Όχι άλλο Ρονάλντο, Πάριο κι Αλεξίου

19.06.24 | 10:37

Θα το λεγε κι ο Πανούσης – δε θα άντεχε κι αυτός. Υπάρχει κι ένα όριο στο προσωπικό σταρ σύστεμ του Κριστιάνο Ρονάλντο. Κι έχει προ πολλού ξεπεραστεί. Η Πορτογαλία έχει παικταράδες- ας μη τους αδικούμε άλλο!

Ομάδα με τα όλα της η Πορτογαλία

Όλα αξιοσέβαστα. Και τα απλησίαστα προσωπικά ρεκόρ του Κριστιάνο, και η δυνατότητά του στα 39 του να βγάζει ολόκληρο αγώνα στο EURO και το πρώτο γκολ που αναμένουν όλοι να βάλει. Ποδοσφαιρικά μιλώντας, ο Κριστιάνο στη θέση που παίζει, με την εμπειρία του ξέρει πώς να κινηθεί, να κατανείμει τις δυνάμεις του, να εξοικονομήσει κυρίως, αρκετές από αυτές, να βγει σε κενούς χώρους. Αν ήταν χαφ θα είχε κλατάρει, ανθρώπινα, στο ημίχρονο.

Ως ένα κλασσικό εννιάρι αυτή τη στιγμή, «κλέβει» έξυπνα και βρίσκεται στις φάσεις –διατηρεί κι ένα καλό άλμα αυτό που τον έχει χαρακτηρίσει σε όλη του την καριέρα. Από κει και πέρα αρχίζει η παράνοια των media. Ο Ρονάλντο αυτό, το άλλο, το παράλλο, κούνησε το φρύδι του τώρα, αγκάλιασε τον συμπαίκτη του και δεν έμεινε μόνος του στο γκολ των άλλων άρα είναι ομαδικός, είναι κάπτεν πραγματικός, εμπνέει, ο Ρονάλντο πετάχτηκε , να υψώσουμε τη φωνή στο κοντρόλ (ναι, στο κοντρόλ!) του Ρονάλντο, ζητάει φάουλ ο Ρονάλντο γιατί τον έσπρωξαν στο κοντρόλ αλλά ο διαιτητής ΔΕΝ συγκινείται. Πάμε τώρα στην πραγματική ζωή.

Η Πορτογαλία είναι ομάδα με τα όλα της. Δεν είναι, αλίμονο, μόνο ο Ρονάλντο! Έδειξε απέναντι στους Τσέχους ότι έχει τσαγανό, έχει προπονητή που παίζει 4-3-3 και το βγάζει σε όλο του το εύρος μέσα στο γήπεδο μετατρέποντας το σε 3-5-2 κατά περίπτωση, έχει τον Μπρούνο Φερνάντες και τον Βιτίνια που βγήκε MVP του αγώνα και τον Ράφα Λεάο, αυτόν τον θεόρατο Ανγκολέζο-Πορτογάλο που με τη Μίλαν βγάζει μάτια και ίσως σε αυτό το τουρνουά αποθεωθεί στους επόμενους αγώνες. Η Πορτογαλία είναι ΟΜΑΔΑ, το έδειξε, θα το δείξει σίγουρα και με τους Τούρκους και με τους Γεωργιανούς στον όμιλό της. Και λογικά χάρις σε αυτές τις αρετές που έχει ως ομάδα θα πάει και παρακάτω.

Ναι, η Ελλάδα μπορούσε

Πολλοί το σκέφτηκαν βλέποντας στο Τουρκία – Γεωργία ότι «θα μπορούσε η Ελλάδα να είναι εκεί». Ναι, θα μπορούσε. Ξεκάθαρα. Η φουρνιά αυτή των Ελλήνων παικτών άξιζε να είναι σε ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα όπου παίζουν η Σκωτία, η Γεωργία, η Τσεχία και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Θα τα έβγαζε πέρα με τους πολύ ισχυρούς Τούρκους στο τουκροκρατούμενο Ντόρτμουντ. Ναι, θα τα έβγαζε πέρα, ιδίως αμυντικά.

Η Γεωργία αξίζει το χειροκρότημά μας και που βρέθηκε στα γήπεδα της Γερμανίας και που έπαιξε όπως έπαιξε στο συγκλονιστικό παιχνίδι με τους Τούρκους, παρά την ήττα της στο τέλος με 3-1. Είχε πίστη ότι μπορεί να σκοράρει για δεύτερη φορά μέχρι και τις καθυστερήσεις, άγγιξε το 2-2 και ίσως μπορεί να παραπονιέται για ένα πλασματικό σκορ εις βάρος της. Η Ελλάδα το 2004 είχε δείξει το δρόμο για να παλεύεις κάθε ματς στα τελικά αυτού του τουρνουά.

Η Ελλάδα του 2024 θα είχε επίσης τον χαρακτήρα να παλέψει κάθε ματς αυτού του ομίλου και θα είχε και τον ανάλογο κόσμο να μετατρέψει και το Ντόρτμουντ και κάθε γερμανική πόλη σε «ελληνοκρατούμενη». Δεν είμαστε μετά Χριστόν προφήτες, η εικόνα είναι ξεκάθαρη. Η Ελλάδα έχασε μια χρυσή ευκαιρία. Ας ελπίσουμε ότι με τον Γιοβάνοβιτς θα την ξανακερδίσει.