Όλα τριγύρω (δεν) αλλάζουνε

08.03.24 | 13:03

Υπάρχουν (σπάνιες αλλά εμφανίζονται πότε πότε) στιγμές που σκέφτεσαι «βρε λες να αλλάξει κάτι; όντως;». Και στο επόμενο πλάνο επανέρχεσαι, προσγειώνεσαι και αποδέχεσαι ότι «Ναι, ο κόσμος συνεχίζει να γυρίζει κανονικά, καμία αλλαγή, τα ίδια χάλια, προχωράμε». Και προχωράμε. Αλλά έτσι δεν πάμε πουθενά. Το βλέπουμε άλλωστε ότι η πρόοδος, η ανάπτυξη και η εξέλιξη του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι μία πολύ όμορφη, γοητευτική και ιδιαίτερα φιλόδοξη μακέτα η οποία θα μείνει πάντα ως τέτοια.

Πριν από έναν μήνα και μια ημέρα, ανακοινώθηκαν μέσω του Γιάννη Βρουτση τα νέα (;) μέτρα για την πρόληψη και την καταστολή της οπαδικής βίας. Μεταξύ άλλων, και η απαραίτητη λειτουργία καμερών εντός του γηπέδου. Η οδηγία ήταν ξεκάθαρη: σε όποιο γήπεδο δεν λειτουργούν οι κάμερες, δεν μπαίνει κόσμος. Ναι, το είχαμε και πριν αυτό το μέτρο, το θυμόμαστε αλλά…

Ας συμπληρώσει ο καθένας όπως νιώθει τη συνέχεια.

Την Πέμπτη η Λαμία έπαθε αντιπρόεδρο Εδεσσαϊκού «αυτό ακριβώς, τίποτα άλλο».

Το πρωί κεκλεισμένων των θυρών, το μεσημέρι ανακοίνωση για έκδοση και πώληση εισιτηρίων, το απόγευμα λουκέτο. Γιατί; Διότι ίσως πίστεψαν στο ελληνικό «έλα μωρέ θα την βρούμε την άκρη» ή στο ελληνικότερο «να δεις, θα πούμε δεν προλάβαμε και θα μας δώσουν παράταση». Και μιλάμε για μία περίπτωση όπου πρόεδρος ομάδας και δήμαρχος πόλης είναι το ίδιο πρόσωπο, πράγμα που δεν μας αφήνει περιθώρια να μιλήσουμε ούτε για κωλύματα λόγω γραφειοκρατίας. Δηλαδή πρόκειται για μία υποχρέωση που είχε ένα μήνα μπροστά να φέρει εις πέρας αλλά φτάσαμε στο «και πεντε» να μάθουμε ότι στο «Αθανάσιος Διάκος» τελικά δεν έχει κάμερες. Βέβαια, ας περιμένουμε λίγο και την πρώτη αγωνιστική των play out να δούμε πόσα γήπεδα θα ανοίξουν.

Κάπου εδώ να θυμίσουμε ότι σε έναν μήνα από τώρα, θα μπει σε λειτουργία η διαδικασία ταυτοποίησης των κατόχων εισιτηρίων. Εδώ θα είμαστε να το δούμε κι αυτό.

Λόγω του βεβαρημένου παρελθόντος ωστόσο, οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος όσων ελπίζουν σε μια θετική εξέλιξη.

Και πώς να είναι, όταν για ακόμα μία χρονιά ζούμε την ημέρα της Μαρμότας με το θέμα της έδρας του τελικού του Κυπέλλου. Άλλοι θέλουν ΟΑΚΑ, άλλοι δεν θέλουν ΟΑΚΑ. Προτείνουν Τούμπα, γελάνε οι παοκτζηδες. Να πάμε Λάρισα; Ούτε να το σκέφτεστε λένε οι οργανωμένοι Λαρισαίοι. Να κάνει η μάνα; Όχι μανούλες παιδιά, αφήστε τις μανούλες απ’εξω.

Και αναρωτιέμαι η αφελής: γιατί δίνεται η επιλογή, το περιθώριο, ο αέρας στις ομάδες, στους οπαδούς, στο δήμαρχο, στον γραμματέα, στον φύλακα, σε εμένα σε εσένα και δεν ξέρω εγώ σε ποιον άλλον, όχι μόνο να έχουν άποψη αλλά να την επιβάλλουν κιόλας για το πού θα γίνει ο τελικός. Γιατί κάθε χρόνο τέτοια εποχή λέμε «μήπως να ορίσουμε από την αρχή της σεζόν μία έδρα, όποιες και να είναι οι φιναλίστ, χωρίς το παραμικρό παραθυράκι διαπραγμάτευσης και συζητήσεων;» και να μην το εφαρμόζουμε ποτέ;;;

Δεν έχω απάντηση. Εμείς τι θέλουμε άλλωστε; Μόνο μπάλα παιδιά. Καλή μας αρχή.