Bloggers

Στο άγνωστο, με βάρκα την ελπίδα o Παναθηναϊκός

28.04.25 | 20:31

2-1 αντί για 3-1 ή για 4-1.

Αυτή είναι η πικρή αλήθεια για το ματς της Τούμπας, με έναν Παναθηναϊκό που πρέπει να νιώθει τυχερός που έχασε μόλις με 2-1 και έναν ΠΑΟΚ που πρέπει να νιώθει άτυχος που δεν έβαλε περισσότερα γκολ, ώστε να καθαρίσει το ματς νωρίτερα και να μην αγωνιά στο τέλος μπας και φάει κανένα γκολ και ισοφαριστεί.

Μόνο που για να φας γκολ, πρέπει ο αντίπαλος να κάνει και καμιά τελική – και οι «πράσινοι», πέρα από το γκολ, άλλη τελική δεν κατέγραψαν.

Όχι και πολύ κολακευτικό στατιστικό για μια ομάδα που διεκδικεί τη δεύτερη θέση, που είχε κερδίσει καθαρά και ξάστερα τον ΠΑΟΚ πριν δυο εβδομάδες στο ΟΑΚΑ με 3-1 και που ήξερε ότι με νίκη ή ακόμα και με ισοπαλία στην Τούμπα, αποκτούσε προβάδισμα για να τερματίσει δεύτερος.

Κι όμως, ενώ το ματς ξεκίνησε με τον ιδανικότερο τρόπο, με γκολ στο τρίτο λεπτό για τον Παναθηναϊκό, με τον ΠΑΟΚ απόλυτα σοκαρισμένο, με τον κόσμο του στις εξέδρες σαστισμένο και όλες τις συνθήκες του παιχνιδιού να ευνοούν τους «πράσινους», επήλθε η αδικαιολόγητη οπισθοχώρηση.

Η απόλυτη παθητικότητα και η μοιραία τιμωρία από τον ΠΑΟΚ, ο οποίος συνήλθε, «μέτρησε» τον αντίπαλό του, είδε ότι δεν έχει να ανησυχήσει για τίποτα από τον φοβικό Παναθηναϊκό, τον έβαλε στην περιοχή του, τον «προειδοποίησε», τσέκαρε τα αντανακλαστικά του Ντραγκόφσκι, εκμεταλλεύτηκε ό,τι μπόρεσε να βρει και τον κέρδισε καθαρά και ξάστερα.

Τα play-offs είναι ακόμα «ζωντανά» και ανοιχτά, θεωρητικά και βαθμολογικά έχουν όλοι πιθανότητες για τη δεύτερη θέση, αλλά η γλώσσα του σώματος ανάμεσα στους τρεις διεκδικητές, δίνει ένα προβάδισμα στον ΠΑΟΚ: Παναθηναϊκός και ΑΕΚ μοιάζουν ανήμποροι να κάνουν ακόμα και τα βασικά.

Ο Βιτόρια και η «βοήθεια του κοινού»

Έχει μια λογική να μην καταλαβαίνουν οι οπαδοί ή οι δημοσιογράφοι γιατί γίνονται όλα αυτά που γίνονται στον Παναθηναϊκό, γιατί είναι τόσο διαφορετικός και αλλοπρόσαλλος σε κάθε αγώνα που έχει δώσει στα play-offs, γιατί από παιχνίδι σε παιχνίδι βλέπουμε κάτι άλλο, χωρίς την παραμικρή αγωνιστική συνέπεια ή ποδοσφαιρική πρόοδο.

Αλλά το να μην καταλαβαίνει γιατί συμβαίνουν όλα αυτά ο ίδιος ο προπονητής της ομάδας, είναι βαθιά προβληματικό.

Ο Ρουί Βιτόρια συμπέρανε ότι το γρήγορο γκολ που πέτυχε η ομάδα του στην Τούμπα, αντί να της δώσει ψυχολογία, μοιάζει σαν να της έκανε κακό.

Και δεν ξέρει για ποιο λόγο υπήρξε αυτή η αγωνιστική καθίζηση, αποδίδοντάς την σε κακή ψυχολογία. Θα ήταν μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση, αν ο Βιτόρια ήταν σχολιαστής για την τηλεόραση ή ο πρώην προπονητής της ομάδας ή αν είχε αναλάβει τις τύχες της μια-δυο βδομάδες πριν.

Μόνο που είναι ο προπονητής του Παναθηναϊκού και είναι στο τιμόνι της ομάδας εδώ και αρκετούς μήνες πλέον. Επιπροσθέτως, αυτό που σήμερα ψάχνει να βρει, δηλαδή τα «ψυχολογικά προβλήματα» της ομάδας του, φάνηκε να τα βελτιώνει όταν ήρθε, τουλάχιστον για το πρώτο δίμηνο, εμφανίζοντάς μας έναν Παναθηναϊκό πιο σοβαρό, πιο κόμπακτ, με ποδοσφαιριστές που επιτέλους έμοιαζαν να πιστεύουν στον εαυτό τους και ο ένας στον άλλον.

Του πιστώσαμε τότε τη βελτίωση της ομάδας, την βαθμολογική ανάκαμψη, την ευρωπαϊκή πρόκριση, την καλύτερη εικόνα στα ντέρμπι.

Μας άρεσε που μάζευε τους ποδοσφαιριστές του μετά το τέλος των αγώνων και τους μίλαγε σε έναν κύκλο με λόγια «πωρωτικά». Δικό του έργο έμοιαζε όλο αυτό, μετά την ταλαιπωρία που πέρασε η ομάδα με τον Ντιέγκο Αλόνσο στον πάγκο.

Αλλά όπως του πιστώσαμε τα (πρόσκαιρα) καλά, πρέπει να του χρεώσουμε και την μέτρια ως κακή συνέχεια: ο Παναθηναϊκός μέσα στο 2025 δεν έχει κάνει εκτός έδρας νίκη, κατάφερε να χάσει με 3-1 στην έδρα της τελευταίας Λαμίας, αποκλείστηκε από το Κύπελλο, αποκλείστηκε από την Ευρώπη και μπήκε στα play-offs με σαφές μειονέκτημα απέναντι στην ΑΕΚ και ήττα στο πρώτο ματς από τον Ολυμπιακό.

Ακόμα κι έτσι, εκμεταλλευόμενος τα αποτελέσματα των υπόλοιπων, κέρδισε (με κακή μπάλα μεν, αλλά κέρδισε) την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ με 3-1 και κέρδισε με το ίδιο σκορ τον ΠΑΟΚ επίσης στην έδρα του, κάνοντας το πιο μεστό και ουσιαστικό φετινό του παιχνίδι. Αλλά η συνέχεια, δυο εβδομάδες μετά από εκείνο το παιχνίδι, ήταν μια σκέτη πίκρα…

Ποιος φταίει τελικά;

Όποιος θέλει να απαξιώσει συνολικά το ρόστερ της ομάδας, μπορεί να το κάνει – εγώ διαχωρίζω τη θέση μου.

Ο Παναθηναϊκός έχει κενά, κακοφτιαξιές, ατυχίες και αστοχίες, αλλά έχει και αρκετούς παίκτες που είναι και ταλαντούχοι και ποιοτικοί και «ακριβοί» και ικανοί να κουβαλήσουν την ομάδα στις πλάτες τους.

Μόνο που μοιάζουν να μην ξέρουν ούτε πού να κινηθούν, ούτε πώς να «βρεθούν» με τους συμπαίκτες τους, ούτε το ρόλο τους στο γήπεδο.

Τζούριτσιτς, Πελίστρι, Τετέ, Ουναϊ, Ιωαννίδης, Σφιντέρσκι, όλοι αυτοί οι μεσοεπιθετικοί και επιθετικοί μια χαρά μπάλα ξέρουν. Αλλά μοιάζουν εντελώς αδούλευτοι, σαν να μαζεύτηκαν μισή ώρα πριν το παιχνίδι, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων και να τους είπαν «μπείτε μέσα και κάντε ό,τι σας φωτίσει ο Θεός».

Για μένα, όλο το ζουμί του ματς της Τούμπας, είναι η αντιδιαστολή ανάμεσα στα ποιοτικά αλλά ανήμπορα εξτρέμ του Παναθηναϊκού και αυτά του ΠΑΟΚ, που μπορεί να υστερούν σε ποιότητα ή και νιάτα, αλλά ξέρουν ακριβώς τι πρέπει να κάνουν και πώς να το κάνουν:

ο 37χρονος Τάισον, στη φάση του δεύτερου γκολ, χωρίς δεύτερη σκέψη, δίνει τη μπάλα με τη μια ακριβώς πάνω στην κίνηση του Καμαρά και ο Καμαρά, ο μοναδικός αξιόπιστος σκόρερ του ΠΑΟΚ φέτος, καταφέρνει με μια επαφή, ανάμεσα στη μισή άμυνα του Παναθηναϊκού, να βάλει το νικητήριο γκολ.

Και αυτό είναι ό,τι χρειάζεται να ξέρει κανείς, για το πώς λειτούργησε η μια ομάδα και πώς λειτούργησε η άλλη. Είτε το καταλαβαίνει ο Ρουί Βιτόρια, είτε όχι, αυτή είναι η πικρή αλήθεια.