Παναθηναϊκός: Ένα μεγάλο «κρίμα» κι ένα ακόμα πιο μεγάλο «μπράβο»

16.08.24 | 11:00

Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό το 0-1 μέσα στο Άμστερνταμ, όποια χρονιά κι αν έχουμε κι όποια βερσιόν του Άγιαξ κι αν βλέπουμε. Ο Παναθηναϊκός το είδε το 1996 αλλά στη ρεβάνς της Αθήνας ηττήθηκε και αποκλείστηκε, το είδε το βράδυ της Πέμπτης αλλά στη ρουλέτα των πέναλτι η μπίλια έκατσε στο «ζερό». Όπως και να έχει, ήταν μια τεράστια προσπάθεια, ήταν μια βραδιά αποδείξεων, ήταν ένα ματς όπου ο under costruction Παναθηναϊκός όχι απλά ψήλωσε λιγάκι, αλλά έδειξε ότι χτίζεται με σωστές βάσεις, καλά υλικά κι έναν «αρχιτέκτονα» που ξέρει καλά τη δουλειά του.

Πού χάθηκε η πρόκριση;

Η προφανής απάντηση είναι «στον τζόγο των πέναλτι» και η βολική απάντηση «στην τσουρουκο-εκτέλεση του Βιλένα». Απλοϊκό το πρώτο, άδικο το δεύτερο για έναν παίκτη που μας αρέσει να του φορτώνουμε όλες τις αμαρτίες και τα κρίματα του κόσμου, διότι ομολογουμένως δεν παίζει καλά. Όλη η ομάδα όμως παίζει, κερδίζει μαζί και χάνει μαζί. Πανηγυρίζει μαζί και μαζεύει τα κομμάτια της όλη μαζί, ώστε να αφήσει πίσω μια τέτοια βραδιά και να προχωρήσει παρακάτω, κρατώντας όλα τα θετικά πράγματα που αποκόμισε.

Ο Παναθηναϊκός δεν ήταν καλός στο πρώτο ημίχρονο στο Άμστερνταμ, όπως δεν ήταν και στο πρώτο ημίχρονο στο ΟΑΚΑ. Στην Αθήνα, ο Άγιαξ σφράγισε την ανωτερότητά του με ένα γκολ, για το οποίο δεν βρήκε απάντηση τότε ο Παναθηναϊκός. Στο ματς της Ολλανδίας οι γηπεδούχοι είχαν τις περισσότερες και καλύτερες στιγμές του πρώτου ημιχρόνου, τα δοκάρια και την υπεροχή, αλλά γκολ δεν βρήκαν. Και αυτό ακριβώς έδωσε στον Παναθηναϊκό το κουράγιο να ψάξει το ένα γκολ που χρειαζόταν μέχρι το τέλος του 90λεπτου. Με «κανονικό» τρόπο και όχι με πανικό. Με όσους άντεχαν και όχι «ξεζουμίζοντας» παίκτες που φανερά δεν μπορούσαν να βγάλουν 90λεπτο, αλλά με αλλαγές που φρέσκαραν το κέντρο και την επίθεση.

Το γκολ του Τετέ κατά κάποιον τρόπο «απέδωσε δικαιοσύνη» και έδωσε τη δυνατότητα στον Παναθηναϊκό να διεκδικήσει την πρόκριση στην παράταση. Εκεί όπου ήταν ανώτερος, πιο «ζωηρός», με καλύτερη ψυχολογία από τους Ολλανδούς και με πιο σταθερά ποδοσφαιρικά πατήματα. Γκολ όμως δεν ήρθε στο έξτρα 30λεπτο και στη συνέχεια ζήσαμε το ψυχόδραμα των πέναλτι, με τον Ντραγκόφσκι να επαναλαμβάνει αυτό που είχε κάνει λίγους μήνες νωρίτερα με τον ΠΑΟΚ, να δίνει ελπίδες για ένα επικό «ντεζαβού» αλλά τους Ολλανδούς στο τέλος να χαμογελάνε, καθώς στις μικρές – μικρές λεπτομέρειες ήταν πιο αποτελεσματικοί.

Και τώρα; Τι γίνεται τώρα;

Τώρα, κρατάς γερά κάθε τι καλό προέκυψε από αυτόν τον αγώνα και πετάς στο καλάθι των αχρήστων την πίκρα, την απογοήτευση και το «γαμώτο» που άφησε η διαδικασία των πέναλτι. Διότι καιρός για μοιρολόι δεν υπάρχει και σε λίγες ώρες πρέπει να βρεις το ψυχικό, πνευματικό και σωματικό κουράγιο να παίξεις το πρώτο παιχνίδι πρωταθλήματος. Δεν τα βάφεις μαύρα και για έναν ακόμα λόγο: διότι σε αντίθεση με την ΑΕΚ, που έχει να διαχειριστεί έναν πολύ επώδυνο ευρωπαϊκό αποκλεισμό, ως Παναθηναϊκός έχεις ακόμα μια ευκαιρία να μπεις σε ευρωπαϊκό όμιλο. Ναι, κόντρα στην ποιοτική Λανς, αλλά τουλάχιστον την έχεις τη δυνατότητα αυτή.

Κι όταν θα φτάσουν τα παιχνίδια με τη Λανς, ο Παναθηναϊκός οφείλει στον εαυτό του να ξεκινήσει με το δεξί τις εγχώριες υποχρεώσεις του, διότι ο βασικός του στόχος και φέτος είναι το πρωτάθλημα. «Οφείλει» επίσης να συνεχίσει να δουλεύει και να βελτιώνεται, διότι ό,τι έχει γίνει ως τώρα είναι προς τη σωστή κατεύθυνση: ο Ντιέγκο Αλόνσο μας έχει δείξει ενός ποδοσφαίρου που μοιάζει και ελκυστικό και αποτελεσματικό, οι καινούργιοι παίκτες «φωνάζουν» ποιοτική αναβάθμιση, ο Τετέ με τον Μαξίμοβιτς τον άλλαξαν προς το καλύτερο όταν μπήκαν στο γήπεδο, ο Ίνγκασον ήταν «βράχος» για 120 λεπτά και περιμένουμε να δούμε κι άλλα πράγματα από ακόμα περισσότερους παίκτες.