Ο πρόεδρος φεύγει, αλλά αφήνει πολλά

10.06.24 | 19:36

Ακόμα και κάποιοι φίλοι της ΑΕΚ που δεν ήταν οι μεγαλύτεροι φαν του Δημήτρη Μελισσανίδη, είμαι σχεδόν σίγουρη πως στο άκουσμα της σημερινής είδησης / αποχώρησής του από την ομάδα, λίγο θα πάγωσαν. Και τώρα τι;

Φυσικά, η διάδοχη κατάσταση ήρθε αμέσως, δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσει ο Μελισσανίδης την παραμικρή λεπτομέρεια να εκκρεμεί. Όπως έκανε από την αρχή άλλωστε.

Όταν παρέλαβε μια ΑΕΚ αγνώριστη, θαμπή, μακριά από τις χρυσές στιγμές της. Χωρίς σπίτι. «Την πήρε τσάμπα» έλεγαν οι καλοθελητες. Εκείνος όμως ξέρει ότι την πήρε την στιγμή που ακόμα και τσάμπα, δεν την ήθελε κανένας.

Την ανέβασε ψυχολογικά, αγωνιστικά, ποδοσφαιρικά. Η ΑΕΚ απέκτησε ξανά το εκτόπισμα που αρμόζει στο όνομα και την ιστορία της.

Από τους Θρακομακεδονες – που μόνο κατ’ ευφημισμό το λέγαμε προπονητικό κέντρο – η ΑΕΚ, μεταφέρθηκε στα Σπάτα, σε εγκαταστάσεις – όνειρο για κάθε παίκτη και προπονητή.

Και φυσικά, από τα Λιόσια και το ψυχρό ΟΑΚΑ, η Ένωση απέκτησε αυτό που μερικοί πίστευαν ότι δεν θα προλάβουν να ζήσουν: ξανά το σπίτι της. Ο κόσμος πήγε – αλλά και- επέστρεψε στη Νέα Φιλαδέλφεια. Φίλοι της ομάδας που δεν είχαν «προλάβει» το «Νίκος Γκούμας» είδαν την αγαπημένη τους ομάδα να μπαίνει σε ένα ευρωπαϊκό, ποδοσφαιρικό στολίδι. Το βράδυ των εγκαινίων, δεν υπήρχε στον πλανήτη άνθρωπος που να περνάει σε ευτυχία τον Δημήτρη Μελισσανίδη. Κανείς και τίποτα δεν θα μπορούσε ποτέ να του στερήσει αυτή τη στιγμή. Αυτή την παρακαταθήκη.

Το παρόν κείμενο δεν σκοπεύει να γίνει ένα αγιογράφημα στον Δημήτρη Μελισσανίδη. Ο – εδώ και και λίγες ώρες – πρώην πρόεδρος της κιτρινόμαυρης ομάδας δεν ήταν τέλειος και δεν τα έκανε όλα τέλεια. Όμως τα λάθη του – τα γνώριζε και-ήταν πολύ λιγότερα από τα σωστά στην τελική ζυγαριά.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη αυτού, από την περσινή πορεία της ΑΕΚ.

Και ήρθε η ώρα να αποχωρήσει. Ξέρουμε όμως όλοι πως δεν μπορεί να πάει και πολύ μακριά.