Τα διδάγματα μίας αξέχαστης βραδιάς

16.03.24 | 14:04

Την Πέμπτη το βράδυ έγιναν μαγικά πράγματα. Λες και μπήκαμε σε περιβάλλον εικονικής πραγματικότητας. Όσοι έβλεπαν, άκουγαν, μάθαιναν τι γινόταν σε Τούμπα και Σερβία, είχαν μία εναλλαγή συναισθημάτων, ειδικά αν δεν ανήκαν όλοι στις τάξεις των φιλάθλων του ΠΑΟΚ και του Ολυμπιακού. Οι «αντίπαλοι» πραγματικά δεν ξέρω τι ένιωθαν. Άλλοι θα ζήλευαν, άλλοι θα χαίρονταν, άλλοι θα έμεναν με το στόμα ανοικτό, άλλοι θα έβριζαν. Ο καθένας με τον χαρακτήρα και τις καταβολές του. Πόσο να χαρεί ο Αρειανός με τη μεγαλειώδη επιτυχία του ΠΑΟΚ; Ελάχιστα έως καθόλου. Πόσο να πανηγυρίσει ο Παναθηναϊκός με την εξάρα του Ολυμπιακού; Ε, όχι πολύ.

Ποιο είναι όμως το βασικό μήνυμα των προκρίσεων των δύο ελληνικών ομάδων στους «8» του Conference League; Ότι όλη η φίλαθλη και μη Ελλάδα, ασχολήθηκε με το τι έγινε σε δύο γήπεδα. Κάποιοι εκστασιάστηκαν, κάποιοι έβρισαν, άλλοι έκλαιγαν, πιθανώς αρκετοί ζήλεψαν και τα είχαν με τη δική τους ομάδα, που δεν έφτασε φέτος τόσο μακριά στην Ευρώπη.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο «πουλάει» και θα «πουλάει»

Δίδαγμα πρώτο. Το ελληνικό ποδόσφαιρο «πουλάει» και μάλιστα πολύ. Αρκεί το γεγονός που θα φέρει ενασχόληση πολλών, να είναι σε υγιές περιβάλλον, με καθαρό περιτύλιγμα, χωρίς σκιές και αφορμές για κουβέντες παρασκηνιακού επιπέδου την επόμενη μέρα.

Υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι στα ευρωπαϊκά κύπελλα οι αγώνες «επηρεάζονται» όσο πιστεύουμε ότι γίνεται εδώ; Εντός των συνόρων; Δε νομίζω. Ξέρετε τι έλειψε πολύ από τις προκρίσεις των δυο ομάδων; Η τοξικότητα. Και αυτή η έλλειψη, έφερε μια έκρηξη συναισθήματος και μηδενική προσπάθεια να απαντήσει κάποιος σε κάποιον στα social media, για διαιτησία, ΕΠΟ, VAR και όσα μας ταλανίζουν στο ελληνικό πρωτάθλημα. Τα οποία ισχύουν και γι’ αυτό μας ταλαιπωρούν. Δεν είναι παλαβοί όσοι τα λένε. Άλλο θέμα αυτό.

Δίδαγμα δεύτερο, συνέχεια του πρώτου. Σε καθαρό περιβάλλον χαίρεσαι περισσότερο την επιτυχία σου, γιατί δεν θα στη λερώσει κανείς, δεν στη δώρισε κανείς. Για μένα η 14η Μαρτίου, είναι μία ευκαιρία, να αποφασίσουμε όλοι τι ποδόσφαιρο θέλουμε στην Ελλάδα; Δεν το θέλουμε αυτό που είδαμε; Την έκσταση με τη νίκη, τα δάκρυα χαράς, την επιτυχία, την αγωνία μέχρι την λύτρωση; Τι θέλουμε δηλαδή; Τις σκιές, το παρασκήνιο, τη χαμηλή ποιότητα και το συνεχές φάγωμα των σαρκών μας;

Ο…τρόμος να βγει ζευγάρι ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός

Έτρεμε η ψυχούλα μου, μην κληρωθούν μαζί ΠΑΟΚ και Ολυμπιακός στους «8» της διοργάνωσης. Όπως σας το γράφω. Έτρεμε. Γιατί θα χανόταν μονομιάς, αυτή η χρυσόσκονη που έφερε η αγωνιστική υπέρβαση που έκαναν για να φτάσουν ως εδώ. Θα μπαίναμε στη δική μας εσωστρέφεια, θα τρωγόμασταν ποιος είναι ο ρέφερι, τι συνθήκες θα αντιμετωπίσουν οι ομάδες στα γήπεδα, ανακοινώσεις, προκλητικές δηλώσεις, ειρωνείες και όλα όσα ζούμε εντός συνόρων.

Θα μου πείτε, ότι δεν τα κάνουν μόνο οι συγκεκριμένες ομάδες αυτά. Μα αυτό ακριβώς επισημαίνουμε τόση ώρα. Όλο αυτό το δηλητήριο έχει διαποτίσει τον οργανισμό μας και δεν μας αφήνει να πάρουμε ανάσα. Καλύτερα με Μπριζ και Φενέρ και ας μην έχουμε καμία ομάδα στα ημιτελικά, παρά το τσαλάκωμα και το ξενέρωμα που θα ερχόταν μοιραία μέχρι τις 11 Απριλίου.

Το διπλό του Παναθηναϊκού και η ηδονή της καθαρής νίκης

Ξέρετε πόσο χάρηκαν οι Παναθηναϊκοί το διπλό μέσα στο «Γ. Καραϊσκάκης»; Όχι μόνο γιατί έγινε επί του αιωνίου αντιπάλου, αλλά και γιατί ήταν μία ΚΑΘΑΡΗ επικράτηση. Ο Παναθηναϊκός δεν παίρνει καμία βοήθεια από πουθενά και κάθε νίκη του πανηγυρίζεται διπλά και τριπλά, γιατί είναι κυριαρχία μέσα στο γήπεδο, με την προσπάθεια που καταβάλουν διοίκηση, προπονητές, παίκτες, εργαζόμενοι κτλ. Αυτό που θα έπρεπε να θέλουμε όλοι δηλαδή.

Ε, αυτή τη χαρά, την ηδονή της μεγάλης επιτυχίας, που δεν μπορεί να τη λερώσει κανείς, την έχουμε ανάγκη στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Όσοι θέλουν μάχες στο παρασκήνιο και όχι αντιπαλότητα στο προσκήνιο, κάνουν μεγάλο κακό στο προϊόν. Τις…Πέμπτες που ζήσαμε προ ημέρων, πρέπει να επιζητούν όλοι.