Bloggers

Παναθηναϊκός: Τώρα αρχίζουν τα… δύσκολα

05.05.25 | 17:53

Η τελευταία φάση του αγώνα της ΑΕΚ με τον Παναθηναϊκό, με την κεφαλιά του Τσιλούλη στο δοκάρι από τα δυο μέτρα, είναι η «ζωή» των δυο ομάδων στα play-offs σε ένα καρέ: η ΑΕΚ, έκανε 5 ήττες σε 5 παιχνίδια, χάνοντας καμιά 20ριά τέτοιες ευκαιρίες, κλασσικές, «καθαρές», κρίσιμες για την έκβαση των αγώνων της.

Και ο Παναθηναϊκός, υπέφερε σχεδόν σε κάθε αγώνα του (με εξαίρεση το εντός έδρας 3-1 με τον ΠΑΟΚ), πληρώνοντας αμυντικά κενά, μαρκαρίσματα που δεν έβγαιναν, ολιγωρίες και αδυναμία στις στατικές φάσεις. Το τελικό αποτέλεσμα, που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ισόπαλο, στέλνει τον Παναθηναϊκό στη δεύτερη θέση και τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ, βυθίζει την ΑΕΚ σε ακόμα μεγαλύτερη εσωστρέφεια, την αναγκάζει να αναζητήσει νίκη στην Τούμπα σε μια αποστολή που μοιάζει καταδικασμένη και ταυτόχρονα αφαιρεί κάθε σασπένς από την τελευταία αγωνιστική των play-offs.

Ο Παναθηναϊκός «διάλεξε» να κάνει την πρώτη του εκτός έδρας νίκη από τον Δεκέμβριο την πιο κατάλληλη στιγμή, στο πιο σημαντικό παιχνίδι. Με δυο πρόσωπα, μια μετριότητα στο πρώτο ημίχρονο και μια σαφή βελτίωση στο δεύτερο, έβαλε τη μπάλα κάτω, επιτέθηκε από τα δεξιά, «χτυπώντας» επιτέλους την «πειραματική» άμυνα της ΑΕΚ, με τον Οντουμπάτζο αριστερό μπακ και τον Μήτογλου με τον Σιμάνσκι στόπερ. Έκανε με άλλα λόγια, έστω και με καθυστέρηση ενός ολόκληρου ημιχρόνου, αυτό που θα έπρεπε να κάνει από την αρχή του αγώνα: να χτυπήσει τόσο τις αμυντικές αδυναμίες ης ΑΕΚ, όσο και την εύθραυστη ψυχολογία της.

Ένα «θολό» πλάνο και η ατομική ποιότητα.

Η απουσία του Τζούριτσιτς από την 11άδα και την αποστολή, ήταν αναγκαστική, λόγω τραυματισμού, αλλά η απουσία του Σιώπη από την 11άδα και η παρουσία του Τσέριν, ήταν επιλογή του Βιτόρια και είχε έναν σκοπό που όμως δεν είδαμε: να έχει ο Παναθηναϊκός μεγαλύτερη κατοχή μπάλας και καλύτερη κυκλοφορία, να είναι πιο κυριαρχικός, πιο τολμηρός και να επιβάλει αυτός τους κανόνες. Αν αυτό ήταν το σχέδιο επί χάρτου, δεν το είδαμε επί χόρτου: το πρώτο ημίχρονο στην OPAPA Arena έμοιαζε αρκετά με το πρώτο ημίχρονο στην Τούμπα πριν μια εβδομάδα: φάση με τον Γέντβαϊ στο 3’ (μόνο που αυτή τη φορά δεν μπήκε γκολ) και δυο υποψίες φάσεων με Πελίστρι και Σφιντέρσκι σε όλο το πρώτο 45λεπτο, κατά τι καλύτερα δηλαδή από την Τούμπα, όπου οι «πράσινοι» είχαν μια τελική ουσιαστικά σε όλο το ματς.

Πού ήταν η κυκλοφορία της μπάλας; Πού ήταν η κατοχή; Πού ήταν η καλύτερη ανάπτυξη; Πουθενά. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά έλειψαν και τα τρεξίματα και τα κοψίματα του Σιώπη, ο οποίος – τολμώ να πω – πως αν έπαιζε, πιθανότατα θα είχε τρέξει πάνω στο Λαμέλα και θα τον εμπόδιζε να σκοράρει. Με όλα αυτά τα δεδομένα, το δεύτερο ημίχρονο έμοιαζε δυσοίωνο, αλλά μερικές φορές σε ένα ομαδικό άθλημα, χρειάζεται η ατομική ποιότητα και η «ιδιωτική πρωτοβουλία» για να συμβούν καλά πράγματα: προφανώς και ήταν οδηγία του Βιτόρια να παίξει ο Παναθηναϊκός πολύ από δεξιά, λόγω Οντουμπάτζο, αλλά χρειάστηκε ο σούπερ – Βαγιαννίδης να αρχίσει τις κούρσες χωρίς φρένα και ο Ουναϊ να μας χαρίσει άλλη μια ζωγραφιά υψηλής ποιότητας στο γκολ της ισοφάρισης. Όσο για τη φάση του πέναλτι, η ΑΕΚ βρέθηκε σε εκείνη την άβολη στιγμή, όπου ένας επιθετικός, εν προκειμένω ο Πιερό, που εκ των πραγμάτων δεν ξέρει πώς να παίξει άμυνα, καλείται να μαρκάρει έναν παίκτη που ξέρει πώς να επιτεθεί. Στον Παναθηναϊκό γνωρίζουν καλά αυτή τη συνθήκη, καθώς έχουν χάσει ένα πρωτάθλημα από ένα παρόμοιο μαρκάρισμα του Κωνσταντίνου πάνω στο Βενετίδη στη Λεωφόρο….

Και από δω και πέρα, τι κάνουμε;

Η νίκη για τον Παναθηναϊκό ήρθε, φυσικά όχι εύκολα και όχι χωρίς άγχος, όπως είναι οι περισσότεροι φετινοί αγώνες της ομάδας. Δεν ήταν μόνο η κεφαλιά του Τσιλούλη στο φινάλε αλλά και δυο πλασέ από Λαμέλα και Σιμάνσκι νωρίτερα, που θα μπορούσαν να έχουν καταλήξει σε γκολ. Τελικά η νίκη ήρθε και μαζί της η δεύτερη θέση, που φέρνουν ικανοποίηση αλλά οφείλουν να φέρουν και προβληματισμό και προγραμματισμό και σοβαρή συζήτηση για την επόμενη μέρα.

Ο Παναθηναϊκός θα συνεχίσει με τον Ρουί Βιτόρια στον πάγκο ή με άλλον προπονητή; Πρωτάθλημα ή κύπελλο δεν πήρε, αλλά σουλούπωσε την ομάδα, την έβγαλε δεύτερη μια αγωνιστική πριν το τέλος των play-offs και της δίνει μια προοπτική για το καλοκαίρι και μια ευρωπαϊκή ελπίδα. Αλλά με τι είδους μπάλα συνέβη αυτό; Όχι πάντως με αυτή που θα ήθελε ο κόσμος της ομάδας να δει, όχι με ελκυστικό ποδόσφαιρο, όχι με «ωραίο θέαμα», που να δικαιολογούν τον τίτλο της «μεγάλης ομάδας» και την ποιότητα του ρόστερ που αναμφισβήτητα υπάρχει φέτος, παρά τα χτυπητά κενά, τις «κακοτεχνίες» και τους τραυματισμούς.

Το καλοκαίρι θέλει σοβαρές και γενναίες αποφάσεις, αρχής γενομένης με το θέμα του προπονητή. Αν μείνει ο Βιτόρια, πρέπει να στηριχτεί έμπρακτα, να πάρει τους παίκτες που του κάνουν και ό,τι είναι να γίνει, να γίνει έγκαιρα, ώστε η ομάδα να είναι έτοιμη για το πρώτο της ραντεβού στον δεύτερο προκριματικό γύρο. Αν δεν μείνει ο Βιτόρια, ο αντικαταστάτης του πρέπει να έρθει το συντομότερο δυνατόν, ώστε να αξιολογήσει το υλικό, να εισηγηθεί ποιοι του κάνουν και ποιοι όχι και να γίνουν οι μεταγραφές εκείνες που θα του δώσουν τη δυνατότητα να παρουσιάσει μια ομάδα αξιόμαχη από τον Ιούλιο.