Bloggers

Ολυμπιακός: Business as usual

19.05.25 | 19:51

Ο τελικός του κυπέλλου είχε ούτως ή άλλως ένα μεγάλο φαβορί κι ένα μεγάλο αουτσάιντερ πριν καν το πρώτο σφύριγμα του αγώνα. Δεν ήταν μόνο η διαφορά ποιότητας των δυο ομάδων – ήταν και η ψυχολογία. Ήταν ο «χορτάτος» Ολυμπιακός του «αχόρταγου» Μεντιλίμπαρ, που αντιμετωπίζει όλα τα παιχνίδια με την ίδια προσέγγιση από τη μια, τα 100 χρόνια της ομάδας που όλοι ήθελαν να συνδυαστούν με νταμπλ, η εμπειρία των «ερυθρόλευκων» σε ματς μεγάλης σημασίας. Και από την άλλη, μια ομάδα διψασμένη για το κύπελλο, που ζούσε και ανέπνεε γι’ αυτόν τον τελικό, αλλά σίγουρα «τρακαρισμένη», αγχωμένη και με τη γνώση ότι έπρεπε να «κλέψει» το κύπελλο και όχι να το κατακτήσει επιβάλλοντας το δικό της παιχνίδι.

Επιπλέον ο Ολυμπιακός βάδισε μέχρι τον τελικό περνώντας από το πιο δύσκολο μονοπάτι, αποκλείοντας Παναθηναϊκό και ΑΕΚ, τη στιγμή που ο ΟΦΗ είχε μια πιο βατή διαδρομή, καταφέρνοντας στον ημιτελικό να αφήσει έξω τον Αστέρα. Με άλλα λόγια, ακόμα και ο τρόπος που οι δυο ομάδες έφτασαν μέχρι τον τελικό, τους έδωσε διαφορετικά «εφόδια» για το παιχνίδι αυτό.

Ο ένας τόσο χρειάστηκε να παίξει, ο άλλος δεν μπορούσε παραπάνω

Είναι φανερό ότι ο Ράσταβατς είχε προετοιμάσει το παιχνίδι με ένα συγκεκριμένο σχέδιο – προσδοκία: να κρατήσει το τέμπο όσο πιο χαμηλά μπορούσε η ομάδα του, να αφήσει τη μπάλα στα πόδια των παικτών του Ολυμπιακού με την ελπίδα ότι αυτή η συνθήκη θα τους προβλημάτιζε και – κυρίως – να μην δεχτεί γκολ. Το γρήγορο γκολ που έφαγε, από μια εξαιρετικά δουλεμένη στατική φάση, μπορεί να άλλαξε τους συσχετισμούς, αλλά δεν άλλαξε τη φιλοσοφία των παικτών του ΟΦΗ. Διότι όσο το σκορ έμενε στα επίπεδα του ενός γκολ, τόσο ο ΟΦΗ ένιωθε ότι ήταν μέσα στο παιχνίδι, ότι θα είχε την ευκαιρία του, ότι με ένα κόρνερ ή μια αντεπίθεση θα μπορούσε να βρει το γκολ της ισοφάρισης.

Το πλάνο του Ράσταβατς δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν λειτούργησε – τουλάχιστον σε έναν ικανοποιητικό βαθμό. Ο ΟΦΗ δεν δέχτηκε πολλές ευκαιρίες, δεν έφαγε δεύτερο γκολ, είχε μια καλή στιγμή με την κεφαλιά του Λαμπρόπουλου στο πρώτο ημίχρονο και έδειχνε να είναι μέσα στο παιχνίδι. Αλλά του έλειψε η τόλμη, η αποφασιστικότητα και οι ιδέες, σχετικά με το τι έπρεπε να κάνει στο τέλος – δεν είχε τον τρόπο να κυνηγήσει την ισοφάριση ακόμα κι αν έπρεπε να ρισκάρει, δεν ήξερε πώς να βάλει δύσκολα στη μεσοαμυντική λειτουργία του Ολυμπιακού, δεν είχε την ποιότητα να «στριμώξει» τον Ολυμπιακό ούτε για ένα «καλό πεντάλεπτο». Και στο τέλος, απόλυτα «κυνικά», ο Γιάρεμτσουκ έκανε το 2-0 και σφράγισε την κατάκτηση του κυπέλλου, σε ένα ακόμα ματς όπου ο Ολυμπιακός δεν εντυπωσίασε, δεν «έκρυψε τη μπάλα», δεν έφτιαξε σωρεία κλασσικών ευκαιριών, αλλά νίκησε απόλυτα δίκαια: αυτό είναι το «δόγμα Μεντιλίμπαρ», ο δικός του τρόπος να παίρνει η ομάδα του αυτό που θέλει, στην Ελλάδα ή στην Ευρώπη, στο πρωτάθλημα ή στο κύπελλο, στο «Καραϊσκάκης» ή εκτός έδρας.

Ο Ολυμπιακός τέλειωσε τη χρονιά με το νταμπλ, ο ΟΦΗ με το «αχ»: έφτασε μέχρι την πηγή, αλλά νερό δεν ήπιε, με τον κόσμο του να ταξιδεύει στην Αθήνα, να παθιάζεται, να ονειρεύεται, να στενοχωριέται στο τέλος αλλά να επιβραβεύει παίκτες και προπονητή για τη μεγάλη τους προσπάθεια, την αξιοπρέπεια και την καλή αγωνιστική εικόνα.

Το ευρωπαϊκό παζλ

Με έναν τρόπο, το κύπελλο του Ολυμπιακού το «πανηγύρισε» και ο Άρης, που κάπως έτσι πήρε και τυπικά το ευρωπαϊκό του εισιτήριο αλλά και ο ΠΑΟΚ, που καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση, έχει στα χέρια του ένα εισιτήριο για το Europa και όχι για το Conference. Με έναν τρόπο όλοι τους είναι κάπως ευχαριστημένοι με την εξέλιξη αυτή, αρκεί φυσικά να κάνουν έναν σωστό και έγκαιρο σχεδιασμό – οι δυο ομάδες της Θεσσαλονίκης, ο Παναθηναϊκός που θα παίξει στο δεύτερο προκριματικό του Champions League και φυσικά η ΑΕΚ, που δείχνει να πηγαίνει για ολική αναδόμηση. Διότι το ευρωπαϊκό εισιτήριο είναι «ευχή και κατάρα»: ευχή, αν καταφέρεις να μπεις σε ευρωπαϊκό όμιλο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε χρήματα, πρεστίζ και την προοπτική που δίνεις σε παίκτες και κόσμο για τη συνέχεια της σεζόν. Και κατάρα, διότι αν δεν καταφέρεις να μπεις σε όμιλο, ο μεταγραφικός σου σχεδιασμός μπορεί να πάει περίπατο, η προετοιμασία που έχεις ξεκινήσει νωρίς μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ και ξεκινάς τη χρονιά με μια γκρίνια και μια μουρμούρα, που θα την κουβαλάς στην πλάτη σαν βαρίδι.