Bloggers

Παναθηναϊκός: Το κριτήριο πρέπει να είναι το «μάτι που γυαλίζει»

11.04.25 | 10:00

Είναι δεδομένο ότι τη νέα χρονιά κάποιοι θα έχουν έρθει, κάποιοι θα έχουν φύγει και κάποιοι θα έχουν παραμείνει στον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό – παίκτες σίγουρα και θα δούμε τι θα γίνει με τον προπονητή.

Έτσι είναι η ζωή αυτής της ομάδας εδώ και αρκετά χρόνια, παίκτες έρχονται μετά Βαϊων και Κλάδων (μέρες που είναι κιόλας…) και στην πλειοψηφία των περιπτώσεων αποδεικνύονται κατώτεροι των προσδοκιών και του βιογραφικού τους ή τους βγάζουμε «μυρωδιάδες», χρεώνοντάς τους την αποτυχία κατάκτησης ενός πρωταθλήματος.

Ακόμα κι αν οι ευθύνες, κανονικά, επιμερίζονται σε όλο το ποδοσφαιρικό τμήμα: διοίκηση, προπονητής, παίκτες, όλοι πιστώνονται τις επιτυχίες και όλοι χρεώνονται τις αποτυχίες.

Το τι θα γίνει βέβαια το καλοκαίρι και πόσο μεγάλη θα είναι η «αναδόμηση», θα εξαρτηθεί από το πώς και πού θα τερματίσει η ομάδα στα play-offs. Άλλο να βγει δεύτερη, άλλο τρίτη και άλλο τέταρτη.

Και πέρα από τη θέση που θα τερματίσει, έχει τη σημασία του με τι είδους μπάλα θα το κάνει. Προσπαθώντας να κερδίζει ή κοιτάζοντας να μη χάσει; Κυνηγώντας να βάλει περισσότερα γκολ ή αγωνιώντας για το πόσα θα δεχτεί;

Με ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας ή με κλεφτοπόλεμο; Διότι η εικόνα που έχουμε με τον Βιτόρια στον πάγκο, στα περισσότερα παιχνίδια που κάνουν «τζιζ», δεν είναι αυτή που θέλει να βλέπει ο κόσμος της ομάδας – ακόμα κι όταν τα αποτελέσματα είναι νικηφόρα.

Και δεν πρέπει να έχει υπάρξει άλλη φορά που ο Παναθηναϊκός να κέρδισε 3-1 την ΑΕΚ, σε ένα παιχνίδι που «μέτραγε» και δεν ήταν αδιάφορο και να υπήρξε τόσο μεγάλος προβληματισμός στην τάξη των οπαδών.

Δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή περιθώρια σοβαρής βελτίωσης

Με τέσσερα ματς να απομένουν, τέσσερα δύσκολα παιχνίδια, δεν υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης της εικόνας της ομάδας – ούτε χρονικά περιθώρια, ούτε καμία διάθεση από τον Βιτόρια για jogo bonito, έναντι των αποτελεσμάτων.

Τη δεύτερη θέση θέλει να κατακτήσει ο προπονητής κι αν μπορεί να το πετύχει αυτό με τέσσερα «μισό – μηδέν», θα το κάνει χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς ενοχές.

Λογικό ακούγεται αυτό με την ομάδα τόσο στριμωγμένη, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και όλα τα σχετικά κλισέ, από έναν προπονητή που ανέλαβε στου δρόμου τα μισά, δεν διάλεξε το ρόστερ του, δεν έκανε προετοιμασία στην ομάδα και δεν ευθύνεται για τις καλοκαιρινές ανορθογραφίες.

Αλλά από την άλλη, η δεύτερη θέση της ομάδας, ειδικά με μπάλα που δεν απολαμβάνει κανείς, δεν εγγυάται και την παραμονή του.

Και το «μισό – μηδέν», είναι σχετικό: πρέπει να ξέρεις να παίζεις για το «μισό – μηδέν», να το έχεις «σπουδάσει», να το έχεις αναγάγει σε επιστήμη, να έχεις τα εργαλεία που μπορούν να το υπηρετήσουν.

Δεν ξυπνάς ένα πρωί και αποφασίζεις ότι θα γίνεις μια ομάδα κυνική, με γρανιτένια άμυνα και κέντρο που τσακίζει κόκαλα, επειδή έτσι σου αρέσει.

Ο Παναθηναϊκός λοιπόν, δεν έχει ούτε τους παίκτες, ούτε τη μενταλιτέ, ούτε τη φιλοσοφία αυτή και φυσικά δεν πρόκειται να την αποκτήσει στα μέσα Απριλίου, κάτι που σημαίνει πως πρέπει να βρει άλλον τρόπο να πάρει τις νίκες που χρειάζεται και τους βαθμούς που θέλει. Εύκολο δεν το λες, ειδικά με τα δυο παιχνίδια που ακολουθούν, κόντρα στον ΠΑΟΚ.

Τι έχει ο ΠΑΟΚ; Το βασικό είναι αυτό που δεν έχει από το ξεκίνημα των play-offs: δεν έχει κανενός είδους πίεση, σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό.

Στον ΠΑΟΚ έχουν κάνει την αυτοκριτική τους, έχουν βρει τι φταίει, έχουν πάρει αποφάσεις για το καλοκαίρι και όλο αυτό δημιούργησε ένα κουκούλι προστασίας γύρω από την ομάδα, η οποία ξεκίνησε τέταρτη, οπότε αν τερματίσει δεύτερη ή ακόμα και τρίτη, κέρδος θα είναι.

Ο Λουτσέσκου έχει κέφια, οι παίκτες του επίσης, ο Κωνσταντέλιας – έστω και αργά μέσα στη χρονιά – έβαλε τη στολή του ηγέτη της ομάδας και θα έρθουν στην Αθήνα γνωρίζοντας ότι με τουλάχιστον 4 βαθμούς στα δυο ματς με τον Παναθηναϊκό, τον βάζουν από κάτω.

Βέβαια τώρα, σε αντίθεση με το τέλος της κανονικής περιόδου, τότε που δεν υπήρχε καμία απαίτηση και κανένα «πρέπει», υπάρχουν και απαιτήσεις και «πρέπει» στην Τούμπα.

Αλλά υπάρχει επίσης καλύτερη ψυχολογία, υπάρχει η μεγάλη ανατροπή με την ΑΕΚ, η νίκη επί του Ολυμπιακού, όλα αυτά που έχουν στρώσει το χαλί για να τερματίσει ο ΠΑΟΚ ψηλότερα.

Μπορεί ο Βιτόρια να τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια του Λουτσέσκου;

Το έκανε στον αγώνα πρωταθλήματος της κανονικής περιόδου ο Βιτόρια, έστω κι αν χρειάστηκε μια «μαγεία» του Ουναϊ στο τέλος του αγώνα.

Μπορεί να το κάνει ξανά; Θα δείξει και θα εξαρτηθεί κυρίως από τη διάθεση, το πείσμα και το κίνητρο των παικτών του. Δεν είναι πολλοί οι «παίκτες πρώτης γραμμής» και δεν δείχνουν να έχουν όλοι το ίδιο κίνητρο ή τις ίδιες αντοχές ή το ίδιο επίπεδο συγκέντρωσης ή τέλος πάντων να είναι όλοι σε καλή φόρμα – ο καθένας διαλέγει και παίρνει ό,τι από τα παραπάνω μπορεί να εξηγήσει την εικόνα κάποιων.

Αλλά αντί να λες «γιατί παίζει έτσι ο τάδε;» ή «τι έχει πάθει ο δείνα;», εμπιστεύεσαι αυτούς των οποίων το μάτι γυαλίζει και δείχνουν να έχουν βρει μέσα τους τους λόγους εκείνους, για τους οποίους αξίζει να παίξουν και να τα δώσουν όλα.

Όποιοι κι αν είναι αυτοί, όσο μεγαλύτερο ή μικρότερο βιογραφικό έχουν, όποια κι αν είναι η χρηματιστηριακή τους αξία ή το συμβόλαιό τους.

Τέσσερα παιχνίδια έμειναν κι αν πρέπει να τα παίξει ο Βιτόρια με την ίδια 11άδα – που λέει ο λόγος, αν έχει βρει τους 11 που είναι διατεθειμένοι να «πέσουν στη φωτιά» για την ομάδα, ας το κάνει έτσι.

Είναι καλύτερο να βλέπεις παίκτες κουρασμένους που τα δίνουν όλα, παρά παίκτες ξεκούραστους που μοιάζουν αδιάφοροι, ξενερωμένοι ή φευγάτοι ήδη.