Δύο πέναλτι δεν μπορούν να σβήσουν την Εθνική

27.03.24 | 08:19

Disclaimer: Όποιος βρίσκει χαρά, ηδονή, λόγο ύπαρξης στο «κράξιμο» της Εθνικής, παρακαλώ να αποχωρήσει από αυτό εδώ το κείμενο. Η συγκεκριμένη αρθρογράφος δεν θα (μετα)φέρει την καταστροφή του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος. Τουναντίον.

Οι ψυχολόγοι λένε ότι όταν κάτι σου διαταράσσει την ηρεμία, τα θέλω, τις επιθυμίες σου και σε στεναχωρεί, δεν πρέπει να ξεσπάς εν βρασμώ. Κάνεις ένα βήμα πίσω, παίρνεις ανάσες, ενδεχομένως φεύγεις από το σημείο «μηδέν», βρίσκεις τις ισορροπίες σου και επανέρχεσαι.

Αυτές ακριβώς τις οδηγίες πρέπει να ακολουθήσουν και οι παίκτες της «γαλανόλευκης».

Δεν έχει τύχει να αποκλειστώ ποτέ από μια μεγάλη ποδοσφαιρική διοργάνωση (φαντάζομαι και οι περισσότεροι από εσάς που με διαβάζετε αυτήν τη στιγμή), άρα μπορώ να μιλήσω μόνο θεωρητικά και να υποθέσω ότι δεν είναι κάτι εύκολα διαχειρίσιμο.

Οι επαγγελματίες Έλληνες ποδοσφαιριστές που είδαν το βράδυ της Τρίτης να χάνουν μέσα σε δύο κακοχτυπημένα πέναλτι το εισιτήριο για τη Γερμανία, σίγουρα ξέρουν καλύτερα. Εμείς δεν μπορούμε να μπούμε στη θέση τους, όση καλή διάθεση και αγάπη να έχουμε για εκείνους. Είναι κάτι που πρέπει να το περάσουν μόνοι τους.

Αυτό που μπορούμε να κάνουμε, όμως, είναι να δούμε πως έχουμε ένα σύνολο με ταλέντο, με δύναμη, με υπομονή, με συγκρότηση, με ψυχραιμία και τύχη. Απλώς, τα δύο τελευταία κάπου έλειψαν στη «ρώσικη ρουλέτα» με την Γεωργία.

Δύο χαμένα πέναλτι, όμως, δεν μπορούν να ακυρώσουν μια αποδεδειγμένα καλή ομάδα που πάλεψε σε μια δύσκολη έδρα, με έναν σκληρό αντίπαλο, σε ένα ματς που θύμιζε περισσότερο street fight παρά ποδοσφαιρική αναμέτρηση.

Όταν ένα παιχνίδι φτάνει στα πέναλτι, όσο καλή ή κακή είναι μία από τις δύο ομάδες μέσα στο γήπεδο στην κανονική ροή, η ζυγαριά έρχεται στα ίσια και το κοντέρ μηδενίζει. Και δεν το μάθατε από εμένα.

Οπότε, στα μάτια μου, όποιος πιστεύει ότι η Εθνική Ανδρών δεν αξίζει τίποτα παραπάνω, ότι πρόκειται για μέγιστη αποτυχία, για καταστροφή, για ντροπή ο αποκλεισμός της από τη Γεωργία, είναι στην καλύτερη, άσχετος με το άθλημα. Πράγμα που δεν είναι απαραίτητα κακό ή προσβλητικό, μιας και υπάρχουν πολλά, υπέροχα άλλα αθλήματα για να στρέψει το ενδιαφέρον του.

Τέλος, unpopular opinion, αλλά θα ήθελα ο Γκουστάβο Πογιέτ να μείνει στην Εθνική. Ξέρω, δεν συνάδει καθόλου με την ελληνική ποδοσφαιρική νοοτροπία να κρατάς έναν προπονητή μετά από αποκλεισμό, αλλά δεν θα ήταν μια ευχάριστη αλλαγή να το κάναμε;

Γιατί, από εδώ που το βλέπω εγώ, ο Ουρουγουανός πήρε ένα αξιοπρεπές σύνολο από τον Φαν Σχιπ, το διατήρησε, το ενίσχυσε, το εξέλιξε. Δεν παρατήρησα πουθενά ούτε εξωφρενική επιλογή στις κλήσεις, ούτε τρελά συστήματα στους αγώνες. Αντίθετα, η ομάδα έδειξε πιο δεμένη από ποτέ, να έχει μια συνεχόμενη άνοδο -η οποία δεν τελειώνει εδώ- και φυσικά να τον στηρίζει ανοιχτά σε κάθε ευκαιρία. Με άλλα λόγια, δεν μπορώ να φανταστώ ποια θα ήταν η επόμενη καλύτερη επιλογή της ΕΠΟ για την αντικατάστασή του.

Εκτός αν μου έχετε ετοιμάσει τον Κλοπ.