Bloggers

Τώρα θυμηθήκαμε τον Αθανασιάδη;

01.04.24 | 13:44

Οι αποκρούσεις του Αθανασιάδη -που κατά πολλούς συνέβαλαν τα μάλα- στη χθεσινή νίκη της ΑΕΚ επί του Ολυμπιακού, είναι το λιγότερο που θα πρέπει να μας απασχολεί.

Γιατί, τι έκανε; Το καθήκον του. Αυτό που ξέρει. Αυτό για το οποίο πληρώνεται, όπως συνηθίζεται να λέγεται.

Υπάρχουν άλλα που θα έπρεπε να σκεφτούμε πριν από τα «ο ήρωας», «ο λυτρωτής», «ο κέρβερος» που κυκλοφορούν από χθες βράδυ σε social media και ενημερωτικά site. Να σκεφτούμε τί έκανε ο τερματοφύλακας της Ένωσης μετά τη λήξη της 15ης αγωνιστικής, όταν η ομάδα του είχε ισοφαριστεί στο 94′ από δικό του λάθος στην εκτός έδρας αναμέτρηση με τον Πανσερραϊκό. Εκεί που τον περίμεναν απέξω καμιά 30αριά έμπειροι και πολλοί πετυχημένοι τερματοφύλακες (#not) να τον κράξουν και να του χώσουν την ψυχολογία ακόμα πιο βαθιά στα τάρταρα.

Μας έδωσε την απάντηση μετά το τέλος του αγώνα με τον Ολυμπιακό: «Αν δεν ήταν ο γιος μου, θα τα είχα παρατήσει». Όχι «θα είχα φύγει από την ΑΕΚ», ούτε «θα είχα φύγει για το εξωτερικό». Αλλά, θα είχε εγκαταλείψει το επάγγελμά του, την αγάπη του, αυτό που ονειρευόταν από μικρός. Στα 31 χρόνια του, έφτασε κοντά στο να πει «αντίο» για πάντα.

Μόνο να φανταστώ μπορώ, και πάλι έχω λίγες πιθανότητες να πλησιάσω πραγματικά κοντά, τί σκέφτεται, πώς το διαχειρίζεται, με ποιον τρόπο συνεχίζει τη ζωή και τις προπονήσεις του ένας ποδοσφαιριστής, όταν πέφτει όλο το βάρος της ευθύνης μιας ήττας στις πλάτες του. Οι τερματοφύλακες θα έπρεπε να κάνουν ξεχωριστά μαθήματα/ψυχοθεραπείες από την στιγμή που φορούν για πρώτη φορά γάντια στην καριέρα τους και να τα συνεχίζουν μέχρι να τα βγάλουν για τελευταία.

Όλοι θυμούνται το λάθος του Αθανασιάδη σε εκείνον τον αγώνα με τον Πανσερραϊκό. Κι εγώ αυτό θυμόμουν. Γι’ αυτό κάθισα σήμερα και ξαναείδα τα highlights. Παρακολούθησα μία προς μία -όχι τις γκέλες του Γιώργου αλλά- τις χαμένες ευκαιρίες του Γκαρσία, του Τσούμπερ, του Ζίνι και του Ελίασον που ήταν πολλές περισσότερες. Τις θυμάται κανείς; Μπορεί λίγοι. Σίγουρα όχι οι πολλοί.

Από τότε, 21/12/23 έως και το χθεσινό ματς, κανείς μας δεν μπήκε στη διαδικασία να σκεφτεί, να θυμηθεί, να αναρωτηθεί «τι κάνει αυτή η ψυχή, ο Αθανασιάδης;». Ποτέ, κανείς! Παρά μόνο όταν βγήκε η είδηση πως ο Στάνκοβιτς τραυματίστηκε και την θέση του θα πάρει ο Έλληνας πορτιέρε, η συντριπτική πλειοψηφία του φίλων της ΑΕΚ έβγαλε ένα αυθόρμητο «Ωχ!» από μέσα της.
Μπαίνοντας στον αγωνιστικό χώρο του OPAP Arena χθες ο Αθανασιάδης, είχε να παλέψει, όχι μόνο με τους επιθετικούς του Ολυμπιακού, αλλά και με εκείνο του δυσβάσταχτο «Ωχ!» που έφτασε πρώτο-πρώτο στα αυτιά του. Γιατί το ήξερε.

Προσωπικά, ναι, θεωρώ ότι ήταν πέρα για πέρα η χθεσινή εμφάνισή του -κατά κάποιο τρόπο- ηρωική. Όχι τόσο για τις επεμβάσεις. Αλλά, γιατί άφησε έξω από το γήπεδο, όλα όσα και όσους του έλεγαν να μην εμφανιστεί ξανά σε αυτό.