STOIXIMAN SUPERLEAGUE

Παναθηναϊκός: Πήρε ακριβώς αυτό που του άξιζε από το ντέρμπι

27.01.25 | 12:19

Πριν ξεκινήσει το ντέρμπι, ο Παναθηναϊκός είχε πολλά καλά πράγματα να πατήσει πάνω τους: την καλή του φόρμα και καλή κατάσταση των τελευταίων εβδομάδων, με τα δυο κερδισμένα ντέρμπι με ΠΑΟΚ και ΑΕΚ.

Την ανεβασμένη του ψυχολογία από το αήττητο σερί που τρέχει εδώ και μήνες και τα 8 παιχνίδια κόντρα στον Ολυμπιακό που δεν είχε χάσει (έγιναν εννέα). Την κούραση των αντιπάλων του από το παιχνίδι που έδωσαν στην Πορτογαλία.

Και το σημαντικό κίνητρο να πάρει νίκη στο «Καραϊσκάκης», που θα τον έφερνε στο -1 από την κορυφή και θα τον έβαζε πολύ γερά στην κουβέντα περί πρωταθλήματος.

Όλα αυτά πριν ξεκινήσει το παιχνίδι. Διότι μόλις ξεκίνησε το ντέρμπι, ο Ολυμπιακός ήταν αυτός που ζήτησε πράγματα – και μάλιστα επιτακτικά: μπήκαν δυνατά οι γηπεδούχοι, έτρεξαν πολύ σαν να μην είχαν παιχνίδι πριν τρεις μέρες, «στρίμωξαν» τον Παναθηναϊκό, τον έβαλαν στην περιοχή του, του έβαλαν γκολ νωρίς.

Μας εξέπληξε όλους ο Μεντιλίμπαρ και κυρίως εξέπληξε τον Βιτόρια και τους παίκτες του Παναθηναϊκού με το επιθετικό του ξεκίνημα, την ορμή του, τον τρόπο που επέλεξε να χτυπήσει κάθε «πράσινη» αδυναμία.

Η λογική βέβαια έλεγε ότι δεν θα μπορούσε να παίξει στο ίδιο τέμπο ο Ολυμπιακός για πολύ κι έτσι ακριβώς έγινε: οι γηπεδούχοι, έχοντας πετύχει το γκολ που ήθελαν – και άξιζαν – έδωσαν μέτρα στον Παναθηναϊκό κι εκείνος ανέβηκε, πίεσε, έκανε μερικά σουτ, πήρε τον έλεγχο του ματς.

Και μετά την αποβολή του Κοστίνια, είχε μια πρώτης τάξης ευκαιρία να γυρίσει τούμπα το ματς. Αλλά δεν…

Οι κλειστές άμυνες παραμένουν ο «κρυπτονίτης» του

Η αδυναμία του Παναθηναϊκού να ανοίξει καλά οργανωμένες άμυνες, δεν είναι χθεσινή – είναι ένα σύμπτωμα που παρατηρούμε από την αρχή της χρονιάς.

Οι «πράσινοι» ήθελαν, αλλά δεν μπορούσαν, παρότι δοκίμασαν τα πάντα: κάθετες μπαλιές, ανεβάσματα από τα μπακ και σέντρες, ατομικές ενέργειες.

Πέρα από το κερδισμένο πέναλτι που μετέτρεψε σε γκολ ο Ιωαννίδης, άλλη σοβαρή απειλή στην εστία του Τζολάκη δεν σημειώθηκε – πιο απειλητικός ήταν ο Παναθηναϊκός, όσο ο Ολυμπικαός έπαιζε με 11, παρά μετά την αποβολή.

Αντίθετα, χωρίς να κάνει καμιά μεγάλη ευκαιρία ο Ολυμπιακός, εκείνος έμοιαζε πιο απειλητικός στην κόντρα, ειδικά από τη στιγμή που μπήκε αλλαγή ο Κωστούλας.

Με τις γραμμές των «πράσινων» να έχουν ανέβει ψηλά και τα στόπερ του σχεδόν στη σέντρα όσο πέρναγε η ώρα, χρειάστηκε να τρέξουν πολύ σε μια-δυο περιπτώσεις, για να μην πάθουν κανένα «κάζο» – διότι τέτοιο θα ήταν αν έχαναν από τον Ολυμπιακό των 10 παικτών.

Οι αλλαγές που δεν βοήθησαν

Έκανε σωστά πράγματα ο Βιτόρια κι έκανε και πράγματα που δεν του βγήκαν, πολύ απλά διότι δεν γίνεται ούτε να σου βγαίνουν πάντα όλα αυτά που σχεδιάζεις, ούτε να είσαι μόνιμα αυτός που σκοράρει στο τέλος, ειδικά όταν απέναντί σου έχεις έναν πραγματικά αξιόλογο προπονητή όπως είναι ο Μεντιλίμπαρ.

Επέλεξε να ξεκινήσει τους ίδιους 11 που έπαιξαν και κόντρα στην ΑΕΚ, αλλά το πλάνο του στην αρχή, να μείνει η ομάδα του πίσω από τη μπάλα και να ψάξει με βαθιές μπαλιές τον Ιωαννίδη, δεν λειτούργησε.

Όσο για τις αλλαγές που έκανε, μπορώ να καταλάβω τη λογική τους, αλλά δεν είδα στο γήπεδο τελικά τη χρησιμότητά τους.

Ο Βιτόρια έβαλε και Ουναϊ για να έχει μια παραπάνω ποιοτική λύση στα χαφ και καλή κυκλοφορία έξω από την αντίπαλη περιοχή και Γερεμέγεφ για να βάλει περισσότερους παίκτες στην περιοχή του Τζολάκη.

Ο τρόπος όμως που η ομάδα του έψαξε τους δυο επιθετικούς της, ήταν ανορθόδοξος και αποδείχθηκε εντελώς αναποτελεσματικός. Ο Βαγιαννίδης βγήκε διότι έμοιαζε να έχει χάσει την ηρεμία του από τις μονομαχίες με τον Ζέλσον, είχε πάρει κίτρινη και ίσως ο Βιτόρια φοβήθηκε μην τυχόν και πάρει και δεύτερη κίτρινη.

Μόνο που ο Ζέλσον βγήκε αλλαγή από τη μια και από την άλλη ο Κώτσιρας που μπήκε, είναι ένας παίκτης που μπορεί να βοηθήσει περισσότερο όταν η ομάδα θέλει να «καταστρέψει» και όχι να δημιουργήσει.

Στον άξονα, Μπακασέτας και Μαξίμοβιτς δεν έκαναν καλό ματς, ο Τσέριν δεν ήταν διαθέσιμος, οπότε ο Έσε με τον Μουζακίτη και ο Γκαρθία που προστέθηκε στην επανάληψη, δεν είχαν προβλήματα στο χώρο του κέντρου.

Τα περί «εύκολου προγράμματος»…

…εγώ τα ακούω βερεσέ. Διότι θυμάμαι και πέρυσι, λίγο πριν τα play-offs, που λέγαμε πόσο βατό πρόγραμμα είχε ο Παναθηναϊκός και υπολογίζαμε με πόσους βαθμούς διαφορά θα μπει πρώτος και καμαρωτός στα play-offs.

Και έφαγε τα μούτρα του στα 4 τελευταία παιχνίδια της κανονικής περιόδου, με τα γνωστά αποτελέσματα στο τέλος.

Ναι, δεν έχει ντέρμπι ο Παναθηναϊκός με Ολυμπιακό, ΠΑΟΚ και ΑΕΚ, αλλά έχει να παίξει με Άρη στο «Βικελίδης». Κι έχει επίσης ένα σωρό «πονηρά» παιχνίδια, εντός και εκτός, τα οποία αν θέλει να τα κερδίσει, πρέπει να ιδρώσει.

Φυσικά και με το ένα μάτι θα κοιτάζει τους ανταγωνιστές του, για να δει τι θα κάνουν στα μεταξύ τους παιχνίδια, αλλά καλό είναι να διατηρήσει το φόκους του στα δικά του ματς, κοιτώντας πώς θα γίνει καλύτερος μπαίνοντας στο τελευταίο και πιο κρίσιμο σημείο της σεζόν και πώς θα βρει τον τρόπο να διασπά τοις πολυπρόσωπες και καλά οργανωμένες άμυνες που θα βρίσκει.

Διότι, κακά τα ψέματα, εφόσον όλοι βλέπουν πόσο τον δυσκολεύουν, κάπως έτσι θα προσπαθήσουν να τον αντιμετωπίσουν.