Και τώρα; Τι γίνεται τώρα; Τώρα χαμηλώστε τα φώτα…

11.06.24 | 18:56

Το τραγούδι του μεγάλου Καρρά (που σε ένα live του το διάνθισε και με ερωτήσεις στην αρχή) είναι απόλυτα ταιριαστό σε όσα έζησε η ΑΕΚ και το ελληνικό ποδόσφαιρο τη Δευτέρα 10 Ιουνίου σε δύο δόσεις. Πρώτα με την ανακοίνωση αποχώρησης του Δημήτρη Μελισσανίδη από την ΠΑΕ και μετά με την κάπως αμήχανη παρουσίαση του νέου επενδυτή.

Τώρα χαμηλώστε τα φώτα και διπλοκλειδώστε τη πόρτα θέλω λίγο μόνος να μείνω και τον εαυτό μου να κρίνω…

Μόνο στίχοι από λαϊκό άσμα θα ταίριαζαν στο αντίο ενός απόλυτα λαϊκού ανθρώπου όπως ο «Τίγρης». Αποφάσισε να μείνει λίγο (ή πολύ) μόνος, να σκεφτεί και να κρίνει. Τον εαυτό, τις δυνάμεις του, ποια απόφαση να πάρει. Και πήρε μάλλον την πιο δύσκολη από όλες. Να πει αντίο από την (κάτι παραπάνω από ιδέα) ΑΕΚ. Να τη βλέπει μόνο ως φίλαθλος και να περάσει στο παρασκήνιο, στο χαμηλωμένο φως, πίσω από τις κουρτίνες, σε μία γωνιά στην Αγιά Σοφιά.

Ήρθε η ώρα να απολαύσει όσα δημιούργησε από το μηδέν στην ομάδα του, όσα έχτισε με κόπο και όσα βλέπει να εκτυλίσσονται στο χορτάρι. Χωρίς να παίρνει αποφάσεις, χωρίς να νιώθει την πίεση της καθημερινότητας και όλη τη φθορά που έχει ειδικά για έναν άνθρωπο 73 ετών με το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε και πιθανώς αντιμετωπίζει ακόμη.

Τον Μελισσανίδη (εκτός από τον εαυτό του) θα τον κρίνει η ιστορία. Και για τα καλά του και για τα στραβά του. Και τα δύο τα έχει σε αφθονία, λένε όσοι τον γνωρίζουν. Προσέφερε πολλά στην ΑΕΚ, αρκετοί λένε πλέον, πως περνάει πιο ψηλά στο πάνθεον και από τον θρυλικό Λουκά Μπάρλο.

Πολλοί υποστηρίζουν πως δεν έκανε καλό συνολικά στο ποδόσφαιρο, με τον έλεγχο του παρασκηνίου, με τις συμπεριφορές και τις τακτικές του.

Άλλοι πίνουν νερό στο όνομα του για όσα έκανε, φανερά και μη. Άλλοι δεν θέλουν…ούτε να τον βλέπουν. Όλοι αναγνωρίζουν το προφανές. Άφησε έντονο αποτύπωμα στο ελληνικό ποδόσφαιρο για πάνω από 30 χρόνια.

Δεν ξέρω τι τύπος είναι ο Μάριος Ηλιόπουλος, θα το μάθουμε με το χρόνο. Ξέρω και ξέρει πως Μελισσανίδης δεν είναι κανένας. Και αυτό από μόνο του αρκεί για να αντιληφθούμε το μέγεθος της απώλειας. Είτε τον έχουμε κατατάξει στη σωστή πλευρά της ιστορίας, είτε στη λάθος.