Bloggers

Στον αστερισμό του Καρέτσα

21.03.25 | 15:08

Αν ρίξεις μια ματιά στα αθλητικά sites ή στα social media, από τη στιγμή που τελείωσε ο αγώνας με τη Σκωτία μέχρι και την επόμενη μέρα και δεν έχεις δει το παιχνίδι, θα νομίζεις ότι η Εθνική μας κέρδισε τη Σκωτία με 3-0. Μόνο που χάσαμε με 1-0. Αλλά παρά την ήττα, υπάρχει τόσο μεγάλη χαρά και αισιοδοξία για τη ρεβάνς, που για λίγο νιώθουμε σχεδόν «πολιτισμένοι άνθρωποι», σαν να είμαστε θεατές σε αγώνα ΝΒΑ, που χειροκροτάμε χάσει – κερδίσει η ομάδα μας, φωνάζουμε «ντίφενς, ντίφενς» και τρώμε χοτ-ντογκ στην εξέδρα, χορεύοντας σαν παλαβοί όταν μας «σημαδεύει» η κάμερα. Για μια στιγμή βέβαια νιώθουμε έτσι, διότι δεν γίναμε τέτοιοι τύποι, ούτε θα γίνουμε ποτέ.

Είναι η μη-κρισιμότητα του αγώνα, διότι δεν μας νοιάζει και τόσο εδώ που τα λέμε η άνοδος στην πρώτη κατηγορία του Nations League – αν ήταν ήττα για τα προκριματικά του Euro ή του Μουντιάλ, που θα απειλούσε την πρόκρισή μας σε μια τελική φάση, δεν θα ήμασταν και τόσο «πολιτισμένοι». Είναι που υπάρχει και δεύτερος αγώνας την Κυριακή, εκεί όπου πιστεύουμε και ελπίζουμε ότι μπορούμε να ανατρέψουμε την κατάσταση, να κερδίσουμε και να πετύχουμε το στόχο μας. Είναι ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, η αύρα του οποίου έχει αγγίξει και την Εθνική και όλους εμάς, μας έχει κάνει λίγο πιο υπομονετικούς, λιγότερο «προπονητές της εξέδρας» και λιγότερο γκρινιάρηδες, όταν βλέπουμε παίκτες την 11άδα που δεν «εγκρίνουμε» ή αλλαγές στη διάρκεια του αγώνα που δεν είναι της αρεσκείας μας. Κυρίως όμως ήταν ο Κωνσταντίνος Καρέτσας, ό,τι πιο «εξωτικό», ωραίο και ελπιδοφόρο έχουμε δει εδώ και καιρό.

The Karetsas effect

Ομολογώ ότι γνώριζα ελάχιστα για τον Καρέτσα, πριν τον δω να παίζει για ένα ημίχρονο. Κάτι στιγμιότυπα είχα δει, είχα διαβάσει τα περί «νέου Ντε Μπρόινε» που λένε οι Βέλγοι, την προσπάθεια της ΕΠΟ και του ίδιου του Γιοβάνοβιτς να τον ντύσουν στα γαλανόλευκα. Κι όταν τον είδα να μπαίνει στο ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου, λιγάκι απόρησα: ναι, είπαμε να «γράψει» συμμετοχή για να τον «καβαντζώσουμε» ως παίκτη της Εθνικής Ελλάδας, αλλά γιατί να γίνει σε ολόκληρο το δεύτερο ημίχρονο κι όχι για λίγα λεπτά στο τέλος;

Οι απορίες μου – μαζί με τις απορίες πολλών άλλων φαντάζομαι – διαλύθηκαν με την πρώτη επαφή που είχε με τη μπάλα: δεν ήταν επαφή, ήταν χάδι. 17 ετών και τεσσάρων μηνών κι όμως «μίλησε» της μπάλας σαν να γνωρίζονται χρόνια και έπαιξε την αριστερή πλευρά της Εθνικής σαν να είναι κομμάτι αυτής της ομάδας για τουλάχιστον πέντε χρόνια. Ο πιτσιρικάς, που μπήκε σαν «ατραξιόν», αποδείχθηκε καθοριστικός παράγοντας για ό,τι καλό κάναμε στην επανάληψη – και είδαμε πολλά καλά πράγματα: δεν ήταν μόνο η «αύρα» του, που ανέβασε και την ομάδα και την εξέδρα, αλλά οι «μπούκες» του, οι ντρίπλες του, ένα σουτ που πέρασε μόλις άουτ, η σέντρα του που έφερε την κορυφαία μας ευκαιρία που – δυστυχώς – βρήκε στο δοκάρι από την προβολή του Τζόλη. Μαζί με τον ενθουσιασμό του Καρέτσα και τις οδηγίες που πήραν οι παίκτες στο ημίχρονο, είδαμε μια ομάδα όπως ακριβώς τη φανταζόμασταν, να στριμώχνει τους Σκωτσέζους στο 1/3 και μερικές στιγμές στο ¼ του γηπέδου, να τους σφυροκοπεί, να κερδίζει τρία και τέσσερα κόρνερ στη σειρά, να τους χτυπάει ακόμα και στο – θεωρητικά – δυνατό τους στοιχείο, το παιχνίδι στον αέρα, με σέντρες που δημιουργούσαν μπελάδες στην άμυνά τους.

Πέραν του Καρέτσα βέβαια, είχαμε και παιχνίδι

Όλα τα καλά πράγματα έγιναν στην επανάληψη, εκτός από το γκολ, με τον Καρέτσα να έχει μεγάλη συμβολή σε όλα αυτά, αλλά υπήρξε κι ένα πρώτο ημίχρονο προβληματικό, με πράγματα που σίγουρα είδε ο Γιοβάνοβιτς και είμαι σίγουρος ότι θα προσπαθήσει να διορθώσει. Οι Σκωτσέζοι μπήκαν δυνατά, μας αιφνιδίασαν, μας «πήραν τον αέρα» και είχαν τον έλεγχο για τα πρώτα 45 λεπτά, χωρίς να μπορούμε να κάνουμε και πολλά πράγματα. Και αυτό, μέσα στην έδρα μας και απέναντι σε μια ομάδα που δεν ανήκει στην ελίτ του ποδοσφαίρου, που δεν ξεχειλίζει από ποιότητα και δεν είναι Ισπανία, Γαλλία, Αγγλία ή Πορτογαλία, είναι θέμα. Ειδικά από τη στιγμή που η επανάληψη είχε τελείως διαφορετική εικόνα, κάτι που φανερώνει ότι «τους έχουμε», ότι δεν πρόκειται για καμιά ομάδα που δεν μπορούμε να ματσάρουμε ή να αντιμετωπίσουμε και σίγουρα δεν πρέπει να μας «τρομάζει» σε καμία περίπτωση.

Η ρεβάνς, το «δεύτερο ημίχρονο» αυτού του ζευγαριού, θα είναι μια εντελώς διαφορετική υπόθεση. Θα παίξουμε εκτός έδρας, πρέπει να σκοράρουμε και ταυτόχρονα να μην φάμε γκολ, δύσκολα θα έχουμε την εικόνα απόλυτης κυριαρχίας που είχαμε στο δεύτερο ημίχρονο στο «Γ. Καραϊσκάκης». Συν τοις άλλοις, θα λείψει λόγω καρτών ο Σιώπης, το μοναδικό διαθέσιμο «εξάρι» που είχαμε και ο Γιοβάνοβιτς θα πρέπει να βρει έναν τρόπο να «μασκαρέψει» αυτή την έλλειψη, κάνοντας κάποιου είδους αλχημείες. Αλλά είπαμε: είναι τόσο μεγάλη η χαρά και η αισιοδοξία που μας χάρισε ο Καρέτσας και η εικόνα της ομάδας μας στην επανάληψη, που όλοι νιώθουμε ότι με κάποιον τρόπο, ο Ιβάν και τα «παιδιά του», θα τη βρουν την άκρη.