Bloggers

Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες για τον Παναθηναϊκό

30.10.24 | 18:30

Μια παλιά κινεζική παροιμία, λέει πως «όταν βλέπεις μια ομάδα να στηρίζει δημόσια τον προπονητή της σε περίοδο κρίσης, ετοιμάσου να πας αεροδρόμιο να υποδεχτείς τον επόμενο». Οπότε δεν είναι κάτι που προκαλεί έκπληξη η απόλυση του Ντιέγκο Αλόνσο, παρά την πρόσφατη ανακοίνωση της ΠΑΕ Παναθηναϊκός που έλεγε «έχουμε προπονητή» – δεν είναι καν ελληνικό αυτό το φαινόμενο, αλλά διεθνές. Και οι λόγοι δεν έχουν να κάνουν με τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης, ούτε κοιμάται το βράδυ ο – εκάστοτε – ιδιοκτήτης ομάδας «αγαπώντας» τον προπονητή του και ξυπνάει το επόμενο πρωί αποφασισμένος να τον διώξει: οι ομάδες αξιολογούν τον προπονητή τους, μετράνε τις αντιδράσεις, ψάχνουν στην αγορά, κάνουν επαφές και αποφασίζουν τη στιγμή που θεωρούν καταλληλότερη. Όχι τη στιγμή που επιθυμούν οι χρήστες των social media.

Η «ατυχία» του Ντιέγκο Αλόνσο

Καταλαβαίναμε όλοι εδώ και καιρό, ότι ο Ντιέγκο Αλόνσο «έπαιζε» τη θέση του και τη δουλειά του σε κάθε αγώνα. Τα αποτελέσματα δεν τον βοηθούσαν ιδιαίτερα, ούτε οι εμφανίσεις, κάποια πρόοδο στον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας δεν βλέπαμε και η κατάσταση ήταν νεφελώδης εδώ και καιρό. Με τη νίκη επί του ΟΦΗ πήρε μια μικρή παράταση, αλλά «έκαψε το κανονάκι του» με την Τσέλσι: το σκορ ήταν βαρύ, η εμφάνιση ήταν τρικυμιώδης – ειδικά σε εκείνο το εφιαλτικό διάστημα στις αρχές της επανάληψης – αλλά ίσως το χειρότερο όλων ήταν τα όσα είπε στο τέλος: έδειξε να μην έχει συναίσθηση της κατάστασης. Διότι το να χάσεις από την ακριβότερη ομάδα στην ιστορία του ποδοσφαίρου, την Τσέλσι, δεν είναι ντροπή. Αλλά είναι ντροπή για το DNA του Παναθηναϊκού να διασύρεται, να πέφτει αμαχητί και για τον προπονητή του να κάνει λόγο για ένα πρότζεκτ, ένα work-in-progress που είναι εκεί, αλλά κανείς – πέρα απ’ αυτόν – δεν το αντιλαμβάνεται. Λες και είμαστε όλοι χαζοί ή έχουμε τίποτα προσωπικά μαζί του και του κάνουμε πόλεμο.

Παρόλα αυτά, η μεγάλη του ατυχία, ήταν το τελικό αποτέλεσμα στο ματς με τον Άρη. Ένα παιχνίδι που μάλλον ήταν το καλύτερο της φετινής χρονιάς, όπου ο Παναθηναϊκός προηγήθηκε, έχασε ευκαιρίες και άξιζε να κερδίζει, αλλά τελικά ισοφαρίστηκε και έχασε την ευκαιρία να πλησιάσει κι άλλο την κορυφή, εκμεταλλευόμενος τις ήττες όλων των «μεγάλων». Αν ο Αλόνσο κέρδιζε αυτό το ματς, ίσως και να έπαιρνε λίγο ακόμα οξυγόνο, όπως συνέβη και μετά τον ΟΦΗ, προσδοκώντας σε μια ακόμα μεγαλύτερη βελτίωση, νίκη στο Βόλο, νέα τζούρα οξυγόνου και πάει λέγοντας. Αλλά τα έφερε έτσι η ρημάδα η ζωή που απολύθηκε μετά από ένα παιχνίδι όπου άξιζε να κερδίσει αλλά δεν κέρδισε, ενώ είχαν προηγηθεί αρκετά πολύ χειρότερα παιχνίδια, σε Ελλάδα και Ευρώπη, που δεν του στοίχισαν τη δουλειά του.

Φυσικά το πρόβλημα ήταν συνολικό και όχι το αποτέλεσμα με τον Άρη – όλοι το καταλαβαίνουμε αυτό, ελπίζω να το αντιλαμβάνεται και ο ίδιος. Η διοίκηση έκρινε ότι έκανε μια σοβαρή επένδυση φέτος και ο άνθρωπος που κλήθηκε να διαχειριστεί αυτό το ποιοτικό και πλούσιο ρόστερ, δεν κατάφερε να βγάλει στο χορτάρι ούτε το 50% αυτού που (θεωρητικά) μπορεί να παίξει αυτή η ομάδα. Ως εκ τούτου, έπρεπε να έρθει κάποιος άλλος, με την προσδοκία και την ελπίδα να τα καταφέρει καλύτερα από τον προκάτοχό του.

Είναι ο Ρουί Βιτόρια «ο άνθρωπός του»;

Το χέρι του στη φωτιά δεν το βάζει κανείς και κανένα βιογραφικό δεν εγγυάται την επιτυχία, αλλά τα πεπραγμένα του Πορτογάλου προπονητή στέλνουν αισιόδοξα μηνύματα. Κυρίως βέβαια τα όσα πέτυχε στη θητεία του στη Μπενφίκα. Στα «μείον» του, ότι βρίσκεται εκτός πάγκων από τον περασμένο Φεβρουάριο κι ότι η τελευταία του δουλειά ήταν στην Εθνική Αιγύπτου – όχι όμως διότι η Εθνική Αιγύπτου είναι κάποια αμελητέα ποσότητα, αλλά κυρίως διότι δεν είχε την καθημερινή τριβή που μόνο ένας προπονητής που δουλεύει σε σύλλογο μπορεί να έχει.

Αν ο Βιτόρια έχει τη φιλοδοξία (δεν τον πήραν δα και τα χρόνια, οπότε γιατί να μην την έχει;) και του «έλειψαν οι πάγκοι» όλο αυτό το διάστημα που είναι εκτός, αν έχει το κίνητρο να «φτιάξει μια Μπενφίκα αλά ελληνικά», μια μοντέρνα δηλαδή ομάδα, που θα παίζει ωραίο ποδόσφαιρο και θα διεκδικεί τίτλους, όπως έκανε παλιότερα στην πατρίδα του κι αν του πάνε καλά και 2-3 πράγματα, διότι χρειάζεται και τύχη στο ποδόσφαιρο, τότε μπορεί να δούμε καλύτερες μέρες στον Παναθηναϊκό, ανάλογες με τη δίψα των οπαδών του, τα «θέλω» της διοίκησης και της ποιότητας των παικτών. Διότι ποιότητα, υπάρχει – όσο κι αν κάποιοι, λόγω της εικόνας της ομάδας, απαξιώνουν τους πάντες και τα πάντα και «απαιτούν» ξανά μισή ντουζίνα μεταγραφές.