Ο απόλυτα δίκαιος ευρωπαϊκός τίτλος του Ολυμπιακού

30.05.24 | 08:20

Η Φιορεντίνα είχε ένα κάποιο σχέδιο, αλλά ο Μεντιλίμπαρ είχε την υπομονή και η ομάδα του την αντοχή να κερδίσουν τον τελικό δίκαια, όπως σε όλες τις προκρίσεις που προηγήθηκαν.

Η λαχτάρα του πρώτου ημιχρόνου

Η εικόνα του πρώτου ημιχρόνου στον τελικό του Conference ανησύχησε τους φίλους του Ολυμπιακού αφού όχι μόνο η ομάδα τους δεν είχε σε καμία φάση τα ηνία του αγώνα αλλά, κυρίως, η εμφάνισή της δε θύμιζε «ομάδα Μεντιλίμπαρ».

Η Φιορεντίνα ήλεγχε το ματς, άλλαζε και καθόριζε το ρυθμό, κυριαρχούσε στο κέντρο, ο Ολυμπιακός δεν έδειχνε ένα σχέδιο στο γήπεδο, δεν είχε δημιουργική κατοχή μπάλας και κυρίως, είχε νευρικότητα – μάλλον φανερό άγχος και βαριά πόδια των παικτών του. Από την πρώτη φορά που ο Μεντιλίμπαρ είχε κοουτσάρει εφέτος τον Ολυμπιακό, τις εμφανίσεις της ομάδας του τις χαρακτήριζε ένα συγκεκριμένο σχέδιο στον αγωνιστικό χώρο.

Είτε ήθελε να αμυνθεί είτε να δημιουργήσει, ήξερε από την αρχή πώς θέλει να το κάνει. Εδώ, αυτή την αρετή στο πρώτο μέρος του αγώνα την επέδειξε η ιταλική ομάδα. Μόνο που οι παίκτες του Ιταλιάνο δεν ήταν αληθινά επικίνδυνοι στην περιοχή του Ολυμπιακού. Παιχνίδια από τα πλάγια, παιχνίδι με σέντρες, όχι ένα στυλ ποδοσφαίρου που συνηθίζεται πλέον από τους προπονητές στην Ευρώπη, όχι δηλαδή κυκλοφορία μπάλας και συνετό passing game αλλά «παλιομοδίτικο» ποδόσφαιρο. Αποτέλεσμα όμως, μηδέν εις το πηλίκον από άποψη σκοραρίσματος, τελικών ενεργειών, πραγματικών απειλών για τον Ολυμπιακό.

Κι έτσι το κακό ημίχρονο του Ολυμπιακού πέρασε αναίμακτα για την ελληνική ομάδα – χωρίς απώλειες και με ηθικό θετικό για τη συνέχεια. Αυτό ήταν και το καλό σημάδι ότι στη συνέχεια η εικόνα θα μπορούσε να αλλάξει,

O Ολυμπιακός άντεξε στον χρόνο του ματς

Η αρετή του Μεντιλίμπαρ είναι εξ΄αρχής η ψυχραιμία και το καθαρό μυαλό του. Όσο κυλούσε το δεύτερο ημίχρονο έβλεπες πια έναν Ολυμπιακό με πιο συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού, απαλλαγμένο από το ψυχολογικό βάρος της απαίτησης του αγώνα, με καλύτερο τον Ρέτσο που εξελίχθηκε σε κορυφαίος, πιο δομημένο το κέντρο της ομάδας που για τα 45 πρώτα λεπτά παρέπαιε, πιο ήρεμο το passing game, πιο αξιόπιστη όλη την εικόνα της ομάδας του Πειραιά.

Στον προπονητή του χρωστάει αυτή την ψύχραιμη αντιμετώπιση του ματς – όπως του χρωστάει και όλες τις προκρίσεις και τις εμφανίσεις στην Ευρώπη και την Ελλάδα. Δεν πανικοβλήθηκε, δεν μεμψιμοίρησε στους παίκτες του για το κακό πρώτο ημίχρονο, τους έδωσε το χρόνο να συνέλθουν και τους όπλισε με αντοχή σε αυτόν τον αναγκαίο χρόνο για την ανάκαμψη. Ο Ολυμπιακός δεν έκανε ευκαιρίες αλλά προϊόντος του χρόνου δεν κινδύνεψε κιόλας. Βελτιώθηκε αμυντικά ο Ροντινέϊ, ανέβηκε ο Έσε, μπήκε κάπως περισσότερο στο παιχνίδι ο Ελ Κααμπί και σωστά αντικαταστάθηκε ο Φορτούνης ώστε να δούμε το ουσιώδες διάστημα της συμμετοχής του Γιόβετιτς. Ο Ποντένσε, πάντα σημείο αναφοράς, δεν είχε την ευκαιρία να κάνει το παιχνίδι του γιατί οι Ιταλοί είχαν ρίξει πάνω του τον πολύ θετικό Βραζιλιάνο Ντόντο αλλά οι υπόλοιποι άρχισαν να λειτουργούν σαν ομάδα.

Το γκολ του Ελ Κααμπί στην παράταση απλώς επιβεβαίωσε ότι ο Ολυμπιακός μετέφερε το άγχος στους Ιταλούς με την υπομονή του και , άλλη μια φορά να πούμε τη λέξη, με την αντοχή του στη ροή του αγώνα.

Ο ευρωπαϊκός του τίτλος είναι απόλυτα δίκαιος και τον δικαιούνται αναλογικά όλοι στην ομάδα του – κάτι παραπάνω αυτός ο ευγενικός κύριος με το καλοκάγαθο χαμόγελο που παίρνει δεύτερο κυπελλο Ευρώπης με δύο διαφορετικές ομάδες στη σειρά, ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ. Ένα κύπελλο εκατό καρατίων για το ελληνικό ποδόσφαιρο ήλθε δίκαια στη χώρα μας.