Bloggers

Παναθηναϊκός: Η ευρωπαϊκή πρόκριση θέλει και σωστή ψυχολογική διαχείριση

25.06.25 | 13:00

Είναι δεδομένο ότι και φέτος ο Παναθηναϊκός παίζει στα προκριματικά του Ιουλίου κάτι πολύ περισσότερο από δυο παιχνίδια κόντρα στους Ρέιντζερς: μετά από μια ακόμα χρονιά χωρίς πρωτάθλημα, δεν έχει περιθώρια να έχει μπροστά του μια χρονιά χωρίς Ευρώπη.

Και ο τρόπος που μπορεί να διασφαλίσει ότι θα βρίσκεται στη League Phase τουλάχιστον του Europa, είναι να περάσει τους Σκωτσέζους – αν τα καταφέρει, μπορεί ακόμα και να κυνηγήσει ένα «όνειρο τρελό», που λέγεται Τσάμπιονς Λιγκ. Αν όμως αποκλειστεί από τους Ρέιντζερς, τότε μπαίνει σε μια διαδικασία ψυχοφθόρα και αγχωτική, όπου θα προσπαθήσει να εξασφαλίσει την ευρωπαϊκή του συμμετοχή, ακόμα και στο Conference.

Καταλαβαίνει κανείς πόσο σημαντικό είναι να περάσει τους Σκωτσέζους, για χίλιους λόγους: για τον κόσμο, που ψάχνει να βρει κάτι για να πιαστεί – και το ευρωπαϊκό DNA του Παναθηναϊκού, ήταν πάντα ένα γερό σωσίβιο, ακόμα και στις εποχές της σκληρής Παράγκας στην Ελλάδα, όπου οι διαιτητές δεν του έδιναν ούτε τον πυρετό τους. Αλλά πέρα από τον κόσμο και το κέφι που θα δώσει μια πρόκριση στον όμιλο του Europa ή του Τσάμπιονς Λιγκ, όλο αυτό θα φέρει έσοδα και πιθανότατα θα φέρει και ακόμα καλύτερες μεταγραφές.

Μεταγραφές που δεν μπορούν να γίνουν τώρα, είτε διότι δεν υπάρχουν τα ευρωπαϊκά έσοδα, είτε διότι κάποιοι παίκτες μπορεί να μην συζητάνε καν την περίπτωση να έρθουν στον Παναθηναϊκό, αν δεν υπάρχει εξασφαλισμένη παρουσία. Άρα υπάρχει το εξής παράδοξο: οι παίκτες που ήδη είναι εδώ, οι «παλιοί», πρέπει να φέρουν την πρόκριση και μαζί της ίσως να φέρουν και μεταγραφές, δηλαδή παίκτες που μπορεί να τους «φάνε» τη θέση. Σκληρό, αλλά αναγκαίο – και απόλυτα ρεαλιστικό στο ποδόσφαιρο.

Το «εξάρι», το «οκταρο-δέκαρο» και το κυνήγι του Χαμένου Θησαυρού

Η ομάδα ξεκίνησε τη μεταγραφική της ενίσχυση από τα μετόπισθεν με Κυριακόπουλο και Τουμπά. Ξεκίνησε ορθολογικά, από εκεί που είχε χτυπητές αδυναμίες: από τη θέση του αριστερού μπακ και αυτή του αριστεροπόδαρου κεντρικού αμυντικού. Ξεκίνησε από τα μετόπισθεν και προχωρά προς τα εμπρός, ψάχνοντας «εξάρι», «οκταροδέκαρο» και εξτρέμ. Και όλα αυτά, με την προϋπόθεση ότι δεν θα φύγει κάποιος που υπολογίζει ο Ρουί Βιτόρια ως βασικό, δηλαδή ο Βαγιαννίδης, ο Ιωαννίδης, ο Τσέριν, ο Τετέ, ο Γέντβαϊ ή οποιοσδήποτε άλλος, διότι τότε, όπως είναι προφανές, θα πρέπει να αντικατασταθεί με όνομα αντίστοιχης αξίας.

Όσο ο Παναθηναϊκός ψάχνει για ένα καλό «εξάρι», για να αντικαταστήσει τον Αράο και περιμένει τον Ουναϊ ή κοιτάζει για έναν παίκτη με παρόμοια χαρακτηριστικά με τον Μαροκινό, πρέπει να πορευτεί με αυτούς που ήδη έχει: δηλαδή με τον Σιώπη σαν «εξάρι» και τον Μπακασέτα ως επιτελικό χαφ. Είναι δυο παίκτες διεθνείς, στις βασικές επιλογές του Γιοβάνοβιτς στην Εθνική, με δεδομένη αξία και προσφορά στην ομάδα. Πάντα ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο και όλες οι ομάδες θέλουν καλούς παίκτες σε όλες τις θέσεις για να βγει η χρονιά χωρίς προβλήματα, αλλά μέχρι να έρθουν παίκτες (που μπορεί να αργήσουν, ακόμα και να έρθουν στα μέσα ή τα τέλη Αυγούστου), ο Παναθηναϊκός θα κυνηγήσει την πρόκριση με τους Ρέιντζερς με την περσινή ομάδα, συν τον Κυριακόπουλο που θα παίξει σίγουρα στο πρώτο ματς, μια που ο Μλαντένοβιτς είχε αποβληθεί με τη Φιορεντίνα και κουβαλάει τιμωρία.

Όλο αυτό σημαίνει ότι ακόμα κι αν ο Ρουί Βιτόρια ψάχνει κάτι καλύτερο από τον Σιώπη για το «6», για λόγους που ξέρει εκείνος καλύτερα ή κάτι καλύτερο από τον Μπακασέτα για τη θέση του επιτελικού χαφ, πρέπει να στηριχτεί (και) σε αυτούς τους δυο για να φέρει την πρόκριση. Πρέπει να τους έχει έτοιμους τόσο αγωνιστικά όσο και πνευματικά. Να τους κάνει να νιώσουν σημαντικά κομμάτια της ομάδας και όχι «λύσεις ανάγκης», που θα παίξουν στα παιχνίδια αυτά, διότι δεν έχει έρθει άλλοι, καλύτεροι απ’ αυτούς.

Γενικά, μια από τις δουλειές που οφείλει να κάνει ένας καλός προπονητής, είναι και η ψυχολογική διαχείριση, το να κάνει τους παίκτες να παίζουν και γι’ αυτόν, το να έχει 18-20 παίκτες έτοιμους ανά πάσα στιγμή να μπουν στο γήπεδο και να παίξουν σαν να εξαρτάται η ζωή τους απ’ αυτό. Και μπορεί να μην εξαρτάται φυσικά η ζωή κανενός από ένα ή δυο παιχνίδια, αλλά σε μεγάλο βαθμό, η «ζωή» του παναθηναϊκού, εξαρτάται από το τι θα κάνει 22 και 30 Ιουλίου, σε «Άιμπροξ» και ΟΑΚΑ.