Μπράβο ρε μάγκες! (από έναν Παναθηναϊκό)

10.05.24 | 14:40

Οι μισοί μου φίλοι και μερικοί από τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους, είναι Ολυμπιακοί. Κι όλο αυτό που ζουν τον τελευταίο καιρό, η χαρά, η λάμψη στα πρόσωπά τους, τα γέλια, τα δάκρυα, η προσμονή για τον επόμενο αγώνα, η λαχτάρα για να πάνε στο γήπεδο, είναι πράγματα που τα ζεις μαζί τους, ακόμα κι αν υποστηρίζεις μια άλλη ομάδα.

Διότι αν αγαπάς κάποιον, δεν γίνεται να μην χαίρεσαι έστω και λίγο με τη χαρά του – δεν θα βγεις να πανηγυρίσεις μαζί του στο Πασαλιμάνι, αλλά θα τον πάρεις μια αγκαλιά, θα του πεις ένα «μπράβο», θα συζητήσεις (όταν πέσουν οι παλμοί) για το πόσο μεγάλο είναι αυτό που έκανε ο Ολυμπιακός.

Από την άλλη, είναι πολύ απλοϊκό και πολύ «φτηνό» να προσπαθεί κάποιος να μειώσει ή να απαξιώσει την επιτυχία του Ολυμπιακού. «Σιγά την Άστον Βίλα» και «ποιο Conference» και «ήσασταν τυχεροί» και άλλα παρόμοια που ακούστηκαν και γράφτηκαν. Αναμενόμενα φυσικά, δεν συμβαίνουν μόνο στη χώρα που ζούμε αλλά παντού, ωραίο είναι το πείραγμα και ο χαβαλές αλλά ο φθόνος και η εμπάθεια είναι άλλα πράγματα, πολύ πιο σοβαρά.

Κι όποιος θέλει να ζει μέσα στην τοξικότητα, να δαγκώνει τη γλώσσα του και να χύνεται δηλητήριο, είναι δικαίωμά του – όπως δικαίωμα του καθενός είναι να αναγνωρίζει και να παραδέχεται αυτή τη σπουδαία διαδρομή που έχει κάνει ο Ολυμπιακός.

Ο Μεντιλίμπαρ κερδίζει, διότι δεν είχε τίποτα να χάσει

Όταν ήρθε ο Μεντιλίμπαρ στον Ολυμπιακό, ήταν ακόμα ένας κρίκος στην ατέλειωτη αλυσίδα των προπονητών που έχουν περάσει από τον Πειραιά τα τελευταία χρόνια. Προπονητές που ήρθαν φορώντας τον μανδύα του «Μεσσία» ή του αναμορφωτή ή του «επόμενου Βαλβέρδε» και τελικά έφευγαν νύχτα, με κράξιμο, μουρμούρα και προβληματισμό για τον επόμενο (αναλώσιμο) προπονητή.

Ο Μεντιλίμπαρ ήρθε πριν από λίγους μήνες, σε μια περίοδο όπου ο Ολυμπιακός έμοιαζε εκτός όλων των στόχων. Ήρθε και βρήκε μια ομάδα «αλλωνών» και όχι απλά «αλλουνού», όπου άλλοι είχαν κάνει τις καλοκαιρινές μεταγραφές και την προετοιμασία, άλλος είχε κάνει τις χειμερινές διορθωτικές κινήσεις και η ομάδα είχε τόσους πολλούς παίκτες, που ουσιαστικά άλλοι είχαν δικαίωμα να παίξουν στην Ευρώπη και άλλοι ήταν διαθέσιμοι μόνο για τις εγχώριες διοργανώσεις. Ήρθε όμως παράλληλα με μια ευρωπαϊκή κούπα στις αποσκευές του, αυτή που κατέκτησε πέρυσι με τη Σεβίλλη, ήρθε με ένα καλό βιογραφικό και με πολύ ξεκάθαρα πράγματα μέσα στο μυαλό του.

Ο Βάσκος κόουτς έπρεπε μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, να κάνει ταυτόχρονα μερικά πολύ δύσκολα και απαιτητικά πράγματα: να βάλει μια πρώτη, δική του, προπονητική σφραγίδα. Να αξιολογήσει το ρόστερ του. Να μπορέσει να πάρει ό,τι καλύτερο που μπορούσε από όλους του τους παίκτες. Και να τους περάσει μια εντελώς διαφορετική ψυχολογία, αποτινάζοντας την απογοήτευση και διώχνοντας κάθε σύννεφο αγωνιστικής διάλυσης από του Ρέντη.

Στην πραγματικότητα ο Μεντιλίμπαρ, σε αυτό το χρονικό διάστημα, δεν είχε τίποτα να χάσει: αν ο Ολυμπιακός δεν προχωρούσε στην Ευρώπη και έμενε πίσω στο πρωτάθλημα, κανείς δεν θα τον «χρέωνε». Από την άλλη, ακόμα κι αν αυτά συνέβαιναν, αν κατάφερνε να πείσει με τη δουλειά του ότι έχει ένα πλάνο που θα μπορούσε να αποφέρει καρπούς, αν εμφάνιζε μια αγωνιστική βελτίωση τέτοια που να άφηνε περιθώρια αγωνιστικής ανάτασης από την επόμενη χρονιά, θα μπορούσε να πάρει το «χρίσμα» για να χτίσει τον «δικό του Ολυμπιακό» το καλοκαίρι, κάνοντας τις δικές του επιλογές σχετικά με το ποιοι θα έπρεπε να φύγουν και ποιους θα προσπαθούσε να φέρει.

Ένας δρόμος γεμάτος δυσκολίες και θριάμβους

Η ευρωπαϊκή «τρελή» πορεία του Ολυμπιακού, ήταν γεμάτη λακκούβες – θα μπορούσε να έχει αποκλειστεί «εντελώς φυσιολογικά» σε κάθε βήμα της διαδρομής. Όπως όταν έχασε 1-4 από τη Μακάμπι εντός έδρας – ένας «άλλος Ολυμπιακός» στη ρεβάνς, θα έφερνε μια «τιμητική ισοπαλία» και θα ήταν και ευχαριστημένος. Ο Ολυμπιακός του Μεντιλίμπαρ όμως, πήγε κι έριξε 6 γκολ εκτός έδρας.

Θα μπορούσε να έχει λυγίσει όταν δέχτηκε από τη Φενέρ το γκολ νωρίς, μέσα στην Τουρκία, που έφερε τη σειρά σε ισορροπία. Εκείνος όμως κράτησε 120 λεπτά και ο Τζολάκης υπέγραψε την πρόκριση στα πέναλτι. Θα μπορούσε να έχει κατηφορίσει το γήπεδο στην Αγγλία, όταν η Άστον Βίλα προσπαθούσε να πάρει κεφάλι και να γυρίσει το ματς. Ο Ολυμπιακός του Μεντιλίμπαρ όμως πήγε κι έβαλε 4 γκολ, διότι δεν πήγε για να «κλέψει» ή να αμυνθεί μαζικά ή να γυρίσει χαρούμενος με μια ισοπαλία – πήγε για να παίξει το παιχνίδι του και εντέλει κατάφερε να θριαμβεύσει.

Ο τελικός κόντρα στη Φιορεντίνα, στην «OPAP Arena», είναι η «τελευταία πίστα» μιας απίστευτης πορείας, σε ένα ακόμα ματς όπου ο Ολυμπιακός είναι το αουτσάιντερ. Μαθημένος είναι όμως να είναι το αουτσάιντερ και όσοι τον υποτίμησαν ή τον «μέτρησαν» λάθος μέσα στη χρονιά, θα δουν τον τελικό από το σπίτι τους. Μακάρι και οι Ιταλοί να νιώθουν «γκράντε φαβορί» και να πιστεύουν ότι έχουν ήδη κατακτήσει την κούπα.