Bloggers

ΠΑΟΚ: «Δικέφαλε» μεγάλωσες και άλλαξαν πολλά

20.04.25 | 18:35

Από το 1926 έως την αιωνιότητα. Ο μεγαλύτερος σύλλογος της Μακεδονίας γιορτάζει σήμερα τα 99 χρόνια ζωής και διαθέτει (σχεδόν) ό,τι χρειάζεται για να γιγαντωθεί ακόμα περισσότερο, έχοντας αποτελέσει και συνεχίζοντας να αποτελεί σημείο αναφοράς στην καθημερινότητα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και της υφηλίου.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά παρακολουθώντας το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του αείμνηστου Νίκου Τριανταφυλλίδη, με τίτλο «90 χρόνια ΠΑΟΚ, νοσταλγώντας το μέλλον», κράτησα δύο φράσεις του συγχωρεμένου Νότη Τσίντογλου, ο οποίος φόρεσε τη φανέλα του ΠΑΟΚ από το 1947 μέχρι και την πρώτη χρονιά της Α’ εθνικής, τη σεζόν 1959-60, ενώ ήταν ένας από τους ποδοσφαιριστές του «δικεφάλου» που αγωνίστηκε στο πρώτο παιχνίδι που έγινε στο στάδιο της Τούμπας, με αντίπαλο την ΑΕΚ, στις 6 Σεπτεμβρίου 1959.

Η πρώτη: «Αυτοί οι άνθρωποι τι ψυχή έπρεπε να ΄χουν. Να έρθεις πρόσφυγας, να έχει χαθεί όλος ο βιος σου και να τρέχεις να ασχολείσαι να φτιάξεις ομάδα…».

Η δεύτερη: «Ξέρεις ποιο τραγούδι μου αρέσει και το ακούω; “Ας ξαναγινόμασταν και πάλι πιτσιρίκι”. Ειλικρινά, όχι για τίποτα άλλο, στον ΠΑΟΚ να έπαιζα…  Πολύ θα το ήθελα…».

Αυτό(ς) είναι ο ΠΑΟΚ. Συναίσθημα στο φουλ, συναισθήματα των άκρων. Από το ανάθεμα στην αποθέωση και τούμπαλιν. Σε χρόνο ρεκόρ. Το άσπρο και το μαύρο. Η περηφάνια που ξεπήδησε μέσα από τη φτώχια, την αδικία, τον κατατρεγμό, την ανάμνηση των χαμένων πατρίδων. Το πείσμα αλλά και η αισιοδοξία για μεγάλες νίκες, για επιτυχίες, για τίτλους, ακόμα και όταν όλα δείχνουν χαμένα, ακόμα και σε καταστάσεις που όλα είναι «σημαδεμένα».

Το πρώτο γήπεδο στο Συντριβάνι. Η μετακόμιση στην Τούμπα. Το πρώτο Κύπελλο. Το δεύτερο. Το… buzzer beater του Νέτο Γκουερίνο εις βάρος της ΑΕΚ, το 4-0 στο «Γ. Καραϊσάκης» επί του Ολυμπακού, το πρώτο πρωτάθλημα. Η κεφαλιά – ψαράκι του Ράντε Πάπριτσα κόντρα στον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, το δεύτερο πρωτάθλημα. Η «τεσσάρα» στη Νέα Φιλαδέλφεια στον τελικό του 2001 με τον Ολυμπιακό. Το «σλάλομ» του Γιώργου Γεωργιάδη στον τελικό της Τούμπας το 2003.

Το αήττητο Πρωτάθλημα της σεζόν 2018-19. Το δεύτερο με Λουτσέσκου, το πιο μάγκικο απ΄όλα.   Το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο στη σειρά Κύπελλο εις βάρος της ΑΕΚ, το «χρυσό» γκολ του Κρμέντσικ στο ΟΑΚΑ κόντρα στον Ολυμπιακό.

Οι «μάχες» με Μίλαν, Νάπολι, Σεβίλλη, Μπάγερν Μονάχου, Μπαρτσελόνα, Άγιαξ, Μαλίν, Λυών, Άρσεναλ, Ατλέτικο Μαδρίτης, Φενέρμπαχτσε, Τότεναμ, Ουντινέζε, Σάλκε, Μπενφίκα, Ντόρτμουντ, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Οι επικές προκρίσεις, οι άδοξοι και επίπονοι αποκλεισμοί.

Το καταραμένο δυστύχημα στα Τέμπη, στις 4 Οκτωβρίου 1999. Ο θάνατος του τεράστιου Γκιούλα Λόραντ στον πάγκο, την ώρα του ΠΑΟΚ – Ολυμπιακός. Ο χαμός του Παναγιώτη Κατσούρη, η δολοφονία του Νάσου Κωνσταντίνου. Τα σοβαρά επεισόδια στην Τούμπα με την Παρί Σεν Ζερμέν και η ευρωπαϊκή απομόνωση. Οι τυχάρπαστοι μεγαλομέτοχοι, οι καταλήψεις των γραφείων της ΠΑΕ, «περήφανες» πωλήσεις εν κρυπτώ, με τον κόσμο σε ρόλο θεματοφύλακα. Και πόσα ακόμα…

Ο τελικός των ξυρισμένων κεφαλιών, το πρώτο πρωτάθλημα της ομάδας μπάσκετ. Το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο του συλλόγου, στη Γενεύη το 1991. Η καταραμένη πάσα στη Ναντ, η «μαχαιριά» στο Final Four του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο ΣΕΦ, η ραψωδία στην Τεργέστη, τα πέτρινα χρόνια, η υπερχρέωση του συλλόγου, ο σωτήρας Θανάσης Χατζόπουλος, τα 40 λεπτά μακριά από την τρίτη ευρωπαϊκή κούπα, την ερχόμενη Τετάρτη στο κατάμεστο «Παλατάκι».

Να ξεκινήσει κανείς να καταγράφει ονόματα αθλητών, προπονητών και παραγόντων που έγραψαν ιστορία; Ονόματα οπαδών που έγραψαν τη δική τους στους δρόμους και στην κερκίδα και έβαλαν κι αυτοί το λιθαράκι τους στη γιγάντωση του ΠΑΟΚ; Θα υπάρξει αδικία, αδύνατο να τους χωρέσει όλους σε ένα κείμενο, κάποιους θα ξεχάσει.

Η παντοκρατορία της γυναικείας ομάδας ποδοσφαίρου. Τα τρόπαια της ανδρικής ομάδας βόλεϊ και η γυναικεία ομάδα που… έρχεται. Η δυναστεία της γυναικείας ομάδας χάντμπολ, τα παλικαρίσια τρόπαια της ανδρικής. Οι άνθρωποι που σε καθημερινή βάση θυσιάζουν χρόνο και χρήματα για να «τρέχουν» τα τμήματα του Ερασιτέχνη, προκειμένου να μη λείψει τίποτα στους εκατοντάδες αθλητές που κάνουν πρωταθλητισμό στα ατομικά αθλήματα και στις χιλιάδες των ακαδημιών που ονειρεύονται να μοιάσουν τα ινδάλματά τους.

Το ξεχωριστό κεφάλαιο με πρωταγωνιστή τον Ιβάν Σαββίδη. Η εποχή «το ελληνικό ποδόσφαιρο χρειάζεται έναν δυνατό ΠΑΟΚ», που έχει δώσει τη θέση της σε αυτή όπου ο ΠΑΟΚ διεκδικεί και κερδίζει τρόπαια, σε αυτή που η κατάκτηση της 2ης θέσης δεν συνιστά επιτυχία.

Ο ΠΑΟΚ χωρίς χρέη, ο ΠΑΟΚ που δεν είναι ο φτωχός συγγενής, ο ΠΑΟΚ που πρωτοστάτησε στην έλευση ξένων διαιτητών, στην έλευση του VAR, στην έλευση τακτικών δικαστών. Με τα λάθη του, με τις παραλείψεις του, με αποφάσεις που δεν έχουν καμία λογική και αποτελούν τροχοπέδη στην περαιτέρω πρόοδό του, με εξοντωτικές τιμωρίες στον προπονητή του τη στιγμή που άλλοι είναι διαρκώς στο απυρόβλητο, με «στημένες» υποθέσεις προκειμένου να διαταραχθεί η ισορροπία και η ομοψυχία στον σύλλογο.

Με μία δυναμική απίστευτη, με έναν κόσμο που ζει και αναπνέει για τα τέσσερα γράμματα, για τον Δικέφαλο, την «ασπρόμαυρη στολή». Με το βλέμμα στο μέλλον. Στα νέα Πρωταθλήματα και Κύπελλα, στα νέα ΠΑΟΚτσάκια που γεννήθηκαν από τον Πρίγιοβιτς, τον Βιεϊρίνια, τον Μπίσεσβαρ, τον Κωνσταντέλια, σε συνέχεια αυτών που γεννήθηκαν από τον Γιώργο Κούδα, τον Δημήτρη Παρίδη, τον Σταύρο Σαράφη, τον Μπάνε Πρέλεβιτς, τον Τζον Κόρφα, τον Πέτζα Στογιάκοβιτς. Στο νέο αθλητικό κέντρο στη Θέρμη, στη νέα Τούμπα.

Χρόνια πολλά ΠΑΟΚ! Δικέφαλε μεγάλωσα και άλλαξαν πολλά, Δικέφαλε μεγάλωσες και άλλαξαν πολλά. Τι είσαι για τους οπαδούς σου, κανείς δεν ξέρει.

«Είμαστε εμείς της Πόλης τα παιδιά τα παινεμένα, που παίζουμε την μπάλα ξακουσμένα…».