Το μέταλλο του Παναθηναϊκού μύριζε… Τερίμ

10.03.24 | 23:54

Δεν υπήρχε άνθρωπος από το «στρατόπεδο» του Παναθηναϊκού που να μην έβλεπε ως «τελικό» το ντέρμπι στο «Γ. Καραϊσκάκης». Αντί ο στόχος να βαρύνει τα πόδια των παικτών, με σχέδιο Τερίμ, το «τριφύλλι» έκανε αγώνα σεμιναριακού επιπέδου.

Ο προπονητής του Ολυμπιακού, που είναι σοβαρός, είπε μετά το ντέρμπι στις δηλώσεις του στην COSMOTE TV, την άβολη αλήθεια που έβλεπε κάθε μυημένος θεατής του αγώνα, οπαδός της ομάδας του. «Ακόμη κι όταν πετύχαμε το γκολ με τον Ποντένσε, ο αντίπαλος ήταν καλύτερος από εμάς».

Κι αυτό γιατί ο Μεντιλίμπαρ έβλεπε αυτό που ένας θεατής της σκακιέρας του ντέρμπι, «μύριζε» από μακριά από το πρώτο λεπτό του ματς. Η αλληλοκάλυψη, η πειθαρχία και το σχέδιο που εφαρμοζόταν από τους παίκτες του Τερίμ σε κάθε φάση, έκαναν τον Παναθηναϊκό να φαίνεται ότι έχει περισσότερους παίκτες στο γήπεδο. Έχω σκεφθεί από το βράδυ του ματς ότι θα ήθελα να είμαι σε μια γωνιά στα αποδυτήρια των φιλοξενούμενων να ακούσω πώς «φανάτισε» και «ντόπαρε» ψυχολογικά τους παίκτες του Παναθηναϊκού ο Τερίμ.

Είναι φανερό ότι και η τακτική αλλά κυρίως το «μέταλλο» που έβγαλε η ομάδα του στο ντέρμπι έχει επιρροή δική του πάνω σε κάθε έναν παίκτη του ξεχωριστά. Εκτός από τις αλάνθαστες τοποθετήσεις τους, οι παίκτες του Παναθηναϊκού δεν έχασαν ούτε μία μονομαχία, κάτι που απέπνεε έναν μη συμβατό με το προφίλ του συλλόγου τσαμπουκά, ας πούμε λίγο έξω από τον χαρακτήρα της ομάδας. Ο Παναθηναϊκός με υπογραφή Τερίμ κέρδισε κατά κράτος τον Ολυμπιακό του Μεντιλίμπαρ που έτσι κι αλλιώς του είχε δώσει ένα δώρο με τη διάταξη των γηπεδούχων γι’ αυτό το παιχνίδι σε ένα φανερό λάθος τακτικής του Βάσκου. Αλλά, προς Θεού, ας μη μεταθέσουμε ακόμα τη συζήτηση στην τακτική, ας τονίσουμε κάτι λίγο «ντεμοντέ» ίσως για το σύγχρονο ποδόσφαιρο, ότι οι παίκτες του Παναθηναϊκού «έτρωγαν σίδερα». Γι’ αυτό και δεν υπάρχει υστερήσας.

ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ

Δεν μπορεί να βρει κανείς λογική εξήγηση στο ότι ο Ολυμπιακός με τον Μεντιλίμπαρ στον πάγκο πέτυχε «έξι στα έξι» στις πρώτες εβδομάδες του στην Ελλάδα, και σε δύο ματς όχι μόνο έχασε δύο κρίσιμα παιχνίδια με σκορ 2-7 αλλά και δεν είχε την παραμικρή σύνδεση «με τα προηγούμενα». Μοιάζει, θα τολμήσω να πω, ότι δεν υπάρχει «πνευματική σύνδεση» ανάμεσα στον κόουτς και τους παίκτες, γιατί ο κόουτς προφανώς άλλα ζητάει και άλλα γίνονται. Στην αμυντική λειτουργία, το χάος, είτε είναι ο Ορτέγκα (αχίλλειος πτέρνα του Ολυμπιακού σε πολλά) είτε ο Ρέτσος είτε όχι ο Ρέτσος, είτε ο Κάρμο είτε ο Έσε, τα ίδια.

Στην ανάπτυξη στο ντέρμπι; Προς τιμήν του και πάλι, ον κάμερα ο Μεντιλίμπαρ παραδέχθηκε ότι το 4-4-2 απέτυχε και του δημιούργησε προβλήματα στο κέντρο την ώρα που είχε σκεφθεί, απλοϊκά, ίσως, να ενισχύσει την επίθεση. Αλλά, η δυσαρμονία στα «θέλω» του κόουτς με τα πεπραγμένα των παικτών είναι δεδομένη. Δεν μπορείς να ποντάρεις στον Μασούρα και τον Ποντένσε για να «φτιάξουν παιχνίδι» όταν και οι δύο είναι πλάγιοι στην τακτική και δε θα παίξουν ποτέ ως «δεκάρια». Και να κάνουν τι, όταν συγκλίνουν τη στιγμή που ο Τερίμ σ’ αυτόν τον χώρο έχει τους πιο σοβαρούς αμυντικούς μέσους του πρωταθλήματος, τον Τσέριν και τον Πέρεθ. Είναι κάτι σαν «στάση» για τους αντιπάλους.

Ο Φορτούνης μπήκε σχετικά αργά και δεν ήταν δυνατόν με τη μετατροπή σε 4-3-3 να αλλάξει τη ροή του αγώνα απλώς επειδή μπήκε. Λέω, σχεδόν κουραστικά, εδώ και χρόνια, ακόμα και με τον Μαρτίνς στον πάγκο, ότι ο Ολυμπιακός κακώς επενδύει σε αμυντικούς μέσους (βλέπε Καμαρά της πρώτης εποχής, Εμβιλά και λοιπούς παλιότερα) ή πλάγια χαφ (Μασούρα και Ποντένσε τώρα) στη δημιουργία του παιχνιδιού του. Γιατί δεν παραδέχονται επιτέλους οι προπονητές ότι το «κλασσικό δεκάρι» δεν πέθανε ποτέ; Πότε είχε ο Ολυμπιακός αληθινή επιθετική λειτουργία; Επί Τσόρι Ντομίνγκεζ και Ιμπαγάσα. Τι να κάνουμε, τα μεγάλα χαφ κάνουν τις μεγάλες ομάδες. Ίσως να πρέπει να βαφτίσει ο τεχνικός του Ολυμπιακού «δεκάρι» θέλοντας και μη, τον πιο τεχνίτη του, τον Ποντένσε. Κάτι θα κερδίσει.

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΙΩΑΝΝΙΔΗ

Ο οπαδός του Παναθηναϊκού έχει την ευτυχία να βλέπει με τη φανέλα της ομάδας του έναν συγκινητικό αθλητή. Δεν είναι κάτι καινούργιο το να το τονίσουμε ούτε επηρεάζεται η κρίση αυτή από τους αριθμούς – 20 γκολ στη σεζόν από τον Φώτη Ιωαννίδη. Αλλά δίνει και μια απάντηση για το χαμένο έδαφος της ομάδας του Τερίμ όταν δεν τον είχε στην ενδεκάδα. Ο Ιωαννίδης εξελίσσεται σε ηγέτη για την ομάδα του Παναθηναϊκού γιατί αν και επιθετικός είναι και σκόρερ και δημιουργός, γιατί δεν φοβάται κανέναν αντίπαλο, γιατί σπανίζει στο ελληνικό ποδόσφαιρο να βλέπεις έναν «ογκώδη» παίκτη στην επίθεση, να παίζει σαν επιτελικό χαφ.

Γιατί, τέλος, για κάθε οπαδό κάθε ομάδας, όταν ένας παίκτης δίνει το 100% των δυνάμεών του σε κάθε φάση, είναι έμπνευση και για τους υπόλοιπους. Το ελληνικό ποδόσφαιρο ευτυχεί, αυτή τη στιγμή, να βλέπει τον Ιωαννίδη στα γήπεδά του. Έχει διδαχθεί σωστά να βάζει το σώμα του στις μονομαχίες, είναι κυρίαρχος στον χώρο και ορίζει αυτός την κίνηση που θα κάνει στην εκάστοτε φάση, δεν έχει όρια στο τι μπορεί να προκύψει στην καριέρα του και δε νομίζω να υπάρχει πρωτάθλημα υψηλού επιπέδου στο οποίο να μην μπορούσε να προσαρμοστεί. Ο Ιωαννίδης με τις εμφανίσεις του έχει καταφέρει να σκέφτονται οι αντίπαλοι οπαδοί κι ας μη το ομολογούν ή να το ψιθυρίζουν στους διπλανούς τη φράση «αυτόν θα τον ήθελα στην ομάδα μου». Η απόλυτη καθιέρωση – η καθολική αποδοχή.