. Το club ήταν και τότε ισχυρό σε διοικητικό-οικονομικό επίπεδο, πρώτη του μήνα ήταν όλοι πληρωμένοι, το μπάτζετ ήταν 2ο-3ο στον ανταγωνισμό, όμως δεν είχε βρεθεί ο άνθρωπος που να καταφέρει να βάλει τα κομμάτια του παζλ στη θέση τους. Αυτόν περίμενε να βρει ο Μελισσανίδης και από τη στιγμή που τον βρήκε, είναι ο πλέον υποδειγματικός παράγοντας που θα μπορούσε να είχε η ΑΕΚ στη δεδομένη συγκυρία.

Ένας παράγοντας που ξέρει δεκαετίες τι σημαίνει ότι η ΑΕΚ πρέπει να γίνει προπονητοκεντρική και ο μοναδικός παράγοντας με τον οποίο κατάφερε να συνυπάρξει αρμονικά ο Ντούσκο την εποχή της παντοκρατορίας του. Ο Μπάγεβιτς είχε «σκοτωθεί» με τον Γιδόπουλο, ενώ η κόντρα του με τον Τροχανά δεν χρήζει καν σχολιασμού, αφού θα τη θυμίζει για πάντα η ανοιχτή πληγή του 1996. Για τη συνύπαρξή του όμως με τον Μελισσανίδη έσταζε πάντα μέλι και ο λόγος είναι απλός.

Η κοσμοθεωρία του «Μελισσάν» και η επιστροφή στο σημείο που έψαχνε από τα ’90s

Ο «Μελισσάν» δεν ανακατευόταν ποτέ στα πόδια του, γιατί στην κοσμοθεωρία του σε έναν ποδοσφαιρικό σύλλογο υπάρχουν δύο αφεντικά: Ο πρόεδρος στην εταιρεία και ο προπονητής στην ομάδα. Ο προπονητής είναι το απόλυτο κουμάντο στην ομάδα και ο πρόεδρος κάνει ότι πρέπει για να εξασφαλιστεί ότι ο προπονητής μπορεί να δουλέψει.

Από τη στιγμή, λοιπόν, που θα κερδηθεί (αν κερδηθεί) η εμπιστοσύνη, ο παραπάνω συνδυασμός είναι χρυσάφι για την ομάδα που απολαμβάνει τη συγκεκριμένη συνύπαρξη. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ο Αλμέιδα κέρδισε την εμπιστοσύνη του Μελισσανίδη (δικαίως) το νερό μπήκε στο αυλάκι και η ΑΕΚ έφτασε σε ένα σημείο που έψαχνε χρόνια προκειμένου να βρεθεί.

Ο πιο σημαντικός «τίτλος» της ΑΕΚ ανεξάρτητα αν θα πάρει ή χάσει το πρωτάθλημα

Και αν λάβουμε υπόψιν τις πρώτες παραγράφους του κειμένου, φέρνοντας στο μυαλό τις άσχημες μνήμες του πρόσφατου παρελθόντος, θα συμφωνήσετε και εσείς ότι η επιτυχία του πού βρίσκεται η ΑΕΚ τη δεδομένη στιγμή είναι μεγαλύτερη από την κατάκτηση ενός τίτλου, γιατί πολύ απλά ο σύλλογος πατάει μετά από χρόνια σε μια γερή βάση. Και αν πατάς σε μια γερή βάση αν δεν έρθει ο ένας τίτλος, θα έρθει ο επόμενος και θα είναι πιο σημαντικός από μια πρόσκαιρη κατάκτηση που μπορεί να μην έχει καμία συνέχεια.