Bloggers

Παναθηναϊκός: Η επιβράβευση της προσπάθειας

29.11.24 | 13:43

Η μπάλα θέλει πολλά πράγματα: και πλάνο και σχέδιο και ρόστερ και προπονητή και σκληρή δουλειά. Αλλά και ρέντα. Να σε «πάει» το ματς, να πάει το σουτ δοκάρι και μέσα και όχι δοκάρι και έξω, να σου βγουν πράγματα, να πάρεις μια κόντρα, να μετατρέψεις το τετ-α-τετ σε γκολ και όχι σε X-goal.

Και ο Παναθηναϊκός δείχνει σιγά – σιγά να αποκτά όλα τα παραπάνω, έχοντας ως μοναδική εκκρεμότητα τη ρέντα: έχει έναν νέο προπονητή που μοιάζει να έχει πλάνο και σχέδιο, η δουλειά που γίνεται αποτυπώνεται στο χορτάρι, το (ποιοτικό) ρόστερ αρχίζει να δείχνει ένα μέρος από τη δυναμική του, αλλά η ρέντα αγνοείται: το σουτ του Τσέριν πέρασε ή δεν πέρασε τη γραμμή για εκατοστά, οι πάμπολλες πράσινες ευκαιρίες σταματούσαν ακόμα και στις φαβορίτες του τερματοφύλακα της Ελσίνκι ενώ ο Γερεμέγεφ είναι τόσο «γκαντέμης», που την ώρα που ετοιμαζόταν να σκοράρει (επιτέλους!), ο αμυντικός του «έκλεψε» το γκολ, σημειώνοντας αυτογκόλ.

Ακόμα κι έτσι πάντως, έστω και με αυτογκόλ, ο Παναθηναϊκός κέρδισε. Με το «φτωχό» 1-0, αντί για 2 ή 3 – 0. Πέτυχε την πρώτη του νίκη στο Conference, έμεινε ζωντανός στην Ευρώπη, πήρε μερικούς πόντους ψυχολογίας ακόμα, πέτυχε μια ακόμα νίκη και – κυρίως – άρεσε.

Διότι μια ομάδα που μέχρι πρότινος ήταν «μίζερη», έκανε ευκαιρίες με το σταγονόμετρο, γύρναγε πίσω για να διαφυλάξει το σκορ στα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου και δεν σε έπειθε ότι μπορεί να κερδίσει τον οποιονδήποτε, αυτή τη στιγμή παίζει ένα ελκυστικό και ώρες – ώρες «σέξι» ποδόσφαιρο.

Θα έρθουν και τα γκολ

Είμαι απ’ αυτούς που «γκρινιάζουν» για όλη αυτή τη μουτζούρα που προκαλεί ο Παναθηναϊκός στον ίδιο του το πρόσωπο εδώ και λίγο καιρό, από τότε δηλαδή που δείχνει να έχει ξανασταθεί στα πόδια του υπό την καθοδήγηση του Βιτόρια, που έχει αρχίσει να χτίζει ένα μικρό σερί νικών και έχει μια εικόνα στο γήπεδο που δεν έχει σχέση με ό,τι βλέπαμε πριν μερικές εβδομάδες.

«Γκρινιάζω», διότι η επιθετική του αφλογιστία ή δυσκολία ή ανικανότητα ή ό,τι άλλο θέλει να το πει κανείς, αδικεί την προσπάθεια των παικτών και βάζει σε κίνδυνο τον κόπο τους: αν βάζεις γκολ με το σταγονόμετρο, κινδυνεύεις να σου κάνει ο αντίπαλος μισή φάση και να σε ισοφαρίσει. Και τότε η καλή σου εμφάνιση ή ο πρόοδός σου ή η βελτίωσή σου, πάει στο βρόντο.

Όταν όμως δημιουργείς φάσεις, όταν παράγεις ποδόσφαιρο, όταν έχεις καλές ιδέες και τις εφαρμόζεις στο γήπεδο, με τρόπο ορθολογικό και όχι με σαραντάρες μπαλιές ή σέντρες – καμινάδες, τότε σου λείπουν απλά λεπτομέρειες για να πετύχεις τα γκολ που χρειάζονται.

Λίγο καλύτερα τελειώματα ή λίγο καλύτερη ψυχολογία. Μερικές ώρες προπόνησης ακόμα ή λίγο καλύτεροι παίκτες από τους υπάρχοντες. Ο Παναθηναϊκός αυτή τη στιγμή περιμένει να συναντήσει ξανά τον περσινό Φώτη Ιωαννίδη, που έχει ταλαιπωρηθεί τρεις φορές από τραυματισμούς από την αρχή της χρονιάς – είναι τέτοια η ποιότητά του, που θα γίνει.

Και δεν ξέρω αν περιμένει πολλά περισσότερα πράγματα από Γερεμέγεφ – Σπόραρ, αλλά αν τα περιμένει, μάλλον θα μείνει στο «περίμενε»: στην πραγματικότητα, με την εικόνα που εμφανίζουν οι δυο τους (κυρίως ο Σουηδός διότι ο Σλοβένος μοιάζει «ξένο σώμα» εδώ και καιρό), μοιάζει μονόδρομος για τον Παναθηναϊκό η απόκτηση ενός παίκτη στη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου, που να έχει και την ποιότητα και το βιογραφικό, αλλά κυρίως την όρεξη και το κίνητρο να προσφέρει γκολ και βαθμούς στην ομάδα.

Μέχρι τον Γενάρη, χρειάζεται plan-B

Ακόμα κι αν το Γενάρη έρθει όντως ένας επιθετικός που θα βοηθήσει ουσιαστικά την ομάδα, ως τότε, υπάρχουν στο μενού αγώνες για το πρωτάθλημα και το κύπελλο όπου δεν υπάρχουν περιθώρια για απώλειες.

Κι αυτό σημαίνει ότι ο Παναθηναϊκός πρέπει να βρει τον τρόπο να κερδίσει τα ματς του Δεκεμβρίου με το υπάρχον ρόστερ και – ιδανικά – να το κάνει με λιγότερο άγχος σε σχέση με ό,τι είδαμε με Λαμία, Παναιτωλικό και Ελσίνκι, με μεγαλύτερη άνεση και περισσότερα γκολ, αν φυσικά η εικόνα του στο γήπεδο είναι παρόμοια με αυτό που βλέπουμε τελευταία.

Αν ο Φώτης Ιωαννίδης είναι η λύση στα προβλήματά του, δεν το γνωρίζω – μακάρι να είναι, τόσο για τον ίδιο, όσο και για την ομάδα. Αν είναι ο Τετέ και ο Τζούρισιτς, οι παίκτες που έχουν τραβήξει το «κουπί» του σκοραρίσματος από την αρχή της χρονιάς, καλοδεχούμενοι.

Σίγουρα πάντως ο Πελίστρι που είδαμε κόντρα στην Ελσίνκι, άφησε υποσχέσεις: μπορεί να το παράκανε κάποιες φορές, να επέλεξε να σουτάρει αντί να πασάρει, αλλά ήταν μέσα σε μισή ντουζίνα τελικές, κάτι που δείχνει και διάθεση και πείσμα.

Με έναν αστερίσκο: κόντρα στους Φινλανδούς έπαιξε δεξιά, που είναι η «καλή» του θέση. Εκεί όμως παίζει σχεδόν πάντα ο Τετέ, με τον Πελίστρι να παίζει (όταν παίζει) αριστερά, σε μια θέση όπου δείχνει να μην νιώθει το ίδιο άνετα.

Και αυτό, είναι κάτι που θα πρέπει να το «φτιάξει» ο Βιτόρια, με έναν τρόπο που θα είναι πιο λειτουργικός για την ομάδα και πιο ωφέλιμος για την ψυχολογία των παικτών του.