Ο καλός, ο κακός και o «θα μας τρελάνεις;»

Στον Παναθηναϊκό, πραγματικά δεν ξέρω τι έχει ενοχλήσει περισσότερο τους φίλους της ομάδας: η βαριά ήττα, η απογοητευτική εμφάνιση των ποδοσφαιριστών στο ΟΑΚΑ ή η επιμονή του Αλόνσο να μας πείσει πως αυτό που βλέπουμε ΔΕΝ είναι αυτό που βλέπουμε. Μετά από ένα τέτοιο αποτέλεσμα και με τον τρόπο που ήρθε, θα περίμενε κανείς μία -έστω- αίσθηση απολογίας από την πλευρά του τεχνικού του τριφυλλιού. Να προσπαθήσει να βρει μια εξήγηση ή ακόμα και μία δικαιολογία που θα μπορούσε να βοηθήσει τους φιλάθλους να καταπιούν πιο εύκολα το «με κάτω τα χέρια» 1-4. Όμως, δεν είδαμε σε κανένα σημείο των δηλώσεών καμία τέτοια πρόθεση. Ίσα ίσα, φάνηκε ξεκάθαρα ότι το «Γιοβάνοβιτς» που ακούστηκε από τις εξέδρες του ΟΑΚΑ, χτύπησε ευαίσθητη χορδή, εξ ου και το… καρφί «Ο Παναθηναϊκός τον Δεκέμβριο ήταν μπροστά 11 πόντους, πριν δύο χρόνια, δεν πήρε το πρωτάθλημα» το οποίο κατα την ταπεινή μου άποψη, δεν έπρεπε να πετάξει. Αλλά οκ, ούτε τα σκορ μπορούμε να πάρουμε πίσω, ούτε τις κακίες, οπότε προχωράμε μπροστά, γιατί απ’ ό,τι φαίνεται η ανηφόρα συνεχίζει να είναι δύσκολη για το Τριφύλλι και θα κληθεί να την ανέβει σε λίγα 24ωρα από τώρα.

Last but not least, που λένε και στο χωριό, ο ΠΑΟΚ. Ο τρελός, ίσως και ανισόρροπος, ίσως και διπολικός Δικέφαλος του Βορρά, έδειξε για ακόμα μία φορά ότι είναι ικανός, κυριολεκτικά, για τα πάντα. Από αρνητής πραγματικότητας στο πρώτο ημίχρονο, έγινε αρνητής ήττας στο δεύτερο και ξανά μάς άφησε όλους να αναρωτιόμαστε τί θα γινόταν αν είχε δέκα λεπτά επιπλέον, ή αν είχε ξυπνήσει 10 λεπτά νωρίτερα. Δεν θα σταθώ στο αγωνιστικό, η ομάδα του Λουτσέσκου αποτελείται από ένα σύνολο πολύ καλών παικτών και αν χωλαίνει στο σεντερφορίσιο γκολ, θα βρει τον τρόπο -ή τον Μπάμπα- να το βάλει. Όμως έχω την αίσθηση ότι αυτό που είναι σημαντικό για τους πρωταθλητές, είναι να μην ταράσσεται η ησυχία τους από εξωαγωνιστικούς λόγους. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχει σηκωθεί σκόνη με σκηνικά στα οποία κάπου βρίσκεται μέσα και ο Ρουμάνος προπονητής, χωρίς να μελετάμε εδώ το ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Το βασικό θέμα για την ομάδα είναι πως είναι αδύνατον, από όλα αυτά να μείνουν εντελώς ατάραχοι οι παίκτες. Το καταλαβαίνω πως με το ταμπεραμέντο του -ή όπως θέλει ο καθένας να το ονομάσει- είναι μάλλον ουτοπικό να ζητάμε κάτι τέτοιο, όμως δεν θα είχε άδικο να βάλει κάποιος στα προαναφερθέντα «αν» κι ένα «αν δεν είχε επηρρεαστεί η ηρεμία τους από όλα όσα έγιναν στο ντέρμπι, μήπως έμπαιναν πιο γρήγορα στην διεκδίκηση της νίκης;». Δεν θα το μάθουμε ποτέ, αλλά καλό είναι να το έχουμε υπόψη μας για το μέλλον.