Bloggers

«Ωραία πού’ ναι η Λιβαδειά, χωρίς καμιά αιτία…»

16.12.24 | 18:35

Ένα ακόμα διπλό στις έδρες εκείνες που τον έχουν πληγώσει πολλές φορές στο παρελθόν. Μια ακόμα νίκη στην εποχή Βιτόρια, που μετρά μια ισοπαλία με τον Ατρόμητο εντός όλη κι όλη και μια ευρωπαϊκή ήττα στη Σουηδία.

Επιτέλους γκολ από στατική φάση και συγκεκριμένα κόρνερ. Δεύτερο συνεχόμενο γκολ μέσα στην ίδια εβδομάδα και πρώτο για το πρωτάθλημα από τον Ιωαννίδη, έστω και στο ξεκίνημα του δεύτερου γύρου. Ευκαιρία να ξεκουραστούν επιβαρυμένοι παίκτες, που είτε δεν αγωνίστηκαν καθόλου (Τετέ, Τσέριν), είτε έπαιξαν λίγα λεπτά (Τζούρισιτς). Γενικά, μόνο καλά είχε αυτή η Κυριακή για τον Παναθηναϊκό, ο οποίος κρατά το άνετο διπλό, προχωρά για τον ευρωπαϊκό αγώνα της Πέμπτης χωρίς προβλήματα και συνεχίζει την προσπάθειά του να βελτιωθεί.

Δεν «διεκδικεί δάφνες ποιότητας» το παιχνίδι στη Λιβαδειά, αλλά οι «πράσινοι» δεν επιθυμούν να εντυπωσιάζουν τα πλήθη – θέλουν να κερδίζουν και να προχωρούν χωρίς απώλειες, ώστε να διατηρηθούν κοντά στην κορυφή.

Θα έκαναν βέβαια τη ζωή τους πιο εύκολη, αν αντί για το αγαπημένο τους 1-0 μπορούσαν να βάλουν και ένα δεύτερο γκολ και να «κλειδώσουν» το ματς, αλλά μετά το 2-0 κόντρα στη The New Saints, απ’ ό,τι φαίνεται ο Παναθηναϊκός επέστρεψε στις «εργοστασιακές του ρυθμίσεις».

Κάλλιο ένα και στο χέρι

Παρά το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός κέρδισε άνετα και χωρίς να ζοριστεί ή να απειληθεί, το 1-0 πάντα εμπεριέχει ρίσκο: μια στατική φάση του αντιπάλου, ένα «πατροπαράδοτο λάθος» του Αράο, ένα στιγμιαίο black-out στη μεσοαμυντική λειτουργία, μπορεί να προκαλέσει το κακό.

Το ξέρουμε κι εμείς, το ξέρει κι ο Βιτόρια, το ξέρουν κι οι παίκτες του. Δείχνουν πάντως να μπορούν να διαχειρίζονται αυτή την κατάσταση, η οποία είναι σχεδόν παγιωμένη φέτος, να μην ζορίζονται ιδιαίτερα να βάλουν και δεύτερο γκολ, να μην αγχώνονται να κρατήσουν το ισχνό προβάδισμα και να έχουν βρει τον τρόπο να παίρνουν τη μια νίκη μετά την άλλη.

Ίσως τα δυο τελευταία παιχνίδια με δυο γκολ από τον Ιωαννίδη, να είναι ένα καλό μαντάτο για τη συνέχεια. Στη Λειβαδιά δεν έπαιξε καθόλου ο Τετέ και δεν ξεκίνησε ο Τζούρισιτς, που είναι οι δυο πρώτοι σκόρερ της ομάδας. Και οι τρεις μαζί στην 11άδα, όλοι τους σε καλή κατάσταση πλέον, μπορεί να αρχίσουν να δίνουν περισσότερα και καλύτερα πράγματα μπροστά.

Ο μαέστρος Μπακασέτας

Για να συμβούν τα πράγματα στη Λειβαδιά, υπήρχε ένας παίκτης που τα έκανε όλα σωστά και από την αρχή μέχρι το τέλος: ο Τάσος Μπακασέτας, ήταν ο Μπακασέτας «της Εθνικής Ομάδας», δηλαδή αυτός από τα πόδια του οποίου πέρναγε η μπάλα και κατέληγε σχεδόν πάντα εκεί που έπρεπε με τον σωστό τρόπο.

Δεν «τράκαρε» με τον Ουναϊ που έπαιζε πιο πίσω, δεν μπερδεύτηκε με τον Μαντσίνι ή τον Πελίστρι (συνήθως μπερδεύεται με τον Τετέ, όταν αγωνίζεται ο Βραζιλιάνος), δοκίμασε κάθετες πάσες, άπλωσε το παιχνίδι της ομάδας στα πλάγια, είχε καλές εκτελέσεις στημένων και πιστώνεται την ασίστ στο γκολ του Ιωαννίδη. Γενικά, είχε την εικόνα του «αρχηγού», του παίκτη που πήρε ο Παναθηναϊκός πριν έναν χρόνο, για να μπορεί να νοικοκυρεύει το παιχνίδι του και να μπορεί να «σπάει» τις καλά οργανωμένες άμυνες.

Η ταυτόχρονη παρουσία του με τον Ουναϊ πάντως, δεν έδωσε τα πράγματα που θα περίμενε ο Βιτόρια να πάρει δημιουργικά, αλλά δεν δημιούργησε και καμία τρύπα στο κέντρο. Ο Ουναϊ έπαιξε στο «8» και κράτησε τη θέση του, αποφεύγοντας να ανέβει ψηλά και να «μπει μέσα στα πόδια» του Μπακασέτα – αν αυτό ακριβώς είχε «διατάξει» ο Βιτόρια, τότε όλα πήγαν περίφημα.

Αν όμως επιθυμούσε ακόμα μεγαλύτερη δημιουργία και φαντασία από τη μεσαία του γραμμή, τότε δεν τη βρήκε – ο Μπακασέτας και ο Ουναϊ θα χρειαστούν περισσότερα παιχνίδια μαζί για να «βρεθούν», μόνο που δεν ξέρω πώς θα γίνει αυτό, με Τσέριν και Μαξίμοβιτς να παίζουν πολύ καλά τον τελευταίο καιρό τη θέση αυτή.

Η «εξάρτηση» από τον Τζούρισιτς.

Από τη μέρα που μάθαμε ότι θα φύγει ο Μπερνάρ – και με τα πράγματα και θάματα που έκανε τη δεύτερη χρονιά του στην Ελλάδα, η ερώτηση είναι «ποιος θα είναι ο αντι-Μπερνάρ». Και μπορεί να αγοράστηκε ο Τετέ με πολλά χρήματα και να είναι ένας πραγματικά καλός παίκτης, αλλά Μπερνάρ δεν είναι – είναι περισσότερο σκόρερ παρά πασέρ και προτιμά να δημιουργεί για τον εαυτό του και όχι για τους άλλους.

Τελικά, ο «αντι-Μπερνάρ», ήταν μέσα στα πόδια μας – απλά πέρυσι είχε φροντίσει να μας χαρίσει μόνο μερικές εκλάμψεις του μεγάλου του ταλέντου: ο Φίλιπ Τζούρισιτς παίζει στη «θέση Μπερνάρ», έξω αριστερά δηλαδή, πατάει συχνά περιοχή, έχει πετύχει αρκετά και σημαντικά γκολ, αλλά μπορεί επίσης να δημιουργεί για τους συμπαίκτες του, να πηγαίνει στο ένας-με-έναν, συνεργάζεται άψογα με τον συμπατριώτη του Μλαντένοβιτς και δείχνει να μπορεί να πάρει την ομάδα στην πλάτη του όταν χρειάζεται.

Με τον Λεβαδειακό, μπήκε αλλαγή και σε λίγα λεπτά νοστίμισε όλο το παιχνίδι της ομάδας: κούρσες από αριστερά, ένα σουτ λίγο έξω, μια παραλίγο ασίστ στον Μαντσίνι ήταν ο απολογισμός του. Δείχνοντας ότι παρά τα χρήματα και τις ελπίδες που επενδύθηκαν στον Πλείστρι, ο Σέρβος – αυτή τη στιγμή τουλάχιστον – δεν γίνεται με τίποτα να βγαίνει από την 11άδα, τουλάχιστον στα ματς με μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας.