Bloggers

Τρεις σερί ήττες είναι πολλές για τον Παναθηναϊκό

14.02.25 | 17:10

Το σερί των 18 αήττητων αγώνων διακόπηκε απότομα στη ρεβάνς του κυπέλλου με τον Ολυμπιακό. Κι επειδή αυτό δεν ήρθε με κανέναν «καταστροφικό τρόπο» ή με καμιά ήττα με κάτω τα χέρια στο «Καραϊσκάκης», αλλά με το γκολ του Μουζακίτη στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων, αντιμετωπίστηκε με ψυχραιμία – το κύπελλο δεν ήταν ο νούμερο 1 στόχος της χρονιάς και δεν πλήγωσε κανέναν ο αποκλεισμός, πέρα από την καζούρα και τις γρατζουνιές στο πρεστίζ, που πάντα φέρνει μια ήττα από τον «αιώνιο αντίπαλο». Λίγες μέρες μετά, ήρθε η ήττα στο «Βικελίδης» από τον Άρη – και αυτό «πόνεσε»: όχι μόνο διότι ο Παναθηναϊκός δεν εκμεταλλεύτηκε την απώλεια του Ολυμπιακού κόντρα στον Αστέρα, ώστε να μειώσει τη διαφορά από την κορυφή στους 2 βαθμούς, αλλά κυρίως λόγω της εικόνας του δεύτερου ημιχρόνου, της μιας όλης και όλης ευκαιρίας που έκαναν οι «πράσινοι» στην επανάληψη και στην εικόνα ανημπόριας που έδειξαν. Ευτυχώς, η ευκολία με την οποία δόθηκε το πέναλτι στον Μορόν, η κούραση και οι απουσίες, δεν «εργαλειοποιήθηκαν» ως δικαιολογίες ή άλλοθι για την ήττα. Δυστυχώς, οι «πράσινοι» δεν διδάχθηκαν τίποτα από τη δεύτερη σερί ήττα και υπέστησαν και τρίτη σερί ήττα, αυτή τη φορά στην Ευρώπη, που βάζει πλέον τη χρονιά σε κίνδυνο και βάζει μεγάλα ερωτηματικά.

Τι γίνεται από εδώ και πέρα;

Αν κάποιος ψάξει για ελαφρυντικά στην ευρωπαϊκή ήττα, μπορεί να βρει πολλά και διάφορα: το τσουχτερό κρύο, στο οποίο δεν είναι συνηθισμένοι οι «πράσινοι» και το οποίο μπορεί να προκάλεσε και τους τραυματισμούς των Μπακασέτα – Πάλμερ Μπράουν. Τον πλαστικό χλοοτάπητα. Τις απουσίες που υπήρχαν πριν το παιχνίδι και αυτές που προέκυψαν κατά τη διάρκειά του. Τις χαμένες ευκαιρίες που προηγήθηκαν του γκολ των Ισλανδών. Τον διαιτητή, που έκλεισε τα μάτια σε μια φάση που ο Παναθηναϊκός ζητάει πέναλτι. Πολλά μπορεί να πει κανείς – αλλά εγώ προσωπικά δεν θα ήθελα να το κάνω. Διότι ακόμα και με τις απουσίες, το κρύο, τη διαιτησία ή το πλαστικό χορτάρι, η διαφορά ανάμεσα στους παίκτες του Παναθηναϊκού και αυτούς της Βίκινγκγκουρ, παραμένει χαώδης. Η ποδοσφαιρική τους αξία, η χρηματιστηριακή τους αξία, οι παραστάσεις τους, οι διεθνείς τους συμμετοχές, τα πάντα.

Άρα όσα πράγματα και να σου στραβώσουν, οφείλεις να βγάλεις αντίδραση και να ξεπεράσεις τις δυσκολίες. Αντίθετα οι παίκτες του Παναθηναϊκού, όπως συνέβη και με τον Άρη, ξόδεψαν ένα ολόκληρο δεύτερο ημίχρονο με φλύαρη κατοχή μπάλας και ελάχιστες ευκαιρίες – όχι μια όπως έκαναν στο «Βικελίδης», αλλά ελάχιστες. Και είναι η τρίτη φορά τις τελευταίες μέρες όπου βρίσκονται πίσω στο σκορ με 2 γκολ και αυτό είναι ένα πολύ ανησυχητικό καμπανάκι: έγινε με τον ΟΦΗ, με τον Άρη, με τη Βίκινγκγκουρ. Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να το «γυρίσει» μόνο με τον ΟΦΗ, σε ένα ματς εντός έδρας, όπου είχε διαθέσιμους σχεδόν όλους τους παίκτες του, αρκετοί από τους οποίους είναι πλέον στα «πιτς».

Τα μεγάλα «πρέπει» και το μηδενικό περιθώριο για απώλειες

Το κύπελλο το «αποχαιρέτισε» ο Παναθηναϊκός, αλλά σε πρωτάθλημα και Ευρώπη είναι ακόμα μέσα – για πόσο, θα φανεί. Έχασε σημαντικό έδαφος στην κούρσα του πρωταθλήματος με την ήττα από τον Άρη, αλλά αν κάνει το 4 στα 4 στο φινάλε της κανονικής περιόδου, μπορεί να μπει κοντά στην κορυφή στα play-offs, όπου 6 αγώνες είναι και όλα γίνονται. Και στην Ευρώπη, το γκολ του Ιωαννίδη στο 91, κάνει την πρόκριση στη ρεβάνς της ερχόμενης Πέμπτης έναν στόχο εφικτό και όχι ένα βουνό που θα έπρεπε να ανέβει, αν έμενε το 2-0 ή γινόταν το 3-1 στο τέλος των καθυστερήσεων, εκεί όπου ο Λοντίγκιν τον κράτησε όρθιο.

Μόνο που το θέμα πλέον για τον Παναθηναϊκό δεν είναι ψυχολογικό, ντεφορμάρισμα, «κακό φεγγάρι» ή οτιδήποτε παρόμοιο – είναι πρωτίστως ότι έχουν λιγοστέψει επικίνδυνα οι διαθέσιμοι παίκτες για τον Βιτόρια. Ήταν έξω ο Ντραγκόφσκι, ο Βαγιαννίδης, ο Γέντβαϊ, ο Αράο, ο Ουναϊ, ο Πελίστρι. Είναι έξω πλέον ο Μπακασέτας και ο Πάλμερ Μπράουν. Είναι «δακτυλοδεικτούμενοι» ο Σένκεφελντ και ο Ζέκα. Παίζει σχεδόν ασταμάτητα ο Μλαντένοβιτς και ο Ιωαννίδης από τη στιγμή που αποθεραπεύτηκε. Όχι πολύ καλά μαντάτα για μια ομάδα που μπαίνει στην πιο κρίσιμη καμπή της χρονιάς, με σχεδόν μια 11άδα τραυματίες ή ανέτοιμους, με συνεχόμενο αναγκαστικό rotation, με παίκτες κουρασμένους ή/και ντεφορμέ και τον κίνδυνο να χάσει τα πάντα και να τελειώσει η χρονιά του, στο πρώτο στραβοπάτημα. Διότι – κακά τα ψέματα – η παραμικρή απώλεια στο πρωτάθλημα ή/και ο αποκλεισμός από τους Ισλανδούς στη ρεβάνς, θα είναι το πρόωρο τέλος στη χρονιά του. Και κάπως έτσι ο Παναθηναϊκός έφτασε από τα μέσα Φλεβάρη στο σημείο, όπου πρέπει να τα κάνει όλα τέλεια από δω και πέρα, όπου δεν έχει το δικαίωμα να κάνει το παραμικρό λάθος, για να μην πετάξει ακόμα μια χρονιά στα σκουπίδια.