Παταγώδης αποτυχία με ονοματεπώνυμο!

27.03.24 | 22:59

Ο σπουδαίος Μπρους Λι έχει πει: «Μη φοβάσαι την αποτυχία. Όχι η αποτυχία, αλλά ο χαμηλός στόχος είναι το έγκλημα. Στις μεγαλειώδεις προσπάθειες, ακόμα και η αποτυχία είναι ένδοξη».

Στην περίπτωση της Εθνικής Ελλάδας, της οποίας η προσπάθεια στην Τιφλίδα κάθε άλλο παρά μεγαλειώδης μπορεί να χαρακτηριστεί, η αποτυχία να πάρει ένα από τα τρία εισιτήρια για τα γήπεδα της Γερμανίας, όχι μόνο ένδοξη δεν ήταν, αλλά ήταν παταγώδης!

«Ψηλώσαμε» απότομα και χωρίς λόγο

Κατά πάσα πιθανότητα, το χθεσινοβραδινό παιχνίδι στην Τιφλίδα ήταν το 21o και τελευταίο του Ουρουγουανό ως ομοσπονδιακός προπονητής της χώρας μας. Σύμφωνοι, ο ίδιος έκανε ξανά «παρέα» την Εθνική, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό όπως αποδείχθηκε κόντρα στους «πεινασμένους» Γεωργιανούς!

Δεν θα ισοπεδώσω τη δουλειά του πρώην προπονητή της ΑΕΚ και ποδοσφαιριστή της (αγαπημένης μου) Τότεναμ. Από την άλλη όμως, δεν εντυπωσιάστηκα ούτε στιγμή κατά τη διάρκεια των 24 μηνών που είχε την ευθύνη των επιλογών και της διαχείρισης της Εθνικής.

Ναι, η Ελλάδα τερμάτισε πρώτη στον 2ο όμιλο του Nations League και απέκτησε μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για παρουσία στο Euro 2024, όμως είχε την ευτυχία να ανταγωνιστεί τη Β. Ιρλανδία, το Κόσοβο και την Κύπρο. Σε ότι αφορά την παρουσία της στην προκριματική φάση του Euro, κανείς δεν μπορεί να προσάψει το παραμικρό στον Ουρουγουανό, από τη στιγμή που είχε απέναντί του τη Γαλλία και την Ολλανδία.

Εν κατακλείδι, ορμώμενοι ενδεχομένως και από μία τεράστια ανάγκη για επιτυχίες μετά από δέκα χρόνια ανομβρίας και ντροπιαστικών ηττών, η (μικρή) όσο και αυτονόητη σχεδόν επιτυχία της Εθνικής στο Nations League σε συνδυασμό με την «πεντάρα» εις βάρος του Καζακστάν, οδήγησε πολλούς να βιαστούν να αποθεώσουν τον Πογιέτ, τη δουλειά του αλλά και τις δυνατότητες αυτής της Εθνικής, κάτι που προσωπικά το έχω σε… κακό!

Επί παραδείγματι: Βλέποντας την περασμένη Παρασκευή πρωτοσέλιδα τύπου «χάζεψε όλη η Ευρώπη», μου ήρθε στο μυαλό η πρόσφατη δήλωση του Βέλιμιρ Ζάετς για τελικό του Conference League στην Πράγα, σε περίπτωση παρουσίας της Ντινάμο Ζάγκρεμπ σε αυτόν.

Η ποδοσφαιρική λογική πήγε περίπατο

Στον ομαδικό αθλητισμό, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν φταίει μόνο ένας ή δύο για μία αποτυχία, όμως δεν ευθύνεται ένας ή δύο για μία επιτυχία. Συνεπώς, δεν μου φταίει ούτε ο Τάσος Μπακασέτας, ούτε ο Γιώργος Γιακουμάκης για το χθεσινό «κάζο» εξαιτίας των χαμένων πέναλτι, ανεξάρτητα από το αν έχω τις ενστάσεις μου για το γεγονός πως ο πρώτος φοράει το περιβραχιόνιο του αρχηγού ή θεωρώ πως o Βαγγέλης Παυλίδης, με αυτά που κάνει φέτος στην Ολλανδία, έπρεπε να είναι μπροστά στην ιεραρχία από τον δεύτερο, ακόμα και από τον Φώτη Ιωαννίδη.

Σε κάθε περίπτωση, από όποια γωνία και αν δει κανείς τον χθεσινό αποκλεισμό, στο δικό μου το μυαλό τουλάχιστον, όλα καταλήγουν στον Γκουστάβο Πογιέτ και τις αδιανόητες αποφάσεις που πήρε αυτή τη διετία.

Είναι δυνατόν να μην αγωνίζεται σε αυτή την Εθνική ο Κώστας Φορτούνης; Είναι δυνατόν να θεωρεί ο Πογιέτ τον Γιάννη Κωνσταντέλια ως τον… μικρό που θα «μπολιαστεί» σιγά – σιγά στην ομάδα; Και μη πει κανείς πως και ο Ράζβαν Λουτσέσκου έτσι ακριβώς συμπεριφέρεται στον Κωνσταντέλια, γιατί ενημερωτικά o 21χρονος μεσοεπιθετικός είναι ο τρίτος σε λεπτά συμμετοχής στον φετινό ΠΑΟΚ, πίσω από Κοτάρσκι και Κεντζιόρα.

Πάμε παρακάτω. Πόσο (ποδοσφαιρική) λογική έχει να αφήνεις εκτός 23άδας τον Χρήστο Τζόλη των 17 γκολ με τη φανέλα της Φορτούνα Ντίσελντορφ και να έχεις στον πάγκο τον Τάσο Χατζηγιοβάνη των 2 γκολ με τη φανέλα της Ανκαραγκουτσού;

«Με αυτούς έφτασε μέχρι εδώ ο Πογιέτ, με αυτούς ήθελε να προκριθεί στο Euro» μπορεί να πει κανείς και να μην έχει άδικο. Ωστόσο, είμαστε οι επιλογές μας και οι επιλογές του Πογιέτ δεν τον δικαίωσαν!
Το γεγονός πως η Εθνική δημιούργησε 1,5 ευκαιρία εις βάρος της Γεωργίας και από κάποιο σημείο και μετά συμβιβάστηκε πως θα διεκδικήσει την πρόκριση στα πέναλτι, είναι αν μη τι άλλο τραγικό εκτός από ανεπίτρεπτο!

Ποιότητα και ταλέντο υπάρχουν, μεγάλες ευκαιρίες δεν θα υπάρξουν

Πάμε τώρα στο… προκείμενο. Θεωρώ δεδομένο πως ο Γκουστάβο Πογιέτ δεν θα συνεχίσει στον πάγκο της Εθνικής, καλή του επιτυχία στην Ιρλανδία ή όπου αλλού εργαστεί στη συνέχεια.

Χωρίς πολλή ανάλυση, οι Ιβάν Γιοβάνοβιτς και Φερνάντο Σάντος φαντάζουν ιδανικοί για τη διάδοχη κατάσταση, παρότι δεν γνωρίζουμε τις προθέσεις ούτε του ενός ούτε του άλλου, προκειμένου να δημιουργήσουν μία Εθνική με λιγότερη φοβικότητα από αυτή που παρουσίασε η Εθνική του Πογιέτ στην Τιφλίδα.

Το πρόβλημα βέβαια είναι πως πολύ δύσκολα θα προκύψει άμεσα μία τέτοια μεγάλη ευκαιρία στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, όπως αυτή που χάθηκε στη Γεωργία. Στο επόμενο Nations League για παράδειγμα, στον όμιλο της Εθνικής θα υπάρχουν η Αγγλία, η Φινλανδία και η Ιρλανδία, ενώ ούτε ο δρόμος για πρόκριση στο Μουντιάλ του 2026 που θα διεξαχθεί σε Καναδά, ΗΠΑ και Μεξικό αναμένεται να είναι στρωμένος με… ροδοπέταλα.

H τωρινή «φουρνιά» των Ελλήνων ποδοσφαιριστών πάντως, δεν είναι για «πέταμα». Ναι, δεν υπάρχουν ποδοσφαιριστές με την προσωπικότητα του Ζαγοράκη, του Καραγκούνη, του Μπασινά, του Δέλλα, του Χαριστέα, υπάρχουν όμως παιδιά με ποιότητα σε όλες (σχεδόν) τις θέσεις της ενδεκάδας. Ένας ικανός και έμπειρος «μαέστρος» χρειάζεται, που και δίκαιος θα είναι και δεν θα έχει «αγκυλώσεις».

Υ.Γ.1: Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω την αγωνία ορισμένων να μην ασκηθεί κριτική στον Χ ή στον Ψ ποδοσφαιριστή της Εθνικής. Εδώ ασκούνταν κριτική στον κορυφαίο των κορυφαίων Μάικλ Τζόρνταν ή ασκείται κριτική και μάλιστα έντονη σε ποδοσφαιριστές όπως οι Μέσι και Κριστιάνο Ρονάλντο. Κάπου… όπα δηλαδή. Και εγώ είμαι από αυτούς που σιχαίνομαι όσους επιδίδονται σε ένα ακατάσχετο υβρεολόγιο, αλλά αλλοίμονο εάν δεν γίνει κριτική στους διεθνείς.

Υ.Γ.2: Κάποια στιγμή θα πρέπει να αντιληφθούμε πως με βάση τα όσα συμβαίνουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο, η θέση μας ως χώρα στο ευρωπαϊκό στερέωμα είναι αυτή που ενδεχομένως μας αξίζει.

Υπάρχει άλλη χώρα στην Ευρώπη που η Εθνική της αγωνίζεται μπροστά σε ένα άδειο «πέταλο» χωρίς να υπάρχει λόγος, που απαγορεύεται (σωστά) η διεξαγωγή αγώνων μόνο με οπαδούς των γηπεδούχων, που πετιούνται… φούστες στο πρόσωπο του επικεφαλής της ομοσπονδίας και δεν τιμωρείται επί τοις ουσίας κανείς, που δεν βγαίνει άκρη κάθε χρόνο με το γήπεδο του τελικού, που… ζουλιούνται μέρη του σώματος (ξένων) διαιτητών, που γίνονται… ντου στα αποδυτήρια των διαιτητών στο ημίχρονο και τόσο ο διαιτητής όσο και ο παρατηρητής “ξεχνάνε” να τα καταγράψουν, που κλείνουν για ένα δίμηνο τα γήπεδα με απόφαση της Κυβέρνησης για μία δολοφονία στο περιθώριο αγώνα… βόλεϊ; Ρητορικά τα ερωτήματα, όλοι ξέρουμε την απάντηση.

Εκτός λοιπόν από μία αναδιοργάνωση των εθνικών ομάδων στα πρότυπα του Βελγίου για παράδειγμα, καλό θα ήταν κάποια στιγμή να φτιάξουμε και το ποδόσφαιρό μας. Θα μου πείτε όμως, εδώ δεν το φτιάξαμε μετά την κατάκτηση του Euro το 2004, θα το φτιάξουμε τώρα;