UEFA EUROPA CONFERENCE LEAGUE

Παναθηναϊκός: Ο μονός αγώνας, η διπλή αναμέτρηση και μια τεράστια πρόκληση

07.03.25 | 12:05

Ήταν μεγάλη τονωτική ένεση για τον Παναθηναϊκό και η εμφάνιση κόντρα στη Φιορεντίνα και η νίκη με 3-2. Μια ομάδα που απαξιώθηκε από όλους – και από τον κόσμο της, που την έβγαλαν όλοι «σκάρτη», με την ισοπεδωτική λογική του «να φύγουν οι μισοί και να έρθουν άλλοι», έδειξε ότι όχι απλά μπορεί να σταθεί απέναντι σε έναν μεγάλο αντίπαλο, αλλά μπορεί να παίξει καλά, να κυριαρχήσει σε ένα μεγάλο κομμάτι του αγώνα, να βάλει 3 γκολ απέναντι σε μια «ιταλική άμυνα» και να πάρει μια μεγάλη νίκη. Πόσο μεγάλη και πόσο σημαντική είναι αυτή η νίκη, θα φανεί στη ρεβάνς, ανάλογα με το αποτέλεσμα στο δεύτερο ματς. Αλλά όπως και να’ χει, ήταν σημαντική νίκη για την ψυχολογία της ομάδας, το ηθικό των παικτών και το κέφι του κόσμου.

Ο «ίδιος Παναθηναϊκός» ήταν αυτός που κέρδισε τη Φιορεντίνα με αυτόν που έχασε από τη Λαμία, αλλά ταυτόχρονα ένας «άλλος Παναθηναϊκός», για πολλούς και διάφορους λόγους. Ο πρώτος και κυριότερος, ήταν το κίνητρο, το διακύβευμα της αναμέτρησης, το όνομα του αντιπάλου και ο ποδοσφαιρικός εγωισμός, που σχεδόν πάντα «τσιτώνεται» σε τέτοια παιχνίδια. Μπορεί να το πει κάποιος «λάθος νοοτροπία» – και θα έχει δίκιο: μια ομάδα οφείλει να κάνει αυτό που πρέπει, είτε παίζει με τον ουραγό του πρωταθλήματος, είτε με μια καλή ιταλική ομάδα, αλλά δυστυχώς αυτό δεν συνέβη στον Παναθηναϊκό και γενικά δεν συμβαίνει φέτος από την αρχή της χρονιάς. Και εδώ που φτάσαμε, δεν έχουν σημασία όλα τα λάθη που έγιναν, αλλά όλα τα σωστά που μπορούν να γίνουν στα παιχνίδια που απομένουν.

Η διαφορά του μονού παιχνιδιού από τη διπλή αναμέτρηση

Μπόλικη κουβέντα έγινε πριν το ματς του Παναθηναϊκού με τη Φιορεντίνα για το περσινό ματς του Ολυμπιακού με τους Ιταλούς στον τελικό: οι περισσότεροι φίλοι του Ολυμπιακού, προέβλεπαν συντριβή του Παναθηναϊκού, λόγω της κατάστασης των «πράσινων» και της ποιότητας των Ιταλών.

Τα πράγματα βέβαια αποδείχθηκαν εντελώς διαφορετικά και φαντάζομαι κατάλαβαν όλοι πόσο διαφορετική περίπτωση είναι να παίζεις ένα ματς, στην έδρα σου ή τέλος πάντων στη χώρα σου, απέναντι σε μια ακριβότερη και ποιοτικότερη ομάδα, που έχει παραστάσεις από ένα πολύ καλύτερο πρωτάθλημα σε σχέση με το δικό σου και πόσο διαφορετικά μπορεί να είναι τα πράγματα αν η αναμέτρηση είναι διπλή. Εκεί, όπου μια νίκη δεν σου δίνει πρόκριση ή τίτλο, αλλά είναι το πρώτο μέρος, το οποίο έχει και σίκουελ.

Ο Παναθηναϊκός κέρδισε αλλά θα πρέπει να πάει στη Φλωρεντία για να μην χάσει, σε ένα ματς που αναμένεται πολύ πιο δύσκολο και απαιτητικό από το πρώτο ματς. Πολύ απλά διότι η Φιορεντίνα, στα δικά μου μάτια, παραμένει το φαβορί για την πρόκριση, λόγω της ποιότητάς της και η ήττα με ένα γκολ δεν είναι ένα σκορ απογοητευτικό για την ιταλική ομάδα. Οπότε εκείνοι θα κάνουν αυτό που μπορούν για να περάσουν και μένει να δούμε αν η ομάδα του Βιτόρια θα κάνει αυτό που πρέπει, σε ένα παιχνίδι που – λογικά – θα είναι εντελώς διαφορετικό από το πρώτο, με περισσότερη τακτική, με σκοπιμότητα και με μια προσέγγιση που οφείλει να είναι διαφορετική: όχι «μίζερη», όχι «όλοι πίσω», όχι «ταμπούρι», αλλά σίγουρα πολύ πιο μαζεμένη.

Το θέμα είναι αν ο Παναθηναϊκός μπορεί να υπηρετήσει στη ρεβάνς ένα πλάνο αμυντικογενές – στα δικά μου μάτια μοιάζει πολύ δύσκολο: στο ματς της Πέμπτης, προηγήθηκε με 2-0 και μέσα σε λίγα λεπτά έφαγε δυο γκολ και ένα ακόμα στο τέλος του ημιχρόνου, που ήταν οφσάιντ. Η αμυντική λειτουργία του Παναθηναϊκού δεν λειτουργεί καλά κι αυτό συμβαίνει διότι δεν είναι ποτέ η ίδια, διότι λείπουν σημαντικοί παίκτες, διότι κάποιοι παίζουν συνέχεια και είναι «στα κόκκινα» και διότι λείπει η «σκληράδα».

Ο Ίνγκασον, που παίζει ασταμάτητα, έπαιξε χθες με έκτο διαφορετικό παρτενέρ μέσα στη σεζόν, τον Αράο. Είχαν προηγηθεί ο Γέντβαϊ, ο Πάλμερ – Μπράουν, ο Σένκεφελντ, ο Φικάι και ο Μαξίμοβιτς. Ο Μλαντένοβιτς έχει βγάλει όλη τη χρονιά, ο Κώτσιρας έπαιξε διότι ερχόταν από τραυματισμό ο Βαγιαννίδης και τραυματίστηκε κιόλας, ακόμα και ο Ντραγκόφσκι δεν είναι ο γνωστός Ντραγκόφσκι, αφού δείχνει ότι κάτι τον ταλαιπωρεί.

Αποτέλεσμα όλων αυτών, είναι να στηρίζεται ο Παναθηναϊκός περισσότερο στο επιθετικό του ταλέντο και λιγότερο στην αμυντική του συνέπεια. Με τη διαφορά ότι διευκολύνεται αφάνταστα όταν ο αντίπαλος δεν κλείνεται και ζορίζεται αφόρητα όταν βρίσκει απέναντί του διπλή ζώνη άμυνας. Οι Ιταλοί έπαιξαν ανοιχτά και οι «πράσινοι» είχαν τρία γκολ, ένα δοκάρι και μερικές ακόμα καλές ευκαιρίες. Η Λαμία, πριν λίγες μέρες, τον έπαιξε κλειστά και ο Παναθηναϊκός έφαγε τρία γκολ στις αντεπιθέσεις. Απλά είναι τα πράγματα, για μια ομάδα που έχει τρομερή δυσκολία φέτος να διασπά πολυπρόσωπες και καλά οργανωμένες άμυνες.

Η ρεβάνς, είναι μια τεράστια πρόκληση

Παρότι η Φιορεντίνα παραμένει το φαβορί για την πρόκριση, ο Παναθηναϊκός έχει μπροστά του μια τεράστια πρόκληση: να πάει εκεί σε λίγες μέρες και να κάνει ένα παιχνίδι που μπορεί να μνημονεύεται για χρόνια, να του δώσει «οξυγόνο», να φτιάξει ιστορίες, όπως είχε φτιάξει κάποτε ένα ταξίδι στη Ρώμη, μετά από ένα 3-2 στο ΟΑΚΑ κόντρα στη Ρόμα και μια φανταστική παράσταση τότε από Σισέ και Νίνη στη ρεβάνς.

Ο αγώνας στη Φλωρεντία και μια ενδεχόμενη πρόκριση, δεν θα σώσει τη χρονιά του Παναθηναϊκού, ούτε θα σβήσει όλες τις μουντζούρες της χρονιάς, δεν θα του δώσει τίτλο, ούτε «συγχωροχάρτι» για όλες τις αστοχίες και τα λάθη. Θα δώσει όμως ελπίδα και πίστη σε αυτόν τον προπονητή και αυτό το γκρουπ παικτών, ότι μπορούν να τα πάνε πολύ καλύτερα απ’ ό,τι έδειξαν φέτος κι ότι με μερικές προσθαφαιρέσεις και πιο σωστή νοοτροπία από την αρχή της χρονιάς, μπορούμε να δούμε μια ομάδα πολύ πιο ανταγωνιστική απ’ ό,τι είδαμε φέτος.