Bloggers

Ολυμπιακός: Το «My Way» του Μεντιλίμπαρ

27.02.25 | 15:40

Δεν συμβαίνουν όλα τα πράγματα στη ζωή βάσει προγραμματισμού, όπως και δεν συμβαίνουν όλα τυχαία.

Για να γίνει κάτι σπουδαίο, συνήθως πρέπει να ανταμώσει η καλή τύχη με τη σκληρή δουλειά, να «παντρευτεί» η συγκυρία με την εργατικότητα, να συμβούν τα κατάλληλα πράγματα στο κατάλληλο timing.

Και ο ερχομός στην Ελλάδα και τον Ολυμπιακό του Μεντιλίμπαρ, έχει λίγο απ’ όλα τα παραπάνω – κι είναι η φορά που πολλά «λίγα», έφτιαξαν κάτι τόσο «πολύ».

 

 

Την περσινή χρονιά ο Ολυμπιακός «ταλαιπωρήθηκε» με διάφορους προπονητές, που για πολλούς και διάφορους λόγους δεν κούμπωσαν με την ομάδα. Φρόντισαν όμως στο πέρασμά τους, όλοι, να αφήσουν και κάτι: ο ένας, την καλοκαιρινή προετοιμασία και τις καλοκαιρινές μεταγραφές. Ο διάδοχός του, τις δικές του προπονητικές πινελιές. Ο τελευταίος, τις μεταγραφές του Γενάρη.

Κι όταν «φαγώθηκε» και ο τελευταίος, εμφανίστηκε ένας ακόμα προπονητής, ένας ξερακιανός Βάσκος, που είχε πάρει μεν Europa με τη Σεβίλλη αλλά δεν μακροημέρευσε στην ομάδα, ως ένας ακόμα «αναλώσιμος προπονητής»: ήρθε σε ένα χρονικό σημείο όπου το πρωτάθλημα έμοιαζε μακρινό όνειρο και η εικόνα της ομάδας δεν άφηνε καμία αισιοδοξία ότι θα μπορούσε ο Ολυμπιακός να πάει μακριά στην Ευρώπη.

Η βαριά εντός έδρας ήττα από τη Μακάμπι, έκανε τη χρονιά να μοιάζει όχι απλά χαμένη, αλλά σχεδόν ντροπιαστική. Και η κουβέντα ήταν πάνω – κάτω «θα τον δούμε ως το καλοκαίρι και θα αποφασίσουμε αν θα πορευτούμε με αυτόν τη νέα χρονιά, αλλιώς θα φέρουμε άλλον».

Η συνέχεια είναι γνωστή και το Conference ήταν το επιστέγασμα της δουλειάς, της πίστης σε ένα ξεκάθαρο και αποτελεσματικό πλάνο αλλά κυρίως της φιλοσοφίας ενός προπονητή που κάνει πολλά πράγματα – εκτός από «εκπτώσεις».

 

 

Έναν χρόνο μετά…

… ο Ολυμπιακός είναι πρώτος στο πρωτάθλημα, συνεχίζει στο Europa και έριξε 6 γκολ στην ΑΕΚ στον πρώτο ημιτελικό του Κυπέλλου. Όχι κι άσχημα για μια ομάδα κι έναν προπονητή, για τους οποίους αρκετοί φίλοι της ίδιας τους της ομάδας γκρίνιαζαν στο ξεκίνημα της χρονιάς.

Οι λόγοι; Πολλοί και διάφοροι: ότι η ομάδα δεν έπαιζε καλά. Ότι έχανε βαθμούς με «μικρομεσαίους». Ότι οι μεταγραφές «δεν βγήκαν». Ότι «δεν πάμε πουθενά με τους μικρούς». Ότι η ομάδα, παρότι δεν είχε προκριματικά στην Ευρώπη και είχε πολύ χρόνο να παρουσιαστεί έτοιμη, δεν έμοιαζε τέτοια.

Πολλοί είχαν να πουν πολλά – εκτός από τον Μεντιλίμπαρ, που – όπως συνηθίζει να κάνει – «μίλαγε» μόνο με τη δουλειά του στο γήπεδο.

Και με τη στήριξη της διοίκησης του Ολυμπιακού στον προπονητή που έφερε το Conference, η γκρίνια ποτέ δεν πήρε «φωνή» και η μουρμούρα ποτέ δεν έφερε την παραμικρή κουβέντα προπονητολογίας.

 

 

Η πορεία δικαίωσε τον ίδιο και όσους δεν ανησύχησαν σε κανένα σημείο για τη δουλειά και την αποτελεσματικότητά του. Ο Μουζακίτης και ο Κωστούλας έγιναν απαραίτητα γρανάζια, το «βύσμα του», ο Ντάνι Γκαρθία, αποδείχθηκε χρήσιμος, ο Κοστίνια έδωσε την κατάλληλη ισορροπία στον Ρόντινεϊ, κανείς πια δεν «έκλαιγε» για τον Φορτούνη, τον Ποντένσε και τον Όρτα που δεν συνέχισαν στην ομάδα, οι αποτυχίες στις περιπτώσεις του Γουίλιαν και τον Ολιβέιρα αντιμετωπίστηκαν με ψυχραιμία κι ως κάτι που μπορεί να συμβεί στον καθέναν κι όχι ως «καταστροφή».

Κι όλα αυτά, επειδή ο Μεντιλίμπαρ δούλεψε ακριβώς με τον τρόπο και με τους παίκτες που είχε στο μυαλό του, αδιαφορώντας για τα δημοσιεύματα, αρνούμενος να κάνει «τα κέφια της εξέδρας» ή τα χατίρια κανενός.

Ακόμα κι όταν του ανακοίνωσαν ότι έρχεται ο Μπετανκόρ και φεύγει ο Γιάρεμτσουκ, παρότι μοιάζει στα μάτια όλων πολύ πιο safe λύση ο Ισπανός έναντι του Ουκρανού, ο προπονητής ζήτησε (και φυσικά πέτυχε), να μείνουν οι παίκτες εκεί που ήταν:

ο Μπετανκόρ στις Σέρρες και ο Γιάρεμτσουκ στου Ρέντη. Αποτέλεσμα; Γκολ – ποίημα ο Γιάρεμτσουκ στο πρώτο ματς κυπέλλου με Παναθηναϊκό, δυο γκολ και μια ασίστ στο 6-0 με την ΑΕΚ.

Το χορτάρι δεν λέει σχεδόν ποτέ ψέματα

Ο καθένας μπορεί να έχει ό,τι άποψη θέλει για κάθε προπονητή ή παίκτη, ακόμα κι αν η κρίση του «θολώνει» από τα οπαδικά του γυαλιά.

Ο Αλμέιδα για παράδειγμα είναι ένας πολύ καλός προπονητής, που έχει πάρει νταμπλ στην πρώτη του χρονιά, που έχει περάσει μια συγκεκριμένη αγωνιστική ταυτότητα στην ΑΕΚ, που η ομάδα του παίζει ωραία μπάλα και που πήρε «ψήφο εμπιστοσύνης» μετά την πρόσφατη «ναυμαχία» με τον Μάριο Ηλιόπουλο.

Και πήγε στο «Καραϊσκάκης» για να εμφανίσει ένα άλλο πρόσωπο, σε σχέση με εκείνο του αγώνα πρωταθλήματος και τα 4 γκολ που είχε δεχθεί τότε από την ομάδα του Μεντιλίμπαρ. Τελικά, έφαγε 6 αυτή τη φορά – και με την εικόνα του αγώνα, μπορεί να ήταν και λίγα.

Γιατί συνέβη αυτό; Όχι διότι ο Αλμέιδα είναι κακός προπονητής ή οι παίκτες του ξέχασαν τη μπάλα, αλλά διότι εγκλωβίστηκε στις εμμονές του και θέλησε να επικρατήσει με τον «δικό του τρόπο» κι όχι προσαρμοζόμενος στις ανάγκες του αγώνα.

Ίσως είδε τον Γιάρεμτσουκ και όχι τον Ελ Κααμπί, τον Μπρούνο και όχι τον Ορτέγκα, τον Πάλμα και όχι τον Ζέλσον, τον Ντάνι Γκαρθία και όχι τον Μουζακίτη ή τον Κωστούλα ή όποιον άλλον – και ένιωσε πιο «ασφαλής».

Αλλά «ξέχασε» ποιον έχει απέναντί του: έναν προπονητή που δεν αφήνει ούτε ψίχουλο να πέσει κάτω, ούτε μισή λεπτομέρεια να πάει χαμένη, έναν προπονητή που προσπαθεί η ομάδα του να παίζει το «δικό του ποδόσφαιρο», όποιοι κι αν απαρτίζουν την 11άδα.

 

 

Το «My Way» του Μεντιλίμπαρ, αποδείχθηκε αποτελεσματικό, διότι ήταν προς όφελος της ομάδας. Το «My Way» του Αλμέιδα, αποδείχθηκε καταστροφικό, διότι πήγε να εξυπηρετήσει το δικό του προπονητικό «εγώ».

Το 6-0 αποτυπώνει στο χορτάρι τη διαφορά φιλοσοφίας και όχι τη διαφορά ποιότητας των δυο ομάδων. Και κάπως έτσι το παιχνίδι πρωταθλήματος στην OPAP Arena σε λίγες μέρες, μπορεί να γίνει «κάθαρση» ή μπορεί να γίνει «διαδήλωση».

Μπορεί να είναι «εξιλέωση» ή μπορεί να δρομολογήσει εξελίξεις, με έναν απότομο ή και «βίαιο» τρόπο.