Το πρωτάθλημα δεν είναι ωραίο μόνο όταν το κατακτάς

20.05.24 | 08:36

H απώλεια του πρωταθλήματος από την ΑΕΚ με έφερε σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Όχι γιατί στεναχωρήθηκα.

Η πτώση της ομάδας στην Γ’ Εθνική έχει καταλάβει δια παντός τις 100 πρώτες θέσεις στις πιο δυσάρεστες αναμνήσεις μου από αυτή.

Αλλά στεναχωρέθηκε ο γιος μου. Ζήσαμε μαζί (και) την τελευταία αγωνιστική.

Εγώ από την μία, απολάμβανα αυτό το σαδιστικό roller coaster όπου το τρόπαιο επί 90 λεπτά ανεβοκατέβαινε την εθνική.

Και δίπλα μου έβλεπα ένα 11χρονο από την μία να πανηγυρίζει το γκολ του Λιούμπισιτς -και του Μορόν- και λίγο αργότερα να δείχνει πως τίποτα δεν μπορεί να τον παρηγορήσει για το υπόλοιπο της ζωής του.

Με το τελικό σφύριγμα, προσπάθησα να τον παρηγορήσω θυμίζοντάς του μερικά από τα καλύτερα highlights της φετινής ΑΕΚ. Κι εκεί που λίγο έφτιαχνε το κλίμα, του είπα -τί το ήθελα κι εγώ!- “Άντε και του χρόνου!”.

-Τι λες ρε μαμά;;;!!! Ήταν η δικαιολογημένη αντίδρασή του, συνοδευόμενη με βλέμμα-μαχαιριά.

Εκείνος κατάλαβε πως εννοούσα να το ξαναπάρει ο ΠΑΟΚ. Ή να το ξαναχάσει η ΑΕΚ.

Εγώ είχα στο μυαλό μου να ξαναζήσουμε τέτοιο πρωτάθλημα. “Μα ήταν ένα πολύ ωραίο πρωτάθλημα!”, προσπάθησα να δικαιολογηθώ. Το νεαρό της ηλικίας του όμως αδυνατεί να καταλάβει πώς ένα χαμένο για την ομάδα του πρωτάθλημα, μπορεί να είναι ΚΑΙ ωραίο. Λογικό.

Ήθελα να του διηγηθώ πως η μαμά, χρόνια στο κουρμπέτι, έχει δει ουκ ολίγα πρωταθλήματα που θα ήθελε πολύ να ξεγράψει από τον σκληρό δίσκο του μυαλού της.

Ουκ ολίγα πρωταθλήματα, αμφιβόλου ποιότητας και αξιοπιστίας.

Ουκ ολίγα πρωταθλήματα που έχουν ζητηθεί από τα διοικητικά του Γκουαντάναμο ως πρακτική ύψιστης τιμωρίας για τους ισοβίτες. Είχε πάει αργά όμως και τον έβαλα για ύπνο. Έχουμε καιρό μεχρι την επόμενη σεζόν να μάθει γιατί η μαμά του είναι οκ όταν χάνουμε.

Ως άνθρωπος, που πλέον τίνω να προτιμώ την ποιότητα από την ποσότητα -σοβαρή ένδειξη γήρατος, αλλά τί να κάνεις, ου γαρ έρχεται μόνον- στο δίλημμα “χίλια τέτοια πρωταθλήματα με άγνωστο τον νικητή ή δέκα κατακτήσεις με διαιτητολαγνία και ανακοινώσεις επί ανακοινώσεων”, θα πω: δεν υπάρχει δίλημμα, φέρτε μου από αυτό που ζήσαμε τη φετινή χρονιά δαγκωτό!

Θα το θυμόμαστε…

Το φετινό πρωτάθλημα θα το θυμόμαστε για δεκαετίες. Όχι γιατί το κατέκτησε ο ΠΑΟΚ.

Γιατί το είχε η ΑΕΚ, μετά το πήρε ο ΠΑΟΚ, μετά ξαναπέρασε στα χέρια της ΑΕΚ και στο τέλος το σήκωσε ο ΠΑΟΚ.

Και αυτά μόνο τις τελευταίες 2 αγωνιστικές. Αν δεν είσαι τέρμα κολλημένος, αφήνεις τον εαυτό σου να ευχαριστηθεί την ομορφιά αυτού και καταλαβαίνεις για τί πράγμα μιλάω.

Επιπλέον, δεν περίμενα να δω σε ποια τροπαιοθήκη θα μπει το βαρύτιμο για να κρίνω τον Ματίας Αλμέιδα και να αποφανθώ για το αν η πορεία της ομάδα ήταν καλή.

Η ΑΕΚ μπήκε σε αυτή την ποδοσφαιρική χρονιά ως νταμπλούχος, που είχε να διαχειριστεί μια σεζόν με διαφορετική προετοιμασία λόγω Ευρώπης, έναν όμιλο στο Europa α λα Champions League, πολλούς τραυματισμούς, απώλειες και μεγάλο ανταγωνισμό.

Ως η ομάδα που τερμάτισε αήττητη στην έδρα της, με τις λιγότερες ήττες συνολικά, συνεχίζοντας να προσφέρει ένα γοητευτικό θέαμα, μένοντας σταθερή στην ποδοσφαιρική της φιλοσοφία -κι ας μην της βγήκε πάντα σε καλό-, δεν θεωρώ ότι είναι να την πετάξεις στον Καιάδα. Τουναντίον.

Αυτό που πρέπει να γίνει από εδώ και στο εξής είναι να δουν οι κιτρινόμαυροι την φετινή χρονιά ως ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα μέσα από το οποίο μόνο καλύτεροι μπορούν να γίνουν του χρόνου.

ΥΓ: Ο ΠΑΟΚ είναι άξιος επαίνων για όλα όσα κατάφερε τη φετινή χρονιά. Τώρα, αν το μεγαλείο του μπορεί να συμβαδίσει με τις μικρότητες ορισμένων εκ των ανθρώπων του, είναι άλλο ζήτημα. Προς το παρόν, συγχαρητήρια και “συγχαρητήρια”.