Bloggers

Παναθηναϊκός: Με επιμονή κι υπομονή

09.12.24 | 16:50

Δεν είναι τυχαίο ή τυχερό αυτό που κάνει ο Παναθηναϊκός σε ένα σωρό φετινά παιχνίδια – το «φάρδος» είναι η εύκολη ανάγνωση: ο Παναθηναϊκός μοχθεί, ιδρώνει, επιτίθεται με πάθος και σχέδιο, ζητάει πράγματα από τα παιχνίδια και τις περισσότερες φορές τα βρίσκει.

Είναι τα ίδια πράγματα που ζητάει στα περισσότερα παιχνίδια του μέσα στο 90λεπτο, πριν «σφίξουν τα γάλατα», πριν αδειάσει η άμμος στην κλεψύδρα, αλλά το δεδομένο πρόβλημα που έχει στα τελειώματα, κυρίως από τα φορ του αλλά και από τα εξτρέμ και από τους μέσους και από τις στατικές φάσεις, δεν του επιτρέπουν να «αναπνεύσει». Βρίσκει όμως οξυγόνο με κάποιον τρόπο στο τέλος, διότι πιστεύει σε αυτό που του αξίζει να πάρει και δεν αποδέχεται μοιρολατρικά αυτό που πάει να συμβεί.

Δεν είναι επίσης τυχαίο ή συμπτωματικό αυτό που συμβαίνει με τους διαιτητές και τους VARίστες στα τελευταία του παιχνίδια, σε πρωτάθλημα και κύπελλο. Πέναλτι που δεν δίνονται, αποβολές αντιπάλων που δεν καταλογίζονται, VAR που δεν καλεί τον διαιτητή να εξετάσει πεντακάθαρες φάσεις και βοηθοί διαιτητές που δεν συμβουλεύουν τον πρώτο διαιτητή ακόμα κι αν κάτι έχει γίνει μπροστά στα μάτια τους.

Κι ως επιστέγασμα, ο Λανουά, σε ρόλο Σεφερλή, λέει κάτι ωραία χωρατά, ερμηνεύοντας φάσεις που «βγάζουν μάτι» με όποιον τρόπο γουστάρει και στη συνέχεια, διαιτητές και VARίστες που είναι εντελώς ακατάλληλοι να υπάρχουν στο ποδόσφαιρο, ορίζονται ξανά λίγες μέρες μετά να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους.

Ο Βιτόρια που δεν τα παρατά

Δεν ξέρω αν ο προπονητής του Παναθηναϊκού έχει αντιμετωπίσει ξανά στην καριέρα του τόσα πολλά ποδοσφαιρικά παράδοξα μαζεμένα: να έχει επιθετικούς που δεν σκοράρουν. Να φτιάχνει η ομάδα του ένα σωρό κλασσικές ευκαιρίες που δεν μπορεί να τελειώσει. Να έχει το απόλυτο κοντρόλ του αγώνα και να βλέπει την ομάδα του να ιδροκοπάει για να βρει έστω ένα γκολ που μπορεί να της δώσει το τρίποντο.

Και ταυτόχρονα να βλέπει σχεδόν σε κάθε αγώνα κάτι τύπους που παριστάνουν τους «άρχοντες της αναμέτρησης» να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να καθορίσουν το αποτέλεσμα. Μοιάζει σαν να είναι ο ίδιος τύπος στο χορτάρι και ο ίδιος τύπος στο VAR, οι οποίοι έρχονται για να εκτελέσουν συγκεκριμένη αποστολή, που απλά φοράνε μια διαφορετική μάσκα κάθε φορά, για να νομίζουμε ότι είναι διαφορετικά άτομα.

Μέσα σε όλα αυτά, ο Βιτόρια το ψάχνει, το παλεύει και το προσπαθεί. Βάζει παίκτες, βγάζει παίκτες, αλλάζει διατάξεις, προσπαθεί να μπερδέψει τον αντίπαλο – το έκανε τόσο καλά που μπερδεύτηκε ακόμα κι ο Σάββας Παντελίδης, ο οποίος «είδε» αλλοίωση αποτελέσματος σε ένα ματς όπου ο Παναθηναϊκός δεν πήρε πέναλτι, όπου ο Αστέρας έπρεπε να παίζει με 10 παίκτες κι όπου ο Γερεμέγεφ πέτυχε πεντακάθαρο γκολ, χωρίς να υπάρχει επιθετικό φάουλ του Ίνγκασον ή οτιδήποτε άλλο μεμπτό. Επειδή όμως ο κ. Παντελίδης είναι ένας σοβαρός άνθρωπος, ας πούμε απλά ότι είχε κι αυτός μια κακή στιγμή κι ας πάμε παρακάτω. Στο «παρακάτω», είναι ο Γερεμέγεφ μπροστά από τον Ιωαννίδη, είναι ο Λημνιός αριστερά και όχι ο (αρνητικός όποτε αγωνίζεται) Μαντσίνι, είναι ο Τζούρισιτς κάτι σαν «δεκάρι».

Είναι το γκολ στο τέλος αλλά και η κλασσική ευκαιρία του Γερεμέγεφ λίγο νωρίτερα. Είναι μια ανάπτυξη «κανονική» και όχι σπασμωδική. Είναι η πίστη ότι μπορεί να έρθει η νίκη και να επιβεβαιωθεί στον πίνακα του σκορ η ανωτερότητα που είχαν οι «πράσινοι» στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού. Παρότι ο Αστέρας είχε κι αυτός τις ευκαιρίες του – η μια, από το «παραδοσιακό σοβαρό λάθος» που κάνει σχεδόν σε κάθε αγώνα ο Αράο. Ευτυχώς υπήρχε πίσω ο Ντραγκόφσκι και μπροστά το καθαρό μυαλό στο τέλος.

Μεγάλο τονωτικό ενόψει συνέχειας

Όσο κάποιοι μιλάνε για «φάρδος» ή χλευάζουν για τις φωνές του Παναθηναϊκού για τη διαιτησία – οι ίδιοι που χαλάνε τον κόσμο για ένα ανάποδο πλάγιο, αν τυχόν και φάνε κανένα γκολ εξαιτίας αυτού – ο Παναθηναϊκός κερδίζει και προχωρά. Μένει κοντά στην κορυφή, δεν λυγίζει, δεν τσακίζει η ψυχολογία του, δεν αφήνει τους διαιτητές να του βάλουν τρικλοποδιές. Κερδίζει και κοιτάζει μπροστά, στο πώς πρέπει να διορθώσει τα πράγματα στην Ευρώπη την Πέμπτη και πώς πρέπει να συνεχίσει να κερδίζει τα παιχνίδια στο πρωτάθλημα, χτίζοντας σερί νικών και πίστη στην ομάδα.

Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να το λέω κι έχουν πάθει κράμπες τα δάχτυλά μου να το γράφω, αλλά για να αγχώνεται λιγότερο και να εκνευρίζει περισσότερο τους διαιτητές – κομάντο και όσους τους «συμβουλεύουν» για το πώς πρέπει να σφυρίζουν ή να μην σφυρίζουν, ένα είναι το φάρμακο: περισσότερα γκολ, πιο εύκολα γκολ, ώστε να μην νοιάζονται οι «πράσινοι» αν είδε το VAR το πέναλτι στον Μαξίμοβιτς ή το πάτημα στον Ουναϊ ή τις μαρς κόκκινες των αντιπάλων ή τις δεύτερες κίτρινες. Βάζεις τα γκολ που «πρέπει», τελειώνεις τις καλές φάσεις που δημιουργείς, παίρνεις πράγματα από στατικές φάσεις και τους αφήνεις όλους να ψάχνονται και να αναρωτιούνται τι μπορούν να σκαρφιστούν για να φρενάρουν.