Τακτική ανάλυση: Ο Παναθηναϊκός του Αλόνσο, ο «πασπαρτού» Αράο και η νίκη που ήρθε με άγχος

26.07.24 | 13:28

Ο Παναθηναϊκός αγχώθηκε αλλά τελικά πήρε τη νίκη με 2-1 επί της Μπότεφ. Ο Αλόνσο θέλησε να δείξει κάποια πρώτα στοιχεία της τακτικής του, ο Αράο έλεγχε όλο το παιχνίδι των «πράσινων» και η οριακή νίκη αφήνει τα πάντα ανοιχτά για τη ρεβάνς.

Παναθηναϊκός, ΠΑΟΚ και ΑΕΚ αντέγραψαν ο ένας τον άλλον

Πριν προχωρήσουμε στην ανάλυση του χθεσινού αγώνα, είναι σημαντικό να επισημάνουμε τα κοινά στοιχεία που είδαμε στα τρία ματς των ελληνικών ομάδων.

Κούραση, εφησυχασμός και έλλειψη ρυθμού, παρά την αρχική κυριαρχία. Είναι όλα λογικά τέλη Ιούλη κι αυτό δεν είναι νέο. Πάντα αυτό συνέβαινε. Η διαφορά πλέον είναι πως το επίπεδο όλων των ευρωπαϊκών ομάδων έχει ανέβει.

Το επίπεδο προπόνησης, οι ιδέες που μοιράζονται μεταξύ προπονητών και παικτών, η ανάλυση του αντιπάλου, η πληροφορία που πλέον είναι άφθονη έχουν βοηθήσει τους «μικρούς» να κλείσουν την ψαλίδα με τους «μεγάλους».

Σε μια περίοδο μάλιστα που κανείς από τους δύο δεν είναι απόλυτα έτοιμος και μάλιστα ο «μικρός» παίζει ήδη το τρίτο του επίσημο ματς, η κατάσταση περιπλέκεται.

Η Ίντερ Εκσάλδες δεν έχει την ποιότητα των Μπόρατς ή Μπότεφ, αλλά η ΑΕΚ θα έχει να αντιμετωπίσει υψόμετρο και πλαστικό χλοοτάπητα ενώ ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκός θα ταξιδέψουν σε Βοσνία και Βουλγαρία αντίστοιχα για να αντιμετωπίσουν, όπως αποδείχθηκε, δύο σκληροτράχηλες και ετοιμοπόλεμες ομάδες.

Αν οι ελληνικές ομάδες δείξουν το πρόσωπο που πρέπει, θα πρέπει να γυρίσουν πίσω όχι απλά νικήτριες αλλά θριαμβεύτριες. Αυτό που προέχει ωστόσο είναι οι τρεις προκρίσεις, ακόμα και με μέτρια ή κακή εμφάνιση.

Ας μην είμαστε αυστηροί με τις ομάδες ακόμα, γιατί πάνω απ’ όλα καμία δεν είναι έτοιμη από άποψη ρυθμού αλλά και προσώπων.

Είναι σημαντικό όμως να πούμε πως τα προκριματικά του Ιούλη είναι πιο περίπλοκα και επικίνδυνα κι από τα πλέι οφ του Αυγούστου.

Ο «παλιός» Παναθηναϊκός και τα νέα στοιχεία του Ντιέγκο Αλόνσο

Ο πρώτος Παναθηναϊκός υπό τον Ντιέγκο Αλόνσο παρατάχθηκε χωρίς νέα πρόσωπα και με μια διάταξη 4-2-3-1, τουλάχιστον στα χαρτιά.

Αυτό το λέω γιατί σε φάση ανάπτυξης, ο Αράο έμπαινε ανάμεσα από το αμυντικό κεντρικό δίδυμο για να φτιάξει παιχνίδι και η διάταξη έμοιαζε σε 3-4-3 ενώ σε φάση οργανωμένης άμυνας έμοιαζε περισσότερο σε 4-4-2.

Το στοιχείο αυτό με τον Αράο δεν ήταν καινούργιο, ωστόσο το είδαμε πιο έντονα από ποτέ. Ο Βραζιλιάνος χαφ ήταν πάντα εκεί για να βοηθήσει στο build up ενώ ο Αλόνσο φαίνεται πως του έδωσε κι άλλες αρμοδιότητες.

Όταν ο Παναθηναϊκός αμυνόταν, ο Αράο έτρεχε πάντα πρώτος πάνω στην μπάλα μετά από μακρινή μεταβίβαση ή όταν το παιχνίδι παιζόταν από το κέντρο ενώ επειδή ο Βαγιαννίδης έπαιζε πολύ ψηλά, ο Βραζιλιάνος ήταν πάντα εκεί για να καλύψει διαγώνια τον συμπαίκτη του έτσι ώστε να μην χρειαστεί ο Σένκεφελντ να βγει στο πλάι, κόντρα σε γρήγορους και ταλαντούχους wingers.

Επίσης, είδαμε τους «πράσινους» στο μεγαλύτερο μέρος του πρώτου ημιχρόνου να μην πιέζουν έντονα κι ούτε πολύ ψηλά.

Η άμυνα περίμενε συνήθως στο mid block, με σκοπό να μην μπορέσει η Μπότεφ εύκολα να δημιουργήσει μεταβάσεις, υπεραριθμίες ή απομονώσεις στα πλάγια, που ήταν και το μεγάλο της όπλο.

Άλλωστε το είδαμε πως όποτε οι ακραίοι επιθετικοί των Βούλγαρων πήγαν στο 1 εναντίον 1 με παίκτες του Παναθηναϊκού, η επιτυχία ήταν σχεδόν σίγουρη.

Αυτό που ωστόσο ήταν ευδιάκριτο, ήταν η επιλεκτική πίεση των «πρασίνων». Θέλοντας να μην χαλάσουν περιττές ανάσες, οι γηπεδούχοι έκαναν counterpressing μονάχα όταν… μύριζαν αίμα.

Κάπως έτσι ήρθε και το 2-0 στο πρώτο ημίχρονο.

Γενικά στο πρώτο μέρος, είδαμε έναν Παναθηναϊκό που είχε μια ελαφριά κατοχή, αλλά είχε σκοπό να χτυπήσει στην κόντρα, δίνοντας κι αρκετά λεπτά την μπάλα στα πόδια της Μπότεφ.

Ο Αλόνσο ήθελε έτσι να διατηρήσει όσο το δυνατόν περισσότερο φρέσκους τους παίκτες του.

Ειδικά από τα δεξιά με Μαντσίνι και Βαγιαννίδη, οι «πράσινοι» δημιούργησαν σχεδόν αποκλειστικά όλες τις καλές στιγμές που είχαν στο πρώτο 45λεπτο.

Η κούραση του δευτέρου ημιχρόνου έφερε την πτώση αλλά και τα λάθη…

Ήταν σαφές πως με το ξεκίνημα του δευτέρου μέρους, ο Παναθηναϊκός μπήκε με άλλη προσέγγιση. Μέχρι το 60’, οι «πράσινοι» ανέκτησαν την μπάλα στο αντίπαλο μισό κάμποσες φορές, με την Μπότεφ να αδυνατεί να χτίσει παιχνίδι από την άμυνά της.

Δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό, δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί ούτε ένα κλέψιμο που έκανε ψηλά, παρότι οι προϋποθέσεις ήταν εκεί.

Ως αντίβαρο, οι γηπεδούχοι πλέον έπαιζαν κυρίως με μακρινές μεταβιβάσεις προς τα πλάγια ή προς τον Γερεμέγεφ για να κυνηγήσουν τις δεύτερες μπάλες.

Όταν όμως η κούραση άρχισε να κάνει την εμφάνισή της, κυρίως μετά το 65’, είδαμε την έλλειψη καθαρού μυαλού των παικτών, όπως συνέβη με ΑΕΚ και ΠΑΟΚ.

Οι παίκτες του Παναθηναϊκού, άρχισαν να κάνουν συχνές λάθος μεταβιβάσεις στα 2/3 του γηπέδου μέχρι που ήρθε το λάθος του Βιλένα στο πιο κρίσιμο σημείο του γηπέδου. Κεντρικά κι έξω από την περιοχή.

Ο Ολλανδός όντας κλεισμένος από πολλούς αντιπάλους, θα έπρεπε εξ αρχής να ψάξει την πάσα στον Ντραγκόφσκι κι όχι στον Αράο.