Bloggers

Το ταλέντο έφερε τη νίκη στο Δουβλίνο

11.09.24 | 00:19

Θα ήθελα να ξεκινήσω με έναν πιο επαγγελματικό τρόπο το σημερινό blog, αλλά θα μου επιτρέψετε, ε;

Τι έκανες πάλι ρε Φώτη;;; Τζόλη από ποιο video game βγήκες;;;

Ευχαριστώ για την κατανόηση, συνεχίζουμε κανονικά.

Αν μάθαμε ένα πράγμα από τα δύο πρώτα παιχνίδια της Εθνικής υπό το καθεστώς Γιοβάνοβιτς, είναι σίγουρα ότι δεν θα έχει στη συνέχεια την πολυτέλεια να πετάει ελαφρά τη καρδία τα πρώτα ημίχρονα. Γιατί στα επόμενα ματς τα πράγματα θα είναι πολύ πιο δύσκολα, αρχής γενομένης με την αναμέτρηση στο Wembley, τον Οκτώβρη.

Όπως περίπου και με την Φιναλνδία, έτσι και με την Ιρλανδία δώσαμε στο πρώτο 45λεπτο στον αντίπαλο την εντύπωση πως δεν πολυπιστεύουμε στις ικανότητες και την κυριαρχία μας. Τους αφήσαμε τον αέρα να κρατήσουν την μπάλα και το δικαίωμα να διεκδικήσουν στο χορτάρι, κάτι που πριν την έναρξη του αγώνα θεωρούσαμε δικό μας: τον τίτλο του φαβορί.

Οι παίκτες της γαλανόλευκης φάνηκαν στο πρώτο μέρος της αναμέτρησης να «ξαφνιάζονται» -μαζί τους κι εμείς- με την πίεση που ασκούσαν οι Ιρλανδοί από το εναρκτήριο σφύριγμα. Οι γηπεδούχοι, παρότι δεν θα απαιτούσαν ποτέ να αποκαλούνται οι τοπ αρτίστες της μπάλας, κατάφεραν να είναι κυρίαρχοι, να έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό κατοχής, να πατούν για περισσότερη ώρα το χορτάρι στην μεριά που αμυνόταν η εθνική μας και εν τέλει να είναι εκείνοι που απείλησαν ουσιαστικά την εστία του Βλαχοδήμου. Την ίδια ώρα που εμείς επισκεφθήκαμε την αντίπαλη περιοχή με μεγάλη… διακριτικότητα σαν να μην θέλαμε να ενοχλήσουμε.

Και η Eθνική μας ομάδα πήγε στα αποδυτήρια, αφήνοντας σε όλους μας την ίδια απορία: μα γιατί δεν παίζουμε όπως ξέρουμε; Γιατί τους αφήνουμε να μας πιέζουν και κυρίως γιατί δεν κρατάμε εμείς την μπάλα και τον ρυθμό του παιχνιδιού; Ίσως το ίδιο να τους ρώτησε και ο Ιβάν Γιοβάνιτς στην ανάπαυλα και μπήκαν στην επανάληψη να μας απαντήσουν σε ό,τι ερώτημα είχε δημιουργηθεί.

Το ποίημα του Ιωαννίδη -ναι, οκ κάποιοι πεζοί θα το χαρακτήριζαν γκολ, αυτοί δεν ξέρουν από τέχνη- έδωσε την πνοή που χρειαζόταν η ομάδα και το οξυγόνο που είχαν ανάγκη τα πνευμόνια των Ελλήνων παικτών. Διότι οι Ιρλανδοί δεν άλλαξαν ουσιαστικά το παιχνίδι τους, αλλά όταν έχεις πάρει προβάδισμα στο σκορ, μπορείς να διαχειριστείς με περισσότερη ψυχραιμία τις δυσκολίες αλλά και να δημιουργείς παιχνίδι με πολλές πάσες και υπομονή. Και φυσικά με τις αδιανόητες ικανότητες των μονάδων, όπως του Τζόλη που «έγραψε» ένα από τα πιο όμορφα γκολ της καριέρας του και επισφράγισε τη νίκη λίγο πριν το τέλος.

Και έτσι ήρθε το ιδανικό 2 στα 2 σε αυτό το ξεκίνημα του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος και μαζί με αυτό μια συγκρατημένη αισιοοδοξία ότι μπαίνει σε μια νέα εποχή που θα του φέρει τη συμμετοχή στην πολυπόθητη μεγάλη διοργάνωση.

Οι βάσεις έχουν μπει, τα υλικά είναι καλά, ο αρχιτέκτονας γνώστης και έμπειρος. Σίγουρα ο χρόνος μόνο υπέρ τους μπορεί να λειτουργήσει ώστε ο κόουτς να καταφέρει να περάσει τις σκέψεις και την ποδοσφαιρική του νοοτροπία.

ΥΓ: Πείτε μου πάλι πως αυτή η γενιά πάσχει από ταλέντο και μεγάλους παίκτες να δω κάτι…

ΥΓ2: Άσχετο αλλά και σχετικό: Κάθε φορά που παρακολουθώ την Eθνική ομάδα των ανδρών θα σκέφτομαι πόσο μου λείπει να βλέπω Έλληνες στο εγχώριο πρωτάθλημα. Ο ένας, άντε δύο, στην καλύτερη, ποδοσφαιριστές σε κάθε ομάδα, είναι τουλάχιστον ντροπή και θέμα για έντονο προβληματισμό.