Bloggers

Παναθηναϊκός: Η «περσινή ομάδα» πρέπει να κάνει τη δουλειά

10.06.25 | 18:20

Κανένας φίλος του Παναθηναϊκού δεν χάρηκε από τη δεύτερη θέση αυτή τη χρονιά, ούτε από τη μπάλα που έπαιξε η ομάδα – αυτό είναι ξεκάθαρο. Σε μια ακόμα χρονιά που στην ομάδα μίλαγαν για πρωτάθλημα, τα πράγματα πήγαν στραβά κι ανάποδα, η επιλογή του Ντιέγκο Αλόνσο αποδείχθηκε ακατάλληλη κι όταν πλέον ήρθε ο Ρουί Βιτόρια, μπορεί τα πράγματα να σουλουπώθηκαν αλλά η ομάδα δεν εκτοξεύτηκε. Πέτυχε ωστόσο το μίνιμουμ, τη δεύτερη θέση και τη «ζαριά» στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ κι αυτό ήταν τελικά που διατήρησε το Βιτόρια στη θέση του: η αναγνώριση της δουλειάς που έκανε και η σκέψη ότι θα πρέπει να του δοθεί η ευκαιρία να φτιάξει μια ομάδα όπως τη φαντάζεται, να κάνει προετοιμασία εκείνος και να βάλει τις βάσεις για την επόμενη χρονιά.

Για να φτιάξει την ομάδα που έχει στο μυαλό του, χρειάζεται φυσικά μεταγραφές, ώστε να έχει αυτούς που θέλει κι όχι απαραίτητα αυτούς που βρήκε όταν ήρθε. Μεταγραφές που να είναι «λογικές», που να μπορούν να πραγματοποιηθούν, με ποσά που δεν θα τρυπάνε το οικονομικό ταβάνι του συλλόγου και ονόματα που να μπορεί να δελεάσει ο Παναθηναϊκός ώστε να έρθουν. Και εδώ υπάρχουν τα εξής ερωτηματικά: πόσο εύκολο είναι αυτό, από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός δεν έχει εξασφαλισμένη ευρωπαϊκή παρουσία; Όχι και πολύ εύκολο – γι’ αυτό μην απορήσει κανείς αν οι «καλές μεταγραφές» του φετινού καλοκαιριού, γίνουν μόλις (με το καλό) «κλειδώσει» ο Παναθηναϊκός την παρουσία σε κάποιον ευρωπαϊκό όμιλο, ιδανικά στη League Phase του Τσάμπιονς Λιγκ ή αυτή του Europa.

Με άλλα λόγια, με την περσινή ομάδα θα πορευτεί

Συνηθίζεται, όταν ξεκινάει νωρίς μια χρονιά, μέσα στον Ιούλιο, ο προπονητής να εμπιστεύεται τους «περσινούς παίκτες», ακόμα κι αν έχουν γίνει διάφορες μεταγραφές σε διάφορες θέσεις. Ο λόγος είναι απλός και ξεκάθαρος: ανάμεσα σε αυτούς που προϋπάρχουν, υπάρχει «χημεία» και συνεργασία, ενώ οι καινούργιοι που απλά έχουν πάει κάποιες μέρες στην προετοιμασία, θέλουν χρόνο για να «γνωριστούν» με τους συμπαίκτες τους. Η εξαίρεση μπορεί να είναι ένας – δυο νέα αποκτήματα, με ποιότητα τέτοια, που μπορούν να κάνουν το κάτι παραπάνω ακόμα και με λίγες προπονήσεις και ο – εκάστοτε – προπονητές μπορεί και να θυσιάσει την ομοιογένεια για χάρη μιας ενέργειας που μπορεί να ξεκλειδώσει την αντίπαλη άμυνα και να του δώσει γκολ, ίσως και μια πρόκριση.

Τα λέμε όλα αυτά, για να έχουμε στο μυαλό μας ότι στον δεύτερο προκριματικό του Τσάμπιονς Λιγκ, την περσινή ομάδα θα δούμε – αν θα είναι βασικός ο Μλαντένοβιτς ή ο Κυριακόπουλος, δεν αλλάζει κάτι σε όλο αυτό. Η ελπίδα είναι να δούμε μια καλύτερη βερσιόν της περσινής ομάδας, με περισσότερους αυτοματισμούς και καλύτερη παρουσία στο χορτάρι, όποιος κι αν είναι ο πρώτος αντίπαλος, εμφάνιση αντάξια με την ποιότητα του ρόστερ του Παναθηναϊκού, που για κάποιο λόγο απαξιώνεται από πολλούς.

Δηλαδή σε ποιες θέσεις πάσχει ακριβώς ο Παναθηναϊκός;

Αν αφήσουμε έξω τη μπάλα που έπαιξε η ομάδα και την εικόνα της σε πολλά παιχνίδια, που όντως ήταν πολύ πιο κάτω απ’ αυτό που θα ήθελε να βλέπει ο κόσμος του, σε ποιες θέσεις έχει χτυπητές αδυναμίες και κενά ο Παναθηναϊκός; Όχι αν του λείπει βάθος (που του λείπει), όχι αν μπορεί να έχει ακόμα καλύτερους παίκτες (πάντα ο εχθρός του καλού, είναι το καλύτερο), το ερώτημα είναι απλό: σε ποιες θέσεις τις 11άδας, είχε έλλειμμα ποιότητας ο περσινός Παναθηναϊκός; Αν ρωτάτε τη γνώμη μου, σε καμία θέση. Του έλειψε το βάθος, με αποτέλεσμα σε περιόδους που είχε τραυματίες ή/και ντεφορμέ παίκτες, να μην μπορεί να τους αντικαταστήσει επάξια. Του έλειψε η τύχη και η υγεία, αφού είχε τραυματισμούς σχεδόν σε όλες τις θέσεις της 11άδας (με εξαίρεση τον ατσάλινο Μλαντένοβιτς και τον βιονικό Ίνγκασον) και δεν έπαιξε πλήρης σχεδόν σε κανένα κομμάτι της σεζόν. Άλλαξε 6-7 στόπερ μέσα στη σεζόν, είδαμε ακόμα και τον Μαξίμοβιτς να παίζει τη θέση αλλά και τον Φικάι. Είδαμε το Λημνιό αριστερό μπακ. Είδαμε το Νίκα να παίζει επιθετικός. Είδαμε πράγματα που κανονικά δεν θα βλέπαμε, αν υπήρχε τύχη και βασικά αν υπήρχε μεγαλύτερο βάθος στο ρόστερ, ώστε να μην «πονάνε» τόσο πολύ οι απουσίες βασικών παικτών. Αλλά μεταγραφές – και μάλιστα ακριβές – έγιναν, οι δυο προσθήκες του Γενάρη (Σιώπης – Σφιντέρσκι) βοήθησαν, παίκτες με ποιότητα ήρθαν, οπότε ας μην γκρινιάζουμε χωρίς λόγο.

Οι ενδεχόμενες πωλήσεις και ο Ουναϊ που απομακρύνεται

Δυστυχώς, ήμουν απ’ αυτούς που είχαν προβλέψει πως όσο συζητάει ο Παναθηναϊκός με τη Μαρσέιγ και παζαρεύει τα 10-11 εκατομμύρια που ζητούν οι Γάλλοι για τον παίκτη, προσφέροντας λιγότερα για αγορά ή δανεισμό με αγορά του χρόνου ντούκου ή το 50% με τα μισά χρήματα ή κάτι ανάλογο, ρισκάρει να βρεθούν ομάδες που δεν έχουν θέμα να δώσουν αυτά τα χρήματα, χωρίς παζάρια και να τον αποκτήσουν. Φαίνεται ότι η Μπράιτον είναι μια απ’ αυτές, που και λεφτά έχει και το πλάνο της είναι να αγοράζει, να δειγματίζει τους παίκτες στην Πρέμιερ Λιγκ και να τους πουλάει με πολύ περισσότερα χρήματα – και έχει και τα μάτια της καρφωμένα στην ελληνική αγορά, όπως φάνηκε και στις περιπτώσεις Κωστούλα και Τζίμα. Άρα ο Παναθηναϊκός δύσκολα θα κρατήσει τον Μαροκινό και πρέπει να βρει κάποιον με παρόμοια χαρακτηριστικά για το κέντρο του, κάτι που μοιάζει αρκετά δύσκολο την παρούσα φάση.

Το δεύτερο μεγάλο ερωτηματικό, είναι τι θα γίνει με τις ενδεχόμενες πωλήσεις. Καταλαβαίνω ότι το πλάνο είναι να μην φύγει κανείς πριν τα ευρωπαϊκά παιχνίδια, ώστε να μπορέσει η ομάδα να πετύχει τον πρώτο στόχο της χρονιάς, που είναι η είσοδος σε ευρωπαϊκό όμιλο. Αυτά τα πράγματα όμως, συχνά τα ορίζει η ίδια η αγορά: αν έρθει κάποιος και δώσει τα τάδε χρήματα, μπορεί να «απαιτήσει» να πάρει τον παίκτη τότε που τον χρειάζεται εκείνος και όχι όποτε σε βολεύει εσένα.