Bloggers

Τζουντ Μπέλιγχαμ: Αυτός ο μικρός, ο μεγάλος, ο μέγας

01.07.24 | 12:35

Λίγο πριν την έναρξη του Euro, γνωστή εταιρεία αθλητικής ένδυσης, έβγαλε μια διαφήμιση που κατάφερε να συμπυκνώσει μέσα σε δυο λεπτά όλα τα ποδοσφαιρικά συναισθήματα των Άγγλων: την προσμονή, σε κάθε μεγάλη διοργάνωση, ότι «it’s coming home». Τα πανηγύρια μετά από κάθε νίκη. Τον ενθουσιασμό. Και τελικά την αποτυχία. Το στραπάτσο. Με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. Ένα roller – coaster συναισθημάτων που καταλήγει πάντα στην κατάθλιψη. Μόνο που μέσα απ’ όλη αυτή τη μαυρίλα, στο σποτ ξεπρόβαλε το πρόσωπο του Τζουντ Μπέλιγχαμ. Από τότε που ήταν μικρούλης (δηλαδή πέρυσι – πρόπερσι…) μέχρι τώρα.

Ο Μπέλιγχαμ, συμβολίζει την ελπίδα – στο σποτ αλλά και στην πραγματικότητα. Βαρύ φορτίο για ένα παιδί 21 ετών, που δεν το ζήτησε, δεν το διεκδίκησε, δεν βγήκε μπροστά με πωρωτικές δηλώσεις και «αυτοκρατορικά» λόγια, αλλά το αποδέχθηκε. Μοιάζει άδικο ένα «παιδί» να φορτώνεται στις πλάτες του τις προσδοκίες ενός τόσο απαιτητικού έθνους, αλλά σε αυτόν έλαχε ο κλήρος. Μοιάζει παράταιρο, σε μια Εθνική ομάδα γεμάτη παίκτες μεγαλύτερους, πιο έμπειρους, με πιο βαθύ αποτύπωμα στο ποδοσφαιρικό μονοπάτι να περιμένουν από αυτόν να κάνει κάτι παραπάνω, αλλά το κέρδισε αυτό το προνόμιο/ φορτίο. Το κέρδισε όταν πήγε στη Ρεάλ Μαδρίτης και πήρε κοτζάμ «Βασίλισσα» από το χεράκι, από το πρώτο του ματς και έγινε ο Μικρός της Πρίγκηπας.

Τζουντ, αλήθεια τώρα;

Στην πρεμιέρα της Αγγλία στο Euro, ήταν μια δική του κεφαλιά που έδωσε τη νίκη. Μέσα στη γενική μετριότητα της Εθνικής του, στα «κολλήματα» του Σάουθγκεϊτ, στην έλλειψη φαντασίας, στην δημιουργική «δυσκοιλιότητα», σε ένα «τι κάνουμε τώρα;» που αποτυπώνεται στα πρόσωπα των Άγγλων, ο Μπέλιγχαμ δεν κατάφερε να ξεχωρίσει. Δεν έχει μπορέσει να κάνει τη διαφορά. Αν ήμασταν στο 1986 ή στο 1990, μπορεί να τα κατάφερνε – τότε ήταν ακόμα οι εποχές όπου ένας σπουδαίος παίκτης, πλαισιωμένους από τους κατάλληλους σωματοφύλακες, μπορούσε να κερδίσει παιχνίδια – ακόμα και ένα τουρνουά. Εκείνο το ποδόσφαιρο όμως, έχει «πεθάνει» – μαζί με τα «δεκάρια», τους «αρτίστες που δεν μαρκάρουν» και άλλα πράγματα που κάποτε ομόρφαιναν τα βράδια μας.

Η Αγγλία, κόντρα στη Σλοβακία, αντίκρισε τον αποκλεισμό κατάματα. Βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού, με το ένα πόδι στο γκρεμό και το άλλο πόδι να γλιστράει προς τα εκεί. Όλοι οι αγγλικοί εφιάλτες επέστρεψαν, όταν ακυρώθηκε το γκολ του Κέιν, όταν το σουτ του Ράις βρήκε στο δοκάρι. Όλα έδειχναν ακόμα μια «αγγλική τραγωδία». Μέχρι το 95’ λεπτό. Μέχρι η μπάλα να φτάσει στον Τζουντ Μπέλιγχαμ. Μέχρι εκείνος να σκεφτεί – ή μάλλον να μην σκεφτεί καν – να κάνει αυτό που έκανε: ένα γυριστό, στο 95^ο λεπτό, με την ομάδα του σχεδόν εκτός τουρνουά. Ένα ποίημα. Μια ζωγραφιά. Ένα έργο τέχνης που θα μνημονεύεται για χρόνια, ό,τι κι αν κάνει ή δεν κάνει η Αγγλία στη συνέχεια. Αυτό το Euro, ανεξάρτητα από το ποιος θα το κατακτήσει, θα έχει τη σφραγίδα του Τζουντ. Όπως την έχει και το φετινό Champions League και το πρωτάθλημα Ισπανίας που κατέκτησε η Ρεάλ Μαδρίτης, που είχε την προνοητικότητα να δώσει ένα τσουβάλι λεφτά για να την αποκτήσει πριν έναν χρόνο.

Αγγλία, πού το πας;

Η προφανής απάντηση, είναι «πουθενά». Ομάδα που ψάχνεις να βρεις πού έχει τη δύναμή της και όσο κι αν ψάχνεις, δεν την εντοπίζεις. Η επίθεσή της, δεν είναι: ο Χάρι Κέιν παλεύει ανάμεσα στα αντίπαλα στόπερ και δείχνει μόνος και έρημος – Φόντεν και Σάκα δεν πατάνε περιοχή, δεν απειλούν ιδιαίτερα, δεν τους νιώθουν οι αντίπαλες άμυνες. Τα χαφ της; Χωρίς φαντασία, χωρίς προωθήσεις, χωρίς να δείχνουν ότι έχουν την προσωπικότητα να πάρουν τη μπάλα και να κάνουν κάτι καλό, κάτι «διαφορετικό», κάτι που δεν περιμένει ο αντίπαλος – πλην του Μπέλιγχαμ. Η άμυνά της; Όχι κακή, αλλά ούτε κάτι το ιδιαίτερο: η Αγγλία δεν μπορεί να ποντάρει στο «μηδέν πίσω» και να χτίσει το παιχνίδι της πάνω στη βεβαιότητα ότι κάποια στιγμή θα βρει έστω ένα γκολ μπροστά.

Αλλά οι απαντήσεις στο ποδόσφαιρο, δεν είναι πάντα τόσο προφανείς. Αν μιλούσαμε για πρωτάθλημα, τότε η Αγγλία δεν θα το κατακτούσε, ακόμα κι αν όλοι οι άλλοι αποχωρούσαν και έμενε μόνη της. Αλλά εδώ μιλάμε για ένα τουρνουά συγκεκριμένων αγώνων, με την Αγγλία να έχει φτάσει – με τον τρόπο που έχει φτάσει – ως τους «8». Με την Ελβετία να είναι ο επόμενος αντίπαλός της, που είναι μια ομάδα αξιόλογη, μαχητική, πεισματάρα αλλά δεν είναι και κανένα ανήμερο θεριό. Με ανεβασμένη ψυχολογία, λόγω του τρόπου που ισοφάρισε και τελικά απέκλεισε τους Σλοβάκους. Με τον Μπέλιγχαμ πρωταγωνιστή και τον Χάρι Κέιν να πετυχαίνει το νικητήριο γκολ. Στη ζωή αυτή, όλα γίνονται – αν έχετε απορίες επ’ αυτού, ρωτήστε τους Αγγλάρες…