Οι «ευχές» στον Μπρινιόλι και το «αν δεν πεθαίνεις, ψόφα»

29.07.24 | 11:05

Παρακολουθούσα τις δηλώσεις της Άννας Ντουντουνάκη καθώς και αυτές της Άννας Κορακάκη μετά τις άτυχες στιγμές και τον αποκλεισμό τους, αμφότερες στις πρεμιέρες τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού.

Με δάκρυα στα μάτια και οι δύο, προσπαθούσαν να εξηγήσουν τα ανεξήγητα και να βρουν ένα «γιατί;» σε αυτή τη δύσκολη στιγμή. Πραγματικά -πρέπει να- είναι αδιανόητη η απογοήτευση και πίκρα των αθλητών, όταν μετά από τόση προσπάθεια, τόση κατάθεση δύναμης ψυχικής και σωματικής, τόσες στερήσεις, προπονήσεις, πόνο, να έρχεται η μεγάλη εκείνη η ώρα και όλα να γίνονται κομμάτια.

Τα social media γέμισαν με μηνύματα συμπαράστασης, ευχών, λόγια που σε μια τόσο δύσκολη κατάσταση έχουν απόλυτη ανάγκη να ακούν οι άνθρωποι. Και πώς αλλιώς δηλαδή; Αυτός είναι ο μόνος τρόπος που μπορούμε να συμβάλλουμε όλοι εμείς προκειμένου να βοηθηθούν έστω και λίγο οι αθλητές.

«Μακάρι να συνέβαινε αυτό και στο ποδόσφαιρο» σκέφτηκα γνωρίζοντας καλά ότι δεν πρόκειται να δούμε ποτέ κάτι αντίστοιχο. Τουλάχιστον όχι σε αυτή την ζωή. Α, ναι ξέχασα. Μόνο όταν ένας ποδοσφαιριστής τραυματιστεί σοβαρά (σοβαρά όμως ε; μιλάμε να μείνει κανά 6μηνο και πάνω εκτός αγωνιστικών χώρων), όταν πάθει κανέναν καρκίνο (ναι, από αυτούς που του ευχόμαστε κατά την διάρκεια της σεζόν) ο ίδιος ή κάποιος από την οικογένειά του, ή όταν φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο, ε τότε θα πούμε μια καλή κουβέντα, διότι ως γνωστόν «σε αυτά δεν χωράνε οπαδικά». Σε όλα τα υπόλοιπα, ναι.

Όμως και εκεί, να, που έγινε η… έκπληξη. Πριν από λίγες ημέρες ανακοινώθηκε ο τραυματισμός του Μπρινιόλι. Ένα σπάσιμο σε οστό του χεριού του που θα τον αφήσει έξω από τα γήπεδα για περίπου 2,5 μήνες. Η εξαιρετικά άτυχη στιγμή για τον τερματοφύλακα της ΑΕΚ ήρθε κατά την διάρκεια της προθέρμανσης του αγώνα με την Ίντερ Ντ’ Εσκάλδες στην OPAP Arena. Eκεί όπου ο Ιταλός προσδοκούσε να κάνει την δική του φετινή πρεμιέρα με τη νέα του ομάδα.

Αντ’ αυτού, μπήκε σε προτεραιότητα η αποθεραπεία του και το πρώτο του επίσημο ματς θα έρθει, κατά πώς φαίνεται, μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Εδώ λοιπόν, αλλάζουν τα πράγματα. Επειδή, σύμφωνα με το «εδωδενχωρανεοπαδικόμετρο» δεν είναι σοβαρός ο τραυματισμός, οπότε ο Ιταλός «άξιζε ό,τι έπαθε», «και λίγα ήταν», και «μακάρι χιαστούς στο επόμενο ματς». Αυτά ήταν μερικά από τα σχόλια που διάβαζα κάτω από την είδηση. Καμία σωτηρία έτσι;

Για κάποια ειδική, ανεξήγητη ακόμα από την ανθρωπολογία αιτία, οι ποδοσφαιριστές ανήκουν σε μια σπάνια κατηγορία αθλητών/ανθρώπων στην οποία δεν επιτρέπεται οποιαδήποτε είδους συμπόνια σε περίπτωση ήττας, γενικότερης απώλειας, τραυματισμού κλπ.

Οι ήττες και οι γκέλες σε προσωπικό αλλά και ομαδικό επίπεδο δεν συνοδεύονται σχεδόν ποτέ από «δεν πειράζει, πάμε για τα επόμενα, μπορείς, πιστεύουμε σε σένα/εσάς», αλλά κυρίως έρχονται με μπινελίκια, κατάρες, υποτιμητικά σχόλια, κοροϊδία και φυσικά ψόφους. Επαναλαμβάνω, ακόμα και αν πρόκειται για παίκτες που φορούν την φανέλα της ομάδας μας!

Θα μου πεις τώρα το πήρες χαμπάρι; Όχι βέβαια, αλλά βλέποντας τα προαναφερθέντα κορίτσια είδα την μεγάλη αντίθεση, ακόμα μεγαλύτερη.

Και για να προλάβω κάποιες σκέψεις ότι εκείνες είναι αθλήτριες που ετοιμάζονται μια ολόκληρη χρονιά για να λάβουν μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες κλπ κλπ. και δεν πρέπει να τους συγκρίνουμε με τους ποδοσφαιριστές κλπ κλπ, έχω να πω πως και οι ποδοσφαιριστές είναι αθλητές που κρίνονται, ίσως δύο και τρεις φορές την εβδομάδα. Κάθε αναμέτρηση κρύβει μέσα της μια όχι και τόσο μικρή πιθανότητα τραυματισμού που θα μπορούσε να τους στοιχίσει ακόμα την καριέρα τους. Λίγα αθλήματα στον κόσμο εμπεριέχουν τέτοια πιθανότητα κινδύνου. Κι όμως το να καθόμαστε στον καναπέ μας και να τους κρίνουμε, να τους βρίζουμε, να τους καταριόμαστε, είναι το πιο αγαπημένο μας σπορ.

Κρίμα που δεν έχει μπει στα ολυμπιακά αθλήματα. Θα σαρώναμε.