The Terim effect

Για να γίνεις σπουδαίος και τρανός προπονητής, θέλει γνώσεις, προσωπικότητα, «άστρο» και ιδέες, που μερικές στιγμές μοιάζουν «παλαβές». Κυρίως όμως, θέλει κότσια.

Από τον Κώστα Βαϊμάκη

Λέμε συχνά ότι κάποιοι άνθρωποι «δεν έχουν τίποτα να αποδείξουν». Ότι είναι τόσο καταξιωμένοι, τόσο πετυχημένοι σε αυτό που κάνουν, με τόσο γεμάτο βιογραφικό, που δεν χρειάζεται να «δίνουν εξετάσεις» πια -ό,τι κι αν κάνουν ή δεν κάνουν, η υστεροφημία τους δεν πρόκειται να μουντζουρωθεί. Εγώ από την άλλη πλευρά, διαφωνώ: όσο ένας επαγγελματίας ασκεί το επάγγελμά του, θα κρίνεται. Και συνήθως όλοι είμαστε τόσο καλοί, όσο η τελευταία μας δουλειά: μπορεί να έχεις μια καριέρα γεμάτη επιτυχίες και δόξα, αλλά ένα «στραπάτσο» πάντα αφήνει τα σημάδια του.

Ήθελε κότσια αυτό που έκανε ο Φατίχ Τερίμ. Να αναλάβει μια ομάδα μεσούσης της σεζόν, με παίκτες που ούτε καν γνώριζε, ούτε φυσικά διάλεξε ή προπόνησε ποτέ. Να καθίσει στο τιμόνι μιας ομάδας που έχει ξεχάσει από πότε έχει να πάρει πρωτάθλημα. Και φυσικά να διαδεχθεί έναν προπονητή αξιόλογο, αγαπητό τόσο στα αποδυτήρια όσο και στην εξέδρα, που ταυτίστηκε με την αναμόρφωση του Παναθηναϊκού τα τελευταία 2,5 χρόνια, την επιστροφή της ομάδας στους τίτλους, τον πρωταθλητισμό, την Ευρώπη. Και σαν μην έφταναν όλα αυτά, είπε το «ναι» στην πιο στριμωγμένη, την πιο απαιτητική και κρίσιμη περίοδο: πριν από ένα σωρό κρίσιμα ντέρμπι για το πρωτάθλημα και το κύπελλο, που θα μπορούσαν πολύ εύκολα να εκτροχιάσουν την ομάδα και να την αφήσουν, από τον Γενάρη, εκτός στόχων.

Ο Τερίμ δεν λογάριασε ούτε τον κίνδυνο, ούτε την υστεροφημία του, ούτε τις αντιδράσεις των οπαδών, ούτε τη βουτιά στα άγνωστα νερά. Ήρθε, τακτοποίησε γρήγορα τις μεταγραφικές κινήσεις, πειραματίστηκε ελεγχόμενα με πρόσωπα και σχήματα, είδε παίκτες εν δράσει, δεν «μάσησε» από τραυματισμούς και απουσίες και έβγαλε το πιο δύσκολο κομμάτι της σεζόν με θετικό πρόσημο: νίκες στα παιχνίδια που «όφειλε» να κερδίσει, πρόκριση στο Κύπελλο επί του Ολυμπιακού, ισοπαλία με ΑΕΚ εκτός, ήττα από τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα και νίκη επί του Ολυμπιακού στη λεωφόρο.

Τι έκανε τελικά ο «Εμπερατόρ»;

Έκανε πολλά και διάφορα για να μπορέσει η ομάδα του να περάσει όλους αυτούς τους σκοπέλους χωρίς ραγίσματα στο σκαρί της: έριξε παίκτες στα βαθιά για να δει αν ξέρουν κολύμπι, ξεζούμισε το ρόστερ του, ανακάτεψε την τράπουλα βάζοντας να παίξουν παίκτες σε θέσεις που δεν είχαν ξαναπαίξει, «ζευγάρωσε» κάποιους στο κέντρο της άμυνας ή στον άξονα περιμένοντας να βρουν χημεία μέσα από το ίδιο το παιχνίδι και όχι από τις προπονήσεις, πόνταρε στην προσωπικότητα και τον εγωισμό τους.

Αυτό όμως που έκανε στην πραγματικότητα, πέρα από τα μπακ που ανεβαίνουν ή τα εξτρέμ που συγκλίνουν ή τα χαφ που πατάνε περισσότερο περιοχή, είναι ότι πέρασε με το «καλημέρα» τον κανόνα της αξιοκρατίας και της δικαιοσύνης στα αποδυτήρια. Παίζεις καλά; Θα ξαναπαίξεις. Ανταποκρίθηκες σε αυτά που σου ζητήθηκαν, παρότι δεν τα είχες «διδαχθεί» το προηγούμενο διάστημα; Θα επιβραβευτείς με μια θέση στην 11άδα και στο επόμενο ματς. Είσαι τακτικά πειθαρχημένος και «νοιάζεσαι» το ίδιο για την ανασταλτική λειτουργία, όσο και για την επιθετική ανάπτυξη; Τότε υπηρετείς το πλάνο και έχεις θέση βασικού. Κι όταν πια έφτασε το ματς με τον Ολυμπιακό και η ανάγκη για νίκη σε ντέρμπι, μετά την ισοπαλία με την ΑΕΚ και την ήττα από τον ΠΑΟΚ είχε γίνει επιτακτική, ο Φατίχ Τερίμ δεν δίστασε να επαναφέρει τον Παναθηναϊκό στις «εργοστασιακές ρυθμίσεις»: όχι Ούγκο και Ακαϊντίν στο κέντρο της άμυνας, αλλά Αράο και Γέντβαϊ, που «γνωρίζονται» καλά και συνθέτουν ένα αξιόπιστο αμυντικό δίδυμο. Ρούμπεν και Τσέριν στο κέντρο -κι ας είχαν παίξει και λίγες πριν στο Περιστέρι, κι ας μην διανύει ο Ισπανός την πρώτη του νιότη- διότι έχουν παίξει ένα κάρο παιχνίδια μαζί. Μπερνάρ στα πλάγια και όχι μπροστά τους, Μπακασέτας να συνδέει το κέντρο με την επίθεση, «κανονικός επιθετικός» μπροστά, ο Γερεμέγεφ, και όχι «ψευτοεννιάρι» τύπου Τζούρισιτς.

Ο Παναθηναϊκός δεν κέρδισε τον Ολυμπιακό με «γιούρια» και ηρωισμούς, αλλά με κανονικό, ορθολογικό ποδόσφαιρο. Όχι με τύχη, αλλά με τακτική. Όχι από στατικές φάσεις αλλά από καταστάσεις που δημιούργησε στοχεύοντας τις αδυναμίες του αντιπάλου και εκτέλεσε λόγω της ποιότητας των παικτών του. Έβγαλε ένα δύσκολο κομμάτι του προγράμματος της κανονικής περιόδου και πλέον περιμένει τη φθορά των ανταγωνιστών του στα μεταξύ τους παιχνίδια, όσο εκείνος θα κοιτάξει να κάνει το χρέος του στα βατά παιχνίδια που έχει μπροστά του, έχοντας πλέον ένα οπλοστάσιο πλήρες και – επιτέλους – υγιές. Κανείς δεν μπορεί να προδικάσει πού θα βρει τον Παναθηναϊκό το φινάλε της χρονιάς, κανείς δεν ξέρει από τώρα αν θα πάρει το πρωτάθλημα ή/και το κύπελλο, αλλά αυτό που ξέρουμε ήδη από τώρα, είναι αυτό που υποψιαζόμασταν από τη μέρα που παρουσιάστηκε ο Φατίχ Τερίμ: ότι ο «Εμπερατόρ», έχει κότσια…