Ο Παναθηναϊκός πρέπει να σταθεί μπροστά στον καθρέφτη του

25.04.24 | 17:06

Έτσι όπως τα έκανε στο τέλος της κανονικής περιόδου ο Παναθηναϊκός, μπήκε στα playoffs με τεράστια «πρέπει» πάνω από το κεφάλι του και ανάγκη για συνεχείς υπερβάσεις. Κέρδισε τον Ολυμπιακό στο «Γ. Καραϊσκάκης», έχασε στη Λεωφόρο από τον ΠΑΟΚ και έμεινε ζωντανός κερδίζοντας την ΑΕΚ εντός.

Ανταποκρίθηκε στις «πονηρές» αναμετρήσεις κερδίζοντας τον Άρη στο «Βικελίδης» και τα δυο ματς με τη Λαμία, για να πάει στην «OPAP Arena» και να παίξει τα ρέστα του για την κατάκτηση του πρωταθλήματος.

Η (υπερ)αισιοδοξία που είχε δημιουργηθεί στο πράσινο στρατόπεδο, πριν το ματς αυτό, δεν ήταν ούτε αβάσιμη, ούτε ουτοπική: ο Παναθηναϊκός ερχόταν από νίκες και πειστικές εμφανίσεις, έδειχνε (και ήταν) φορμαρισμένος, οι παίκτες του είχαν βρει τους ρόλους τους στο γήπεδο και οι συνεργασίες έρχονταν με κλειστά μάτια. Άλλος βαθμός δυσκολίας όμως ο Άρης και η Λαμία και άλλος η ΑΕΚ. Και άλλο να παίζεις στη λεωφόρο και άλλο στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Ο διαγωνισμός λαθών του πρώτου ημιχρόνου

Για ένα ακόμα παιχνίδι ο Παναθηναϊκός βρέθηκε πίσω στο σκορ. Κι επειδή «δεν είναι κάθε μέρα Πασχαλιά», δεν γίνεται σχεδόν κάθε φορά να μένεις πίσω στο σκορ και κάθε φορά να βρίσκεις τρόπο να απαντάς και να γυρίζεις το παιχνίδι – παίζει κι ο αντίπαλος και η ΑΕΚ είναι μια πραγματικά καλή ομάδα.

Τα γκολ βέβαια δεν ήρθαν από κάτι που δημιούργησε η ΑΕΚ αλλά από πράγματα που της πρόσφερε στο πιάτο ο Παναθηναϊκός: το πρώτο γκολ προήλθε από την πρώτη απόπειρα του Παναθηναϊκού να ξεκινήσει επίθεση κάνοντας build-up, ενώ μέχρι εκείνη την ώρα ο Ντραγκόφσκι γέμιζε με βολέ, ψάχνοντας κάποιον συμπαίκτη του. Η μπάλα χάθηκε στη μεσαία γραμμή, το τρανζίσιον την ΑΕΚ ήταν σεμιναριακό, ο Ελίασον πέτυχε ένα όμορφο γκολ και ο Παναθηναϊκός βρέθηκε να κυνηγάει στο σκορ από το 7ο λεπτό.

Μπαίνοντας στον αστερισμό του «what if», του «τι θα γινόταν αν», ο Παλάσιος δεν κατάφερε να ισοφαρίσει αμέσως μετά το 1-0 και η γυριστή κεφαλιά του Ιωαννίδη δεν βρήκε στόχο. Η πεντακάθαρη ανατροπή του Κώτσιρα από τον Αραούχο δεν συγκίνησε ούτε τον διαιτητή, ούτε τον VARίστα, που δεν καταδέχθηκε καν να καλέσει τον ρεφερι να το δει και στη συνέχεια ο Ακαϊντίν επέστρεψε στις «εργοστασιακές ρυθμίσεις», προσφέροντας στο πιάτο του Πόνσε το δεύτερο γκολ. Τι μας διδάσκει αυτή η φάση; Πρώτον, ότι όπως ακριβώς δεν πρέπει να βγάζουμε έναν παίκτη «άχρηστο» μετά από δυο κακά παιχνίδια, δεν γίνεται να τον βαφτίζουμε και «Μπαρέζι» μετά από δυο καλά παιχνίδια.

Και δεύτερον, ότι όσοι έκαναν λόγο για την ρήτρα του Ακαϊντίν, η οποία είναι στα 4 εκατομμύρια και ότι ο Παναθηναϊκός καλό είναι να τρέξει να προλάβει να τον αποκτήσει, ας κρατήσουν καλύτερα τα πορτοφόλια μέσα στις τσέπες τους…

Το δεύτερο ημίχρονο θα μπορούσε να πάει ακόμα χειρότερα…

Στην επανάληψη, ο Φατίχ Τερίμ δεν είχε να κάνει κάτι άλλο από το να ρισκάρει: αλλαγή συστήματος σε 3-5-2, ο Σπόραρ δίπλα στον Ιωαννίδη και φουλ επίθεση. Ή τέλος πάντων προσπάθεια για φουλ επίθεση, που δεν την είδαμε ποτέ, καθώς η αποδυνάμωση των άκρων του Παναθηναϊκού ήταν «βούτυρο στο ψωμί» του Αλμέιδα, που «φόρτωσε» τις πτέρυγες και χτύπησε από εκεί.

Την ίδια ώρα, η άμυνα της ΑΕΚ συνολικά παρέμεινε συγκεντρωμένη, δεν έδωσε καθόλου χώρους, δεν άφησε τον Ιωαννίδη να πάρει ανάσα και έκοψε κάθε απόπειρα δημιουργίας από τον άξονα. Η απουσία του Μπερνάρ, όπως ήταν αναμενόμενο, στοίχισε πολύ ειδικά σε αυτό το παιχνίδι, αλλά δεν είναι δικαιολογία (όπως και το πέναλτι που δεν δόθηκε) για τη συνολική εικόνα.

Η ΑΕΚ πέτυχε και τρίτο γκολ και θα μπορούσε να πετύχει και τέταρτο. Δεν ένιωσε ποτέ πίεση ή άγχος από την αλλαγή διάταξης του Παναθηναϊκού, δεν κλείστηκε στην περιοχή της και δεν έδωσε δικαιώματα. Όπως ακριβώς οφείλει να κάνει μια μεγάλη ομάδα, που στοχεύει το πρωτάθλημα.

Η σεμνή τελετή έλαβε τέλος

Με το 3-0 επί του Παναθηναϊκού (που της δίνει και την ισοβαθμία με τους «πράσινους») και τις ισοπαλίες σε Λαμία και «Βικελίδης», η ΑΕΚ μοιάζει να έχει πάρει ήδη το πρωτάθλημα. Όχι μόνο διότι μοιάζει απίθανο να μην βρει 5 βαθμούς στα ματς που ακολουθούν (με ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό εκτός και Λαμία εντός), αλλά μοιάζει ακόμα πιο απίθανο ο Παναθηναϊκός να κάνει τρεις νίκες με Άρη εντός, ΠΑΟΚ εκτός και Ολυμπιακό εντός. «Όσο ζει ελπίζει» φυσικά και όσο έχει μαθηματικές πιθανότητες, οφείλει να τις κυνηγήσει, είναι καλό να ονειρεύεσαι αλλά είναι ακόμα καλύτερο να είσαι ρεαλιστής και ειλικρινής, πρώτα απ’ όλα με τον ίδιο σου τον καθρέφτη.