Η μεγαλοσύνη του Γκάλη – Η μικροπρέπεια του Μονεμβασιώτη

24.07.24 | 12:00

Ο Νίκος Γκάλης είναι ο μεγαλύτερος όλων. Τελεία. Ακόμη και αν κάποιοι διαφωνούν και φυσικά στη Δημοκρατία, όλοι λένε ελεύθερα την άποψη τους, μπορούν να το κάνουν με αθλητικά και ρεαλιστικά επιχειρήματα. Για άλλους είναι ο Γιάννης, για κάποιους ο Σπανούλης, ο Διαμαντίδης, ο Γιαννάκης.

Όμως για κανέναν δεν (πρέπει να) είναι μεγαλύτερος του Γκάλη κάποιος, επειδή γεννήθηκε στην Ελλάδα και ο Νικ όχι. Αστειότητες.

Ο Μονεμβασιώτης σε ένα κρεσέντο λαϊκισμού, γιατί πίστευε πως θα ικανοποιούσε τα αυτιά των Ηρακλειδέων, χαρακτήρισε τον Διαμαντίδη τον μεγαλύτερο αθλητή μπάσκετ της χώρας και όχι τον Γκάλη, γιατί ο πρώτος που έκανε τα πρώτα του μεγάλα βήματα στον Ηρακλή, έχει γεννηθεί στην Ελλάδα.

Πέραν της αστοχίας και της ασέβειας, το βασικό ζητούμενο εδώ είναι άλλο. Τι πρεσβεύει ο νέος ιδιοκτήτης μία τόσο ιστορικής και λαοφιλούς ομάδας; Το νέο, το φρέσκο, το σύγχρονο ή το παλιό, το λαϊκίστικο, το εριστικό;

Οκ, θα πει κάποιος πως «έπρεπε να πει και μία ανοησία πάνω στην μεγάλη χαρά με τον κόσμο που τον περίμενε ως Μεσσία, να γίνει αρεστός». Ας έλεγε ότι ο Ηρακλής θα κατακτήσει το πρωτάθλημα επί των ημερών του. Της Πρώτης Κατηγορίας εννοώ. Ας έλεγε ότι ο Ίνγκραμ είναι ο μεγαλύτερος ξένος στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να (νομίζει πως) προσβάλει το Ιερό Τέρας του ελληνικού μπάσκετ. Αν και νομίζω πως το αντίθετο πέτυχε από αυτό που είχε στο μυαλό του.

Είναι πολύ θετική και ελπιδοφόρα εξέλιξη για τον Ηρακλή η αλλαγή σελίδας στο ιδιοκτησιακό καθεστώς. Ο Μονεμβασιώτης θα κριθεί από τις πράξεις του, έχουν όμως μεγάλη σημασία και τα λόγια του. Και καλό θα είναι να ενώσει τους απαιτητικούς φίλους του Ηρακλή με τα αγωνιστικά επιτεύγματα και όχι να διχάσει τους οπαδούς των ομάδων της Θεσσαλονίκης, αν αυτό ήθελε να πετύχει. Εκτός αν πέταξε μία κουταμάρα χωρίς καν να το σκεφτεί. Ε, εντάξει το καλοκαίρι λέμε και καμία ανοησία να περάσει η ώρα.