Ποδόσφαιρο Γυναικών

Στεφάτου στο monobala.gr: «Άκουσα την καρδιά μου και γύρισα – Ονειρεύομαι πρωτάθλημα με την ΑΕΚ»

18.06.24 | 14:43

Κάποιοι λένε ότι αν δεν το ονειρευτείς ίσως να μην το πετύχεις ποτέ.

Έτσι και στην ζωή της Ελένης Στεφάτου. Το πίστεψε, το πάλεψε και γύρισε στην ΑΕΚ γράφοντας ιστορία!

Η παίκτρια της Ένωσης έκανε τα πρώτα της βήματα στον χώρο του ποδοσφαίρου από μικρή ηλικία. Έπαιζε μπάλα με τα αγόρια στο σχολείο, μέχρι που εντάχθηκε σε ακαδημία.

Εκεί δεν υπήρχαν άλλα κορίτσια και έτσι ζήτησε από τους γονείς της να εγγραφεί σε γυναικεία ομάδα.

Έτσι ξεκίνησαν όλα και η παίκτρια της μεσαίας γραμμής πλέον αγωνίζεται στα μεγάλα σαλόνια της Α’ Κατηγορίας γυναικών της Ελλάδας, σε έναν από τους κορυφαίους συλλόγους της χώρας.

Φυσικά τίποτα δεν θα γινόταν αν δεν είχε στο πλευρό της την οικογένεια της.

Κινητήριος δύναμη να αγαπήσει το ποδόσφαιρο στάθηκε ο πατέρας της, που την έπαιρνε μαζί του στο γήπεδο όσο αυτός αγωνιζόταν σε ερασιτεχνικό επίπεδο.

Όλα τα γκολ που έχει σκοράρει τα έχει αφιερώσει στον ίδιο.

Ακόμα και αυτό στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας κόντρα στον ΠΑΟΚ, που έστειλε τον αγώνα στην παράταση.

Με την φανέλα της ΑΕΚ, από τον Ιανουάριο που επέστρεψε,  στην ομάδα έχει βρει δίχτυα επτά φορές. Αγωνιζόταν στην Ένωση και τη περασμένη σεζόν, οδηγώντας την στην ιστορική πρώτη άνοδο στη Α’ Εθνική.

Λίγες μέρες πριν ανανέωσε με τον σύλλογο και θα βρίσκεται στο δυναμικό του και τη νέα αγωνιστική χρονιά.

Τα πρώτα της βήματα

Η Ελένη Στεφάτου έκανε τα πρώτα της βήματα σε γυναικεία ομάδα σε ηλικία 13 ετών στην Καλλιθέα, ενώ το ντεμπούτο της στην Α’ Εθνική πραγματοποίησε αργότερα με την φανέλα της Γλυφάδας (τώρα Οδυσσέας Μοσχάτου).

«Ο πατέρας μου έπαιζε ερασιτεχνικά ποδόσφαιρο και με έπαιρνε μαζί για βόλτα. Καθόμουν έξω και έπαιζα με μια μπάλα. Είδα ότι μπορώ να κάνω πάσες, γκεκάλια. Παράλληλα έπαιζα και στο σχολείο με τα αγόρια. Αργότερα μάθαμε ότι υπάρχει μια ακαδημία αγοριών κοντά μας και πήγα».

Η πρώτη γυναικεία ομάδα που συμμετείχα ήταν η Καλλιθέα. Τότε δεν υπήρχαν μέσα να το διαφημίζουν. Το ποδόσφαιρο γυναικών δεν το διαφήμιζε κανείς, οπότε μάθαινες από στόμα σε στόμα. Ένας γνωστός μας είπε για την ύπαρξη της, πρωταγωνιστούσε τότε στην Α’ Κατηγορία. Είπα στον πατέρα μου ότι δεν ήθελα να παίζω πλέον με τα αγόρια, ήθελα να πάω σε γυναικεία ομάδα.

Ήταν πολύ μεγάλο μάθημα για μένα στα 13 μου. Έκανα προπόνηση με έμπειρες παίκτριες και μάθαινα από αυτές, ήθελα να τους μοιάσω. Δεν μπορούσα να συμμετέχω στο πρωτάθλημα.

Την πρώτη μου συμμετοχή στο πρωτάθλημα γυναικών την πραγματοποίησα στην Γλυφάδα (τώρα Οδυσσέας Μοσχάτου), μια ομάδα που πάντα θα την θυμάμαι, με πρόεδρο τον Κ. Παπακώστα, ο οποίος με βοήθησε πάρα πολύ. Είχα πολύ άγχος, αλλά μετά έφυγε με την βοήθεια των συμπαικτριών μου».

«Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι μια μέρα θα έπαιζα στην ΑΕΚ»

«Η αλήθεια είναι ότι δεν το είχα φανταστεί ποτέ. Μέχρι και τώρα δουλεύω ταυτόχρονα, δεν παίζω μόνο μπάλα. Όταν ήμουν μικρή ονειρευόμουνα ότι θα μπορούσα να παίζω σε μια γυναικεία ομάδα, ότι κατακτώ κάποιο τρόπαιο, αλλά όχι ότι θα παίζω σε ένα τόσο μεγάλο σωματείο όπως η ΑΕΚ.

Είμαι στην ομάδα από όταν ήταν στην Β΄ Κατηγορία και πήραμε την άνοδο στην Α’. Αγαπάω πολύ την ομάδα και νιώθω καλά. Έκανα ένα μικρό διάλλειμα γιατί ήθελα να κάνω μεταπτυχιακό και δεν μπορούσα να τα συνδυάσω παράλληλα κα με την δουλειά.

Πήγα στην Μύκονο, μια ομάδα με όχι πολλές απαιτήσεις, για να έχω στα πόδια μου παιχνίδια και γνώρισα εξαιρετικούς αγνούς ανθρώπους.

Επέστρεψα στην ΑΕΚ χωρίς να το πολύ σκεφτώ. Δέχθηκα την πρόταση και είπα συνεχίζουμε εκεί. Έχει καλές αθλήτριες, οι συμπαίκτριες μου αν και μικρές κάποιες μπορούν να ανταπεξέλθουν στην Α’ Κατηγορία».

«Μου έλειπε το ποδόσφαιρο, η ΑΕΚ και τα κορίτσια»

«Όταν ήμουν στο μάθημα για το μεταπτυχιακό σκεφτόμουν ότι δεν βλέπω τι γράφει ο πίνακας, αλλά το πόσο μου λείπει το ποδόσφαιρο και οι προπονήσεις με την ΑΕΚ και τα κορίτσια. Σκεφτόμουν τι κάνω εδώ; Μου έλειπε πάρα πολύ και αποφάσισα να ξανά αρχίσω. 

Επέστρεψα χωρίς να έχω κάνει προετοιμασία. Στην αρχή είχα και κάποιους μικροτραυματισμούς. Βρήκα τα πατήματα μου παιχνίδι με παιχνίδι. Σκεφτόμουνα, μήπως δεν ήταν σωστό να παρατήσω το μεταπτυχιακό, ενώ το είχα ξεκινήσει, αλλά αν ξανά γυρνούσα το χρόνο πίσω θα έκανα το ίδιο. Άκουσα τη καρδιά μου και όλο αυτό είναι μια δικαίωση για εμένα.

«Βλέπω στον ύπνο μου πως παίρνουμε το πρωτάθλημα»

«Είναι το μεγαλύτερο μου όνειρο να πάρω ένα πρωτάθλημα στην Α΄ Εθνική, να βγούμε στην Ευρώπη, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία. Πολλές φορές στον ύπνο μου σκέφτομαι τέτοιες εικόνες. Αν δεν το ονειρευτείς μπορεί να μην το κατορθώσεις ποτέ.

Η Ελένη Στεφάτου δεν επέλεξε να βιοπορίζεται μόνο από το ποδόσφαιρο. Ταυτόχρονα εργάζεται σε κατασκευαστική εταιρεία, ενώ είναι πτυχιούχος του τμήματος Ναυτιλιακών του ΠΑ.ΠΕΙ.

«Δουλεύω σε μια κατασκευαστική εταιρία το πρωί και το απόγευμα ακολουθώ το πρόγραμμα της ομάδας. Δεν ζω εξολοκλήρου από αυτό. Μπορεί να είναι πολύ πιο κουραστικό και να πρέπει να καταβάλεις περισσότερη προσπάθεια συγκέντρωσης και ψυχικά και σωματικά, αλλά μου αρέσει που δουλεύω και σε κάτι διαφορετικό. Σίγουρα όμως, οι συνθήκες του ποδοσφαίρου γυναικών στην Ελλάδα δεν σου επιτρέπουν σε πολλές περιπτώσεις να ζεις μόνο από αυτό. Κάποιες κοπέλες, κυρίως σε μεγάλες ομάδες, το κάνουν, εγώ δεν το έχω επιλέξει αυτό».

«Η μαμά μου με παρακαλούσε να σταματήσω – Δεν άντεχε να με βλέπει όλο με μελανιές»

Οι γονείς της την συμβούλεψαν να δώσει έμφαση στις σπουδές της και έτσι έκανε. Ήταν και είναι πάντα δίπλα της. Ακόμα και τις στιγμές που η μητέρα της λύγιζε βλέποντας την με σημάδια και μελανιές και την παρακαλούσε να σταματήσει, ήξερε ότι μόνο αυτό την κάνει ευτυχισμένη.

«Από την οικογένεια μου έχω απόλυτη στήριξη και τους ευχαριστώ πολύ τόσο τους ίδιους, όσο και την αδελφή μου. Πολλές φορές η μητέρα μου με έχει παρακαλέσει να σταματήσω το ποδόσφαιρο γιατί είναι ένα σκληρό άθλημα και δεν μπορεί να με βλέπει με μελανιές. Θέλω να την ζητήσω ένα συγγνώμη για όλες εκείνες τις φορές που με έχει δει να υποφέρω από τραυματισμούς.

Επειδή δεν ξέρανε αν θα μπορούσα να βιοποριστώ από το άθλημα, πάντα μου έλεγαν να έχεις ως προτεραιότητα το σχολείο, τις σπουδές και αυτό έκανα. Τελείωσα Ναυτιλιακά στο ΠΑ.ΠΕΙ».

«Όλα μου τα γκολ τα αφιερώνω στον πατέρα μου»

«Δεν θυμάμαι ποιο ήταν το πρώτο γκολ που έβαλα, αλλά όλα μου τα γκολ τα αφιερώνω στον πατέρα μου. Είναι πάντα εκεί, με στηρίζει, προσπαθεί να με κρατάει ταπεινή, να μου δίνει αξίες, να με διορθώνει, να με συμβουλεύει.

Όταν μου ήρθε η πρόταση από την ΑΕΚ δεν με βοήθησε να επιλέξω. Μου είπε ότι είμαι μεγάλη κοπέλα πλέον να αποφασίσω και να κάνω αυτό που θέλω. Ξέρω ότι χάρηκε που πήγε εκεί γιατί με βλέπει χαρούμενη».

«Θα θυμάμαι για πάντα τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας»

Η ΑΕΚ δέχθηκε την ήττα στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας κόντρα στον ΠΑΟΚ στην διαδικασία των πέναλτι, με την Ελένη να σκοράρει και να δίνει ελπίδες στην Ένωση. Ο απολογισμός της ίδιας έχει ένα θετικό πρόσιμο παρά τον χαμό του τροπαίου.

«Στην αρχή ξεκινήσαμε λίγο μουδιασμένα γιατί δεν είχαμε ξανά αγωνιστεί σε τέτοιο γήπεδο. Ήταν πολύ μεγάλο, είχε γρασίδι, πράγμα που εμείς δεν είχαμε συνηθίσει να παίζουμε και αν παίζαμε αυτό γινόταν σε κάτι χωράφια.

Στο ημίχρονο είπαμε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μην το παλέψουμε, είμαστε ΑΕΚ και έπρεπε να ισοφαρίσουμε και να το γυρίσουμε. Ευτυχώς έβαλα το γκολ με το ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου και μας «ελευθέρωσε» τα πόδια. Ήταν θεαματικός τελικός. Ο ΠΑΟΚ είναι πάρα πολύ δυνατός αντίπαλος, με πολύ καλό σύνολο. Εμείς είχαμε ομάδα με μέσο όρο ηλικίας 20 ετών, με λίγες έμπειρες παίκτριες. Είμαι πάρα πολύ περήφανη για όλες, δώσαμε το 100%.

Στο πρωτάθλημα ήταν μια αναγνωστική χρονιά, θα μπορούσαμε να διεκδικήσουμε σίγουρα 5αδα. Κάναμε κάποιες ήττες που δεν έπρεπε να κάνουμε. Πήγαμε να τα δώσουμε όλα στο Κύπελλο και το κάναμε. Τον τελικό, αν και δεν είχε θετικό πρόσιμο για μας, θα τον θυμάμαι για πάντα. Ήταν πολύ δυνατή εμπειρία».

«Δεν ζητάμε πολλά πράγματα… αλλά ζητάμε τον σεβασμό»

Η Ελένη Στεφάτου στάθηκε και στις συνθήκες διεξαγωγής του τελικού.

«Παρά το γεγονός ότι παίξαμε με 30 βαθμούς στις 16:00 το μεσημέρι, σε αντίθεση με τους άνδρες που έπαιξαν το Σάββατο στις 21:00 ήταν δυνατή εμπειρία. Δεν ζητάμε πολλά πράγματα, αλλά ζητάμε τον σεβασμό.

Αντί να έρθει κόσμος να χαρεί τον τελικό, ο οποίος διεξήχθη μετά από τόσα χρόνια έγινε με 40 προσκλήσεις από την κάθε ομάδα, με την κάθε μια παίκτρια να μπορεί να φέρει 2 με 3 άτομα. Να θέλεις να έρθουν οι δικοί σου να σε δούνε να παίζεις στον τελικό και να μην μπορούνε.

Πιστεύω το γήπεδο λόγω την ονομάτων των ομάδων θα μάζευε αρκετό κόσμο, δεν ήταν ωραία εικόνα».

«Η ΕΠΟ να στηρίξει περισσότερο το ποδόσφαιρο γυναικών»

Η Ελένη Στεφάτου βρίσκεται στον χώρο του ποδοσφαίρου περισσότερο από δέκα χρόνια, έχοντας ζήσει κάθε πτυχή του. Της ζητήσαμε να κάνει μια σύγκριση της εικόνας του ποδοσφαίρου γυναικών του τότε και του τώρα. Σύμφωνα με την ίδια, το επίπεδο στην Ελλάδα έχει ανέβει, οι συνθήκες έχουν αλλάξει, αλλά σαφώς υπάρχουν ακόμα πολλά σημεία βελτίωσης. Επιπλέον θεωρεί ότι η στήριξη της ΕΠΟ θα έπρεπε να είναι μεγαλύτερη προκειμένου να υπάρξει πιο ουσιαστική βελτίωση και εξέλιξη.

«Πλέον το πιο βασικό είναι ότι υπάρχουν ομάδες μεγάλων συλλόγων. Υπάρχει για παράδειγμα η ΑΕΚ, ο Παναθηναϊκός, ο ΠΑΟΚ. Επίσης αρχίζει και διαφημίζεται, αν και όχι στα πλαίσια που πρέπει. Ένα πολύ θετικό επίσης είναι ότι κάποια παιχνίδια είχα τηλεοπτική κάλυψη απο το Action 24, ενώ άλλα καλύπτονταν από κανάλια στο YouTube.

H ικανότητα των αθλητριών έχει ανέβει πάρα πολύ. Πολλές Ελληνίδες φεύγουν στο εξωτερικό και μας κάνουν περήφανές. Πολλές από αυτές στελεχώνουν την εθνική και μεταφέρουν και στις υπόλοιπες συμπαίκτριες όσα έχουν διδαχθεί.

Το επίπεδο έχει ανέβει πολύ και ο ανταγωνισμός. Οι ομάδες έχουν γίνει πιο πολλές, υπάρχουν ακαδημίες κοριτσιών σε όλη την Ελλάδα.

Η ΕΠΟ πρέπει να αρχίσει να βοηθάει και να στηρίζει το ποδόσφαιρο γυναικών. Η βοήθεια της δεν είναι τόσο μεγάλη όσο θα έπρεπε.

Και τα συμφωνητικά έχουν αλλάξει. Δεν μπορώ να πω ότι τα ποσά είναι υπερβολικά, ούτε ότι μπορείς να ζήσεις μια άνετη ζωή, μιλώντας πάντα για τον εαυτό μου.

Οι υποδομές δεν είναι οι κατάλληλες, αλλά είμαστε ερασιτεχνικό πρωτάθλημα και όπως και οι άνδρες ερασιτέχνες παίζουν σε πλαστικά γήπεδα, σε γήπεδα με λακκούβες, σε γήπεδα που παίζει και την επόμενη μέρα δεν μπορείς να περπατήσεις, οπότε είναι μέρος ολόκληρου του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου στην Ελλάδα».

«Οι οπαδοί μας στήριξαν μετά τον χαμένο τελικό, όπως και όλη τη χρονιά»

«Σε κάθε μας εκτός έδρας αναμέτρηση υπήρξαν φίλαθλοι της ΑΕΚ που μας υποστήριζαν. Περίπου 90 με 100 άτομα ανάλογα.

Είναι πάρα πολύ σημαντικό και δείχνει την δυναμική της ομάδας, το πόσο μεγάλος σύλλογος είναι.

Και στον τελικό Κυπέλλου ακόμα, που χάσαμε στα πέναλτι, υπήρχαν πολλά σχόλια που μας έδιναν δύναμη. Μας έλεγαν πως δεν πειράζει, θα προσπαθήσουμε ξανά του χρόνου, που θα μπορούσαν να μας κατακρίνουν γιατί είναι ΑΕΚ και πρέπει πάντα να κερδίζει».

«Σκληρή δουλειά, συγκέντρωση και η αφοσίωση τα όπλα της επιτυχίας»

Κλείνοντας την συνέντευξη, η Ελένη Στεφάτου θέλησε να δώσει το δικό της μήνυμα στα νεαρά κορίτσια που ξεκινάν τώρα την πορεία τους στο ποδόσφαιρο γυναικών.

«Να ευχαριστιούνται αυτό που κάνουν, κυρίως σε νεαρή ηλικία γιατί μετά όταν ανεβαίνεις κατηγορία μεγαλώνουν οι υποχρεώσεις και τα καθήκοντα. Και στην προσωπική σου ζωή, όταν μεγαλώνεις καταλαβαίνεις πως είναι η ζωή και τα προβλήματα της.

Να δουλέψουνε πολύ σκληρά γιατί η δουλειά, η συγκέντρωση και η αφοσίωση είναι πολύ σημαντικά. Να έχουν πολύ γερό στομάχι κυρίως αν θέλουν να κάνουν πρωταθλητισμό γιατί πολλοί θα τις αμφισβητήσουν, θα τις μειώσουν και θα τους ασκούν συνέχεια κριτική, αλλά η μεγαλύτερη κριτική που πρέπει να δέχονται είναι από τον ίδιο τους τον εαυτό. Να μην ρίχνουν αλλού τις ευθύνες, το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό άθλημα. Να μην τα παρατάνε ποτέ, να έχουν αυτοπεποίθηση ότι όλα μπορούν να τα καταφέρουν».