Οικόπεδο στο Βόλο με θέα Ευρώπη

27.05.24 | 18:15

Ήταν ένα ονειρεμένο τριήμερο για τον Παναθηναϊκό, αυτό που ζήσαμε, που μας γυρίζει σε ένδοξες μέρες του παρελθόντος. Νίκη στον ημιτελικό της Ευρωλίγκας την Παρασκευή στο Βερολίνο, κόντρα στη Φενέρ για το μπάσκετ, Κύπελλο το Σάββατο στο Βόλο κόντρα στον Άρη για το ποδόσφαιρο, κατάκτηση Ευρωλίγκας την Κυριακή κόντρα στη Ρεάλ.

Και μπορεί τη μερίδα του λέοντος στη χαρά, τα πανηγύρια και την τρέλα, να έχει η κατάκτηση της Ευρωλίγκας, αλλά κανείς να μην παραγνωρίζει και να μην ξεχνάει τι σημαίνει για τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό η κατάκτηση αυτού του Κυπέλλου και η έξοδος στην Ευρώπη. Ή – για να το πούμε ανάποδο – κανείς να μην ξεχνάει τι θα σήμαινε μια ήττα στον τελικό, η απώλεια του τίτλου και (κυρίως) η μη-έξοδος στην Ευρώπη.

«Άγχος, στρες και αγωνία/ μου τη στήνουν στη γωνία»

Αυτοί είναι στίχοι από το τραγούδι «Ζαμάν Φου» του πολυαγαπημένου και αξέχαστου Σάκη Μπουλά. Μόνο που καθόλου «Ζαμάν Φου» δεν ήταν το κύπελλο για τον Παναθηναϊκό – για την ακρίβεια το «έπαθλο» της κατάκτησης του Κυπελλου, το «καλό» ευρωπαϊκό εισιτήριο για τον δεύτερο προκριματικό γύρο του Europa.

Ο Παναθηναϊκός δεν είχε απλά να αντιμετωπίσει τον Άρη στο άδειο Πανθεσσαλικό, μια ομάδα «διψασμένη» για τίτλο, 54 χρόνια μετά τον τελευταίο που έχει πάρει και 14 μετά την τελευταία του συμμετοχή στον τελικό. Είχε πάνω απ’ όλα να αντιμετωπίσει τον ίδιο του τον εαυτό: μετά από μια χρονιά γεμάτη υποσχέσεις και προσδοκίες, μια μεγάλη απογοήτευση στο φινάλε των play-offs, μια ακόμα αλλαγή προπονητή, μετά από λάθη, αστοχίες και κακές επιλογές, έπρεπε οπωσδήποτε να σώσει την παρτίδα και να μην κλείσει τη χρονιά με ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό.

Διότι σε περίπτωση νέας αποτυχίας, έβαζε υποθήκη και την επόμενη χρονιά: χωρίς Ευρώπη στο μενού, οι συζητήσεις για τον επόμενο προπονητή θα ξεκινούσαν από άλλη βάση. Το ίδιο και οι συζητήσεις για μεταγραφικούς στόχους. Αλλά πέρα και πάνω απ’ όλα αυτά, είναι πιθανόν να εμφάνιζαν τάσεις φυγής παίκτες που βρίσκονται στην ομάδα και ίσως ήθελαν να πάνε κάπου αλλού, για να παίξουν Ευρώπη.

Όλα αυτά, συν η περιρέουσα ατμόσφαιρα, η γκρίνια, η εσωστρέφεια, σε συνδυασμό με την τακτική του Άρη, που κατέβηκε στο γήπεδο για να «καταστρέψει» το παιχνίδι και να το «κλέψει» αν μπορεί, με ένα γκολ από στατική φάση ή από κάποιο λάθος του Παναθηναϊκού, μας χάρισαν ένα πραγματικά κακό παιχνίδι με ελάχιστες φάσεις, με πολλά φάουλ, με ανύπαρκτο ρυθμό και τη μπάλα να κυκλοφορεί άσκοπα στο χώρο του κέντρου.

Η αποβολή του Κώτσιρα, άλλαξε και τις αριθμητικές ισορροπίες και τη διάθεση του Άρη για λίγα λεπτά, που προσπάθησε να γίνει λίγο πιο ζωηρός, αλλά στη συνέχεια οι δυο αποβολές του Άρη άλλαξαν άρδην την εικόνα του αγώνα και έγειραν την πλάστιγγα προς τη μεριά των «πράσινων».

Ένα υπέροχο «Last Dance»

Για κάποιον – σχεδόν μεταφυσικό – λόγο, ο Παναθηναϊκός έχτισε την πιο ορθολογική φάση του αγώνα, στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων. Ο Μπερνάρ, στο τελευταίο του παιχνίδι με την πράσινη φανέλα, χάρισε μια ύστατη στιγμή μαγείας, «κρύβοντας» τη μπάλα και «εμφανίζοντάς» την στο αριστερό πόδι του Χουάνκαρ.

Ο Ισπανός, επίσης στο τελευταίο του παιχνίδι, σέρβιρε μια σέντρα ακριβείας στο δεύτερο δοκάρι. Και ο Βαγιαννίδης, η μόνη αλλαγή του Κόντη στο παιχνίδι, ο οποίος πιθανότατα «φύλαγε» τις υπόλοιπες για την παράταση, σφράγισε τον τελικό. Ο ίδιος Βαγιαννίδης, που ίσως να σκεφτόταν ποιο είναι το μέλλον του στην ομάδα, μετά την απόκτηση του Μπάλντοκ.

Να μην ξεχαστούν οι αθλιότητες

Μετά το τέλος του αγώνα, μια «αγέλη λύκων» περικύκλωσε τη Στεφανί Φραπάρ, διαιτητή του αγώνα, δυσφημώντας την Ελλάδα στα πέρατα της Ευρώπης. Με μπροστάρη τον ιδιοκτήτη του Άρη, Θόδωρο Καρυπίδη, και «βοηθούς» του ένα κάρο «μάτσο» τύπους, με παίκτη της ομάδας να επιχειρεί να την κλωτσήσει, επιδόθηκαν σε ένα ρεσιτάλ αλητείας, μισογυνισμού και ανανδρίας.

Ο τελικός τελείωσε και ως θέαμα θα ξεχαστεί πολύ γρήγορα αλλά πιστεύω και ελπίζω ότι η στάση αυτών των ψευτο-νταήδων ούτε θα ξεχαστεί, ούτε θα μείνει ατιμώρητη. Κι όπως τιμωρήθηκε ποδοσφαιρικά ο Άρης, για τον τρόπο που επέλεξε να αγωνιστεί και να «σκοτώσει» το ποδόσφαιρο, να τιμωρηθεί κι από τα αρμόδια όργανα όποιος επιτέθηκε ή προπηλάκισε τη Φραπάρ, ώστε να καταλάβουν ότι οι «μαγκιές» και οι κουτσαβακισμοί, οι τοξικές συμπεριφορές και η αλητεία, δεν γίνεται πλέον να περνάνε «στα ψιλά».