Όποιος δεν ζηλεύει να σηκώσει το χέρι

10.05.24 | 19:54

Disclaimer: Ακολουθούν σκόρπιες -ή και όχι τόσο- σκέψεις που έχω ακούσει να περνούν από το μυαλό μου τις τελευταίες ημέρες. Και ναι, αφορούν όλες την πρόκριση του Ολυμπιακού στον τελικό του Conference League.

Δεν μπορώ και δεν προσπαθώ καν να μπω στη θέση των φίλων του Ολυμπιακού. Δεν δύναμαι να φανταστώ πώς είναι να ξημερώνει Παρασκευή 10 Μάϊου και να είναι κλειστή η φωνή μου από τους πανηγυρισμούς του χθεσινού θριάμβου.

Με την ελπίδα όμως να έχω κάποια στιγμή την ευκαιρία, είμαι σε θέση να πω ότι:

-Ναι, θαύμασα τον τρόπο με τον οποίο ο Ολυμπιακός εμφανίστηκε στα δύο ματς με την Άστον Βίλα.

-Απόρησα με τον τρόπο που ΔΕΝ εμφανίστηκε η Άστον Βίλα στις δύο αναμετρήσεις.

-Δεν πανηγύρισα κανένα γκολ του Ολυμπιακού, (ούτε της Άστον Βίλα, για να σας προλάβω). Αλλά σε όλα, και στα 6, έπιασα τον εαυτό μου να λέει «Τώρα όντως;;;».

-Χαμογέλασα βλέποντας τον (ΑΕΚτζή και φιλοπαναθηναϊκό) γιο μου να τινάζεται με υψωμένες τις γροθιές στα γκολ του Ελ Καμπί. Κι ευχήθηκα να μην τον πλησιάσει ποτέ το τοξικό δηλητήριο του φανατισμού και της απύθμενης οπαδικής βλακείας.

-Ναι, φυσικά και ζήλεψα. Ναι, εννοείται πως στο δίλημμα (ποιο δίλημμα; ) συμμετοχή στον τελικό του Conference ή πρωτάθλημα, η απάντηση είναι τελικός δαγκωτό -και χωρίς εξασφαλισμένη τη νίκη.

-Συγκινήθηκα βλέποντας τον Ιμπόρα βουρκωμένο, έναν άνθρωπο με τέσσερις (4!) κούπες στη συλλογή του. Γιατί, προφανώς, στο ποδόσφαιρο, αλλά μπορεί και σε άλλες εκφάνσεις της ζωής, η επιτυχία του τώρα, δεν μπορεί να μειωθεί/απαξιωθεί/σβήσει από τις δόξες του παρελθόντος.

-Χάρηκα για το γεγονός ότι μια ελληνική ομάδα, θα βρίσκεται σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Γιατί, μπορεί εδώ για εμάς να είναι ο Ολυμπιακός, για την υπόλοιπη Ευρώπη όμως είναι «μια ελληνική ομάδα που έφτασε στον τελικό» και βάζει τη χώρα μας λίγο πιο ψηλά στον ποδοσφαιρικό χάρτη.

-Απογοητεύτηκα (αλλά και προσγειώθηκα όπως μου έπρεπε στην «όμορφη» ελληνική πραγματικότητα) με κάποιες post game παραγοντικές δηλώσεις. Ίσως γιατί ακόμα και η δική μου αρκετά ζωηρή φαντασία δεν μπορούσε να χωρέσει στην ίδια πρόταση τις λέξεις «τελικός Confernce/EΠΟ/κυβέρνηση».

-Μετά από αυτή την επιτυχία, ο πήχης για τους υπόλοιπους ελληνικούς συλλόγους, θέλοντας και μη, ανεβαίνει. Μπορεί να μην ξαναδούμε ποτέ ομάδα της χώρας μας σε τελικό, αλλά το κεφάλι σηκώθηκε και κοιτάει πλέον προς τα πάνω.

-Γελάω με όλους όσοι προσπαθούν από χθες να υποτιμήσουν την επιτυχία του Ολυμπιακού, μιλώντας για ασήμαντες διοργανώσεις, “Milko Cup” κλπ. Εκτός αν μιλάμε για τους οπαδούς της Ρεάλ Μαδρίτης, γεννημένους ΜΕΣΑ στη Μαδρίτη. Αλλά μέχρι εκεί.

-Και ΦΥΣΙΚΑ σκέφτομαι «Ωχ θεέ μου τι έχω να ακούσω από τους φίλους, γνωστούς, ακροατές φίλους του Ολυμπιακού μέχρι την ημέρα του τελικού. Και ίσως για πολύ καιρό μετά».

Αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν τους καταλαβαίνω.