Ήταν Οκτώβριος του 2024 όταν ο Ρουί Βιτόρια κάθισε στον πάγκο του Παναθηναϊκού.
Σχεδόν έναν χρόνο και 43 παιχνίδια μετά, αποχωρεί με απολογισμό 23 νίκες, 9 ισοπαλίες και 11 ήττες. Ήρθε σε μια δύσκολη περίοδο, για να συμμαζέψει τα πράγματα μετά το ανεπιτυχές πέρασμα του Ντιέγκο Αλόνσο και αποχωρεί αφήνοντας την ομάδα επίσης σε δύσκολη φάση, με έναν βαθμό σε δυο «εύκολα» ματς πρωταθλήματος, με μέτριο ως κακό ποδόσφαιρο, με παίκτες που δείχνουν ότι δεν τον πιστεύουν, με τον Παναθηναϊκό στριμωγμένο και με την πλάτη στα σκοινιά ήδη από τις 15 Σεπτέμβρη.
Αν πέρυσι ο Ρουί Βιτόρια είχε όλες τις δικαιολογίες του κόσμου, φέτος δεν έχει καμία. Ανέλαβε μια ομάδα στην οποία άλλος έκανε προετοιμασία, άλλος διάλεξε τους παίκτες, άλλος «δίδαξε» τη δική του φιλοσοφία.
Και κλήθηκε να βάλει μια τάξη Οκτώβρη μήνα, ώστε ο Παναθηναϊκός να μην χάσει την επαφή του με την κορυφή. Τα κατάφερε σε έναν βαθμό, έβγαλε την ομάδα δεύτερη και στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ – αλλά παρόλα αυτά, υπήρχε μεγάλη κουβέντα από το τέλος του πρωταθλήματος, σχετικά με το αν ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για να συνεχίσει στον πάγκο.
Διότι από τη μια, τα αποτελέσματα ήταν σε μεγάλο βαθμό ικανοποιητικά, αλλά από την άλλη η εικόνα σε πολλά παιχνίδια δεν ήταν αυτή που άρμοζε στο μέγεθος του Παναθηναϊκού.
Το ποδόσφαιρο που έπαιξε η ομάδα ήταν αυτό που θέλει να βλέπει ο κόσμος του σε λίγα παιχνίδια, στα περισσότερα έμοιαζε με ομάδα που δεν μπορούσε να κυριαρχήσει στο γήπεδο, που είχε παθητικό ρόλο, που έψαχνε το γκολ όχι μέσα από ποδόσφαιρο κατοχής αλλά από κάποια αντεπίθεση.
Του δόθηκε ωστόσο η ψήφος εμπιστοσύνης το καλοκαίρι να φτιάξει μια ομάδα όπως την είχε στο μυαλό του. Να εισηγηθεί τις μεταγραφές και να κάνει προετοιμασία. Να ετοιμάσει νωρίς – νωρίς μια ομάδα, που είχε την «υποχρέωση» να μπει σε League Phase – ιδανικά στο Champions League ή στο Europa.
Στο πρώτο του ευρωπαϊκό συναπάντημα με τους Ρέιντζερς, ο Παναθηναϊκός έδειξε καλύτερη ομάδα και στα δυο παιχνίδια αλλά αποκλείστηκε. Δημιούργησε ευκαιρίες αλλά τις σπατάλησε.
Κυριάρχησε στον αγωνιστικό αλλά «διαλύθηκε» μόλις κάτι του στράβωσε: μετά την αποβολή Βαγιαννίδη στο Άιμπροξ εξαφανίστηκε από το γήπεδο, μετά την ισοφάριση στο ΟΑΚΑ δεν ξαναέκανε φάση σε 35 αγωνιστικά λεπτά.
Ο αποκλεισμός όμως από τους Σκωτσέζους δεν χρεώθηκε στον Βιτόρια – «τι να κάνει; Να μπει ο ίδιος να βάλει γκολ από τα δυο μέτρα;», ήταν το νόημα όσων ακούστηκαν.
Με τη Σαχτάρ, άλλαξε τροπάρι, παρουσίασε μια πιο κόμπακτ ομάδα και πήρε μια αγχωτική πρόκριση στα πέναλτι. Με ελάχιστες ευκαιρίες στα δυο ματς, αλλά κάτι που έμοιαζε απόλυτα λογικό: έπρεπε να απενεργοποιήσει μια φύσιν επιθετική ομάδα, που είχε ρίξει 6 γκολ στην Μπεσίκτας στον προηγούμενο γύρο.
Και με τη Σάμσουνσπορ, όπου ο Παναθηναϊκός σφράγισε την παρουσία του στη League Phase του Europa, ξανά ο Παναθηναϊκός έπαιξε με τη φωτιά, αγχώθηκε, βασανίστηκε, σπατάλησε πολλές και καλές ευκαιρίες αλλά τελικά πέρασε. Και ταυτόχρονα, «αγόρασε χρόνο» για τη συνέχεια.
Τον χρόνο που «αγόρασε» στην Ευρώπη, τον σπατάλησε στην Ελλάδα
Δεν πρέπει να έχει ξαναγίνει στα χρονικά, μια ομάδα να πηγαίνει από το ζενίθ των συναισθημάτων στο ναδίρ, μέσα σε τόσο λίγο χρόνο.
Ο Παναθηναϊκός της Ευρώπης, που βρέθηκε στο Europa και έχει μπροστά του ένα σωρό ενδιαφέροντα παιχνίδια, ο Παναθηναϊκός που πούλησε ακριβά και πήρε σχεδόν μια 11άδα παίκτες, ο Παναθηναϊκός που συσπείρωσε ξανά τον κόσμο του και του έδωσε προοπτική, να τα διαλύσει όλα μέσα σε δυο αγωνιστικές.
Με τη Λιβαδειά στη Λεωφόρο, έπαιξε καλά για ένα ημίχρονο, «κάθισε» στο δεύτερο, ισοφαρίστηκε και έχασε δυο βαθμούς. Και με την Κηφισιά, μετά τη διακοπή για τις Εθνικές ομάδες, όπου θα περίμενε κάποιος να έχει δουλέψει σκληρά, εμφανίστηκε κακός σε όλο το παιχνίδι, με παίκτες χωρίς διάθεση, με πλάνο που αγνοούνταν, με μηδενική συνοχή και σέντρες χωρίς νόημα.
Όλη η καλή διάθεση και αύρα από την Ευρώπη, εξατμίστηκαν μέσα σε λίγες μέρες, όλο το κέφι του κόσμου χάλασε και αίφνης το ντέρμπι της τέταρτης αγωνιστικής με τον Ολυμπιακό, έγινε «ζωής και θανάτου»: αν χάσει ο Παναθηναϊκός, μοιάζει έτοιμος να αποχαιρετίσει κάθε ελπίδα για πρωτάθλημα, από τις 15 Σεπτεμβρίου!
Το χειρότερο όλων; Ο ίδιος ο προπονητής μοιάζει να μην έχει ιδέα γιατί συμβαίνουν όλα αυτά. «Να ψάξουμε», «να βρούμε», «να συζητήσουμε».
Στις 14 Σεπτέμβρη, δεν ψάχνεις να βρεις και δεν συζητάς τι μπορεί να φταίει, το έχεις εντοπίσει και το έχεις λύσει ή προσπαθείς να το λύσεις, αλλά σίγουρα δεν αναρωτιέσαι.
Ο κόσμος έχει δικαίωμα να αναρωτιέται, οι δημοσιογράφοι επίσης, αλλά ο προπονητής δεν έχει αυτό το δικαίωμα, πολύ απλά διότι είναι αυτός που ζει την ομάδα καθημερινά στις προπονήσεις και οφείλει να έχει πλήρη και ξεκάθαρη εικόνα.
Έφυγε λοιπόν ο Ρουί Βιτόρια και ο Παναθηναϊκός είναι σε ένα πολύ κρίσιμο σημείο, αναζητώντας τον επόμενο προπονητή, λίγες μέρες πριν το ντέρμπι.
Μόνο που από δω και πέρα, όποιος προπονητής κι αν έρθει, δεν γίνεται να φορτωθεί ξανά όλο το ανάθεμα αν τα πράγματα συνεχίσουν να μην πηγαίνουν καλά – θα πρέπει και οι παίκτες να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Διότι το «κανονάκι» του προπονητή «που φταίει για όλα», μόλις το έκαψαν.
