Bloggers

Παναθηναϊκός: Πώς θες να βλέπεις το ποτήρι;

23.09.24 | 21:44

​​Χάνει ο Παναθηναϊκός, αρκετοί βρίζουν. Φέρνει ισοπαλία, βρίζουν. Κερδίζει και πάλι βρίζουν. Σκοράρει νικητήριο γκολ στο τέλος του αγώνα ο Σπόραρ και δεν πανηγυρίζει, βρίζουν. Βάζει νικητήριο γκολ στο τέλος και πανηγυρίζει έξαλλα ο Τζούρισιτς, πάλι βρίζουν.

Περνάει σε ευρωπαϊκό όμιλο, βρίζουν επειδή δεν πέρασε με τρόπο «αρχοντικό». Κάνει μεταγραφές που ξεπερνούν τα 20 εκατομμύρια, βρίζουν γιατί δεν ήρθαν κι άλλοι και διότι δεν έφυγαν αυτοί που δεν υπολογίζονται, λες και τους πληρώνουν αυτοί που τους βρίζουν ή τους φιλοξενούν στα σπίτια τους. Γενικά, ό,τι και να κάνει ο Παναθηναϊκός, το βρισίδι πάει σύννεφο.

​Έχει εξήγηση – σε έναν βαθμό – το ακατάσχετο μπινελίκι. 14 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα είναι πολλά, η ομάδα δεν παίζει μπάλα αντάξια με το ρόστερ της κι ας έχουμε φτάσει στα τέλη Σεπτέμβρη κι ας έχει παίξει πια διψήφιο αριθμό παιχνιδιών.

Ο προπονητής δείχνει ακόμα να μην μπορεί να αξιοποιήσει τους ποιοτικούς παίκτες που έχει στη δούλεψή του. Όλα αυτά ακούγονται λογικά. Αλλά και παράλογα ταυτόχρονα: οι απώλειες των υπόλοιπων «μεγάλων» κρατάνε τον Παναθηναϊκό σε λογική απόσταση από την κορυφή, κανένας δεν «πείθει» και κανένας δεν πάει τρένο, (μόνο ο ΠΑΟΚ δείχνει ένα «κλικ» πιο compact από τους υπόλοιπους) και τα ευρωπαϊκά παιχνίδια θα ξεκινήσουν σύντομα για τους «πράσινους».

Οπότε είναι επιλογή του καθενός αν θέλει να βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο ή μισοάδειο. Αν επιθυμεί να υποστηρίζει την ομάδα που αγαπάει επειδή ακριβώς την αγαπάει ή αν θέλει να εντοπίζει κάθε ελάττωμά της και να την κατακεραυνώνει σε κάθε ευκαιρία.

Γιατί δεν «ρολάρει» η ομάδα;

​Η προφανής εξήγηση, είναι ότι θέλει το χρόνο της, όπως όλες οι ομάδες που έχουν αλλάξει προπονητή και τη μισή τους 11άδα. Χρόνο θέλει και η ΑΕΚ παρόλο που δεν άλλαξε προπονητή, διότι έχει ένα σωρό νέους παίκτες, χρόνο θέλει και ο Ολυμπιακός, που έχει σημαντικές διαφοροποιήσεις στο ρόστερ του, χρόνο θέλει και ο ΠΑΟΚ, παρόλο που δείχνει ως τώρα μια αρκετά καλή εικόνα, διότι θα πρέπει να παρουσιαστεί καλύτερος τώρα που έρχονται σημαντικά ευρωπαϊκά παιχνίδια και εγχώρια ντέρμπι.

​Στον Παναθηναϊκό δεδομένα δεν υπάρχει υπομονή, αλλά δεδομένα δεν υπάρχει και η βελτίωση που περιμέναμε όλοι να δούμε προϊόντος του χρόνου. Περιμέναμε να δούμε κόντρα στον Πανσερραϊκό μια ακόμα καλύτερη εικόνα σε σχέση με το ματς της Τούμπας – δεν είδαμε τη βελτίωση που περιμέναμε.

Φάσεις δημιουργήθηκαν μπροστά, αλλά δεν «τέλειωσαν» με τον τρόπο που έπρεπε, ο Παναθηναϊκός παρουσιάστηκε ευάλωτος στις αντεπιθέσεις των φιλοξενούμενων και για μια ακόμα φορά οι «πράσινοι» στηρίχθηκαν στις ατομικές ενέργειες, το ταλέντο και τα «σόλο» κάποιων παικτών τους: του Τετέ, του Πελίστρι, του Ουναϊ, του Ιωαννίδη, άλλοτε με μεγαλύτερη κι άλλοτε με καθόλου επιτυχία.

Και χρειάστηκε τελικά το ταλέντο και η ποιότητα του Τζούριτσιτς, πρώτα με το αριστερό και μετά με το δεξί πόδι, για να φύγει το άγχος και να έρθει η νίκη. Καλό ως αποτέλεσμα, προβληματικό ως εικόνα, με άγχος, με το 2-1 να σημειώνεται μετά το 80’, με αρκετή συζήτηση για το τι πρέπει να γίνει για να βελτιωθεί η εικόνα άμεσα: ακολουθεί ντέρμπι με την ΑΕΚ εκτός, στη συνέχεια το πρώτο ευρωπαϊκό ματς και μετά ο Ολυμπιακός στο ΟΑΚΑ.

Παιχνίδια με άλλα λόγια, όπου με την εικόνα που δείχνει ο Παναθηναϊκός, πιθανόν θα αντιμετωπίσει μεγάλα προβλήματα και στα τρία.

Ποια είναι η γιατρειά;

​Όποιος πιστεύει ότι για όλα τα δεινά φταίει ο Αλόνσο κι αν φύγει και έρθει κάποιος άλλος, όλα θα λυθούν δια μαγείας, μάλλον είναι φαν των ταινιών επιστημονικής φαντασίας.

Αυτά τα «τρικ» πιάνουν σπάνια, τα όσα κατάφερε ο Μεντιλίμπαρ στον Ολυμπιακό τους πρώτους του μήνες είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας και επιπλέον με τον αξιόλογο Βάσκο προπονητή ο Ολυμπιακός πήρε το Conference αλλά όχι το πρωτάθλημα και φέτος ο Ολυμπιακός έχει μια μέτρια ως κακή εικόνα, με έναν βαθμό στα δυο τελευταία ματς και παίκτες που δείχνουν να μην έχουν βρει το ρόλο τους στο γήπεδο.

​Δεν συγκρίνω φυσικά τις δυο ομάδες, ούτε είναι μικρό πράγμα το Conference που κατέκτησαν – αντίθετα είναι τεράστιο επίτευγμα. Το χρησιμοποιώ όμως ως παράδειγμα, για να καταδείξω ότι μια ομάδα που ήρθε «με φόρα», με ενθουσιασμό, με δυναμική και δούλεψε όλο το καλοκαίρι με τον περσινό προπονητή, προβληματίζει με την εικόνα της, παρότι οι περισσότεροι παίκτες στην 11άδα της είναι οι περσινοί.

​Στον Παναθηναϊκό, ο Ίνγκασον, ο Ουναϊ, ο Τετέ, ο Πελίστρι, είναι «νέοι». Όπως και ο Μαξίμοβιτς, ο Μπάλντοκ, ο Μαξ. Αναμφισβήτητα η ποιότητα ανέβηκε, αλλά η χημεία, οι αυτοματισμοί και η ομοιογένεια ακόμα αναζητούνται.

Την ίδια ακριβώς αγωνία έχει και ο Ντιέγκο Αλόνσο και αυτός είναι και ο λόγος που προχώρησε σε μια και μοναδική αλλαγή σε σχέση με την Τούμπα, βάζοντας τον Ουναϊ στην 11άδα αντί του Μαξίμοβιτς: προσπαθεί να δώσει παιχνίδια σε ένα γκρουπ παικτών, χωρίς να βάζει και να βγάζει συνέχεια παίκτες, ώστε να «γνωριστούν» καλύτερα και να «δέσουν».

Κάτι τέτοιο μέχρι στιγμής δεν το βλέπουμε – τουλάχιστον όχι στο βαθμό που θα θέλαμε. Αλλά όσοι πραγματικά πιστεύουμε στην ποιότητα αυτού του υλικού, τότε μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι ότι θα δούμε κάτι καλύτερο όσο περνούν οι εβδομάδες.​

Πόσο καλύτερο και πόσο σύντομα, κανείς δεν μπορεί να το πει – και η ΑΕΚ περιμένει, αγριεμένη και «πληγωμένη» από την ισοπαλία με την Καλλιθέα, την ερχόμενη Κυριακή.

Εκεί όπου ο Αλόνσο και οι παίκτες του θα δώσουν ένα απαιτητικό διαγώνισμα, που θα φανερώσει πολλά: αν χάσουν, θα δουν την ΑΕΚ στο +6 και τον ποδοσφαιρικό τους εγωισμό πληγωμένο.

Αλλά αν κερδίσουν στη Νέα Φιλαδέλφεια, τότε θα είναι ισόβαθμοι με την ΑΕΚ και το πρωτάθλημα θα είναι σαν να ξεκινά από την αρχή – βαθμολογικά και ψυχολογικά.