Θα ζητήσει συγνώμη η ΕΠΟ;

26.05.24 | 15:31

Θα ήταν αστείο να σταθεί κανείς στο αγωνιστικό μέρος του τελικού του Κυπέλλου Ελλάδος και όχι στα θλιβερά στοιχεία που συνθέτουν αυτό που η ΕΠΟ ονόμασε τελικό.

Η περίφημη έδρα του τελικού

Κάθισα να δω τον τελικό του Βόλου εκεί που αρμόζει ακριβώς σε αυτή την καφενειακή κατάσταση που χαρακτήρισε αυτόν τον πάλαι ποτέ ιστορικό αγώνα. Σε ένα καφενείο.

Ακόμη και στο καφενείο έφριξαν οι θαμώνες με αυτό που έβλεπαν και που είχε προβλεφθεί, αλλά δεν είχε ποτέ γίνει η παραμικρή ενέργεια να μην διεξαχθεί με τον τρόπο που διεξήχθη.

Γιατί όλοι επαναπαύτηκαν κατ’ αρχάς στην περίφημη διάταξη της προκήρυξης που ορίζει ότι όταν στον τελικό είναι ομάδα της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης ο τελικός πρέπει να διεξάγεται στο Πανθεσσαλικό. Γιατί;

Γιατί υπάρχει ακόμα ο λαϊκισμός τον οποίο δεν τόλμησε ποτέ να κοντράρει η Ομοσπονδία ότι δεν πρέπει να νιώθει εκτός έδρας η… Θεσσαλονίκη.

Και γιατί δεν έχει ως τώρα επικρατήσει η κοινή λογική, ότι ο τελικός πρέπει να γίνεται κάθε χρόνο στο ίδιο γήπεδο ανεξαρτήτως του ποιοι είναι οι αντίπαλοι.

Δεν τολμά η Ομοσπονδία, παρ’ ό,τι αυτή η διάταξη υποτίθεται ότι εφαρμόζεται για τελευταία χρονιά και θα αλλάξει η προκήρυξη, να πάει κόντρα στην προκατάληψη των ομάδων της Θεσσαλονίκης με το ΟΑΚΑ, λες κι είμαστε ακόμη στη δεκαετία του ’70 όταν οι Θεσσαλονικείς έβλεπαν το ΠΟΚ και την Αθήνα ως αιτία εμφυλίου.

Επίσης, ποιος είπε ότι μόνο από τη Θεσσαλονίκη μπορούσαν να βάζουν θέμα εντοπιότητας;

Αν γύρναγε δηλαδή ο ΟΦΗ, στην περίπτωση που πέρναγε στον τελικό να πει «δεν ανεβαίνω Αθήνα» θα έπρεπε να γίνεται ο τελικός στη Μύκονο για να μοιράσουν την απόσταση;

Αν έπαιζε ομάδα της Πελοποννήσου θα μοιράζανε την απόσταση στην Κόρινθο;

Στην Αγγλία όταν παίζει ομάδα του Μάντσεστερ στον τελικό του Κυπέλλου – θλιβερή η σύγκριση – η αγγλική Ομοσπονδία πρέπει να προβλέπει ότι δε θα γίνει ο τελικός στο Γουέμπλεϊ αλλά σε γήπεδο της…αγγλικής επαρχίας;

Κι έτσι φτάσαμε στην a priori αποδοχή του Πανθεσσαλικού και στην οριστική απόφαση, λόγω των καμερών, να γίνει ο αγώνας χωρίς θεατές.

Μέχρι που ο σκηνοθέτης της μετάδοσης για να μη μιζεριάζουμε άλλο στο..καφενείο που βλέπαμε τον αγώνα, αναγκαζόταν ο άνθρωπος να κάνει σφιχτά πλάνα με τους χορηγούς ή το εντυπωσιακό πλάνο με τα drone και τα αναμμένα φώτα από ψηλά, μήπως τσιμπήσουμε λίγη αίγλη και σώσει την παρτίδα σαν καλός επαγγελματίας – για να καλύψει την ξεφτίλα των άδειων εξεδρών.

Οι τσαμπουκάδες στη Γαλλίδα διαιτητή

Αποφασίστηκε από την Ομοσπονδία να έλθει και να σφυρίξει στον τελικό του κυπέλλου, η Γαλλίδα Στεφανί Φραπάρ.

Καλώς αποφασίστηκε, κακώς αποφασίστηκε – πιστεύω καλώς και μπράβο στην ΕΠΟ – ήλθε η γυναίκα που έχει δάφνες στην ως τώρα καριέρα της με διαιτησίες σε μεγάλα ματς και συμμετοχή και στο Μουντιάλ του Κατάρ, έχοντας και επόπτες και τέταρτο και VAR άντρες.

Από την αρχή ένιωθες την προκατάληψη σε κάποιους παίκτες εναντίον της και επειδή το στυλ της διαιτησίας της ήταν σχολαστικό, ίσως και εκτός πνεύματος αγώνα κατά την αίσθηση πολλών, άρχισε η μουρμούρα από τους πάγκους.

Κι εξελίχθηκε σε ελληνική οργή στη φάση με τις αποβολές μέσα σε λίγα λεπτά.

Η Φραπάρ επέλεξε να διαιτητεύσει by the book, σχολαστικά στα μαρκαρίσματα. Αυτό επέλεξε – να δείχνει κάρτες εκεί που την καλύπτει ο κανονισμός να δείχνει κάρτες.

Αυτή ήταν η επιλογή της σε ένα σκληρό ματς και δικαίως έφτασε να δείξει κόκκινες.

Σε αυτό το άδειο λοιπόν από θεατές κόσμο – όπου οι Ελληνάρες του καφενείου έλεγαν «ευτυχώς που δεν είχε κόσμο γιατί δεν θα τελείωνε το ματς» γιατί έτσι έχουν μάθει, να μην τελειώνουν τα ματς – η γυναίκα αυτή με ψυχραιμία δέχθηκε στο τέλος επιθέσεις άνανδρες από παίκτες τις οποίες κατέγραψε στο φύλλο αγώνος ως «απόπειρα βιαιοπραγίας» και ξαφνικά, με ελάχιστη αστυνομική δύναμη γύρω της, στο ένα μέτρο, είδε έναν κομψευόμενο με κοστούμι και trendy σκαρπίνι χωρίς κάλτσα, να φτάνει στο ένα μέτρο να την απειλήσει.

Και ποιος ήταν αυτός; Ο ιδιοκτήτης του Άρη Θόδωρος Καρυπίδης.

Ο ιδιοκτήτης της μίας ομάδας από τις δύο του τελικού, έκανε τα 100 μέτρα σε χρόνο ρεκόρ ανενόχλητος από τους διοργανωτές, την Αστυνομία, τους αρμοδίους, για να πάει να πουλήσει τσαμπουκά στη Γαλλίδα λεπτεπίλεπτη διαιτητή, που προς τιμήν της ούτε καν έτρεξε παρά μόνο φρόντισε να προστατευτεί με κινήσεις, κοιτώντας στα μάτια τον άνθρωπο.

Ο τελικός της ξεφτίλας λοιπόν, άφησε αυτή την εικόνα στους τηλεθεατές και στους θαμώνες του καφενείου που έβλεπαν αμήχανοι ακόμη και για τη δική τους κουλτούρα, αυτή την άνανδρη συμπεριφορά.

Χρειάζεται να μιλήσουμε σοβαρά για το ματς;

Πόσες αλήθεια, συγνώμες πρέπει να ζητήσει η ΕΠΟ με μία ανακοίνωση σήμερα κιόλας;

Κάθε λεπτό που περνά χωρίς ανακοίνωση συγνώμης από την ΕΠΟ για αυτόν τον θλιβερό τελικό, είναι δείγμα αναλγησίας απέναντι στην κοινή γνώμη.